zondag 11 augustus 2013

"Hartedief(je) ".






Stel nou eens dat we wel, en hoe zou dat er dan uit moeten zien, en als we dan niet meer zouden, hoe zou dat dan weer moeten, was het allemaal een droom en hoe zou het zijn om die gedachte maar voor waar aan te gaan nemen, zou dat alles een stuk gemakkelijker gaan maken?
Het is pijnlijk te beseffen dat ik me heb vergist, ik vergis me zelden of nooit in mensen en kan in die keren dat ik het wel doe maar moeilijk van mezelf accepteren dat het zo is, dit keer is het een grotere klus dan ik gedacht had.
Het zou een stuk eenvoudiger voor me zijn om met een flinke knal en een hoop poeha weer te verdwijnen maar in deze heb ik andere keuzes te maken, er valt een les te leren en wie ben ik? 
Ik ga het in ieder geval bij mezelf houden en blijf weg uit de strijd, in dat stuk zit hoe dan ook geen winst voor mij en voor een ander ook niet, blijven staan en kijken naar wat het is, ach ja,... het is, beter nog, wat was het eigenlijk ?
Wat heb ik precies nodig, wat wil ik, hoe wil ik verder en welk stukje van mezelf wil ik gaan verzorgen, wordt het onderhand geen tijd om weer eens wat verder te kijken dan mijn neus lang is en is het eigenlijk geen vijf voor twaalf, ligt die noodzaak er eigenlijk al niet veel langer?

Het antwoord op de vraag is: “nee”, de noodzaak om ergens naar te kijken dient zich pas aan als de situatie die erom vraagt zich aandient, iemand heeft me ooit gezegd dat je alles op de juiste tijd en in de goede proporties voorgeschoteld krijgt, een mens krijgt nooit meer op zijn bordje dan hij aankan, al kan dat wel heel anders voelen, dat moet dan ook weer even gezegd.
Ik vind het erg moeilijk om wederom in het diepe te gaan springen en mijn gevoelslijnen te gaan onderzoeken, waar is wat geboren en hoe zat het ook alweer, laat ik dan, om het maar eventjes simpel te houden maar gaan beginnen met het feit dat ik zelf ooit geboren ben en in deze mezelf als uitgangspunt gaan nemen, de last zit immers bij mij.
Ik heb keuzes te maken, beslissingen te nemen wil mezelf recht aan kunnen blijven kijken, het kiezen voor mezelf is voor mij geen optie maar een eerste levensbehoefte geworden, het is en blijft mijn basis, van hier uit vertrek ik, hoe dan ook!!!

Een aantal jaren geleden heb ik besloten dat ik het ontmoeten van mezelf de moeite waard vind en dat ik wil gaan leren om te delen en uitdelen wat ik heb geleerd.
Meestal is de Wereld maar groot voor me en voel ik de behoefte om mezelf voor het meeste ervan af te sluiten, ik vind, tussen ons gezegd en gezwegen, mensen en het omgaan ermee vaak maar moeilijk hoor, het gevoel dat ik hier helemaal niet thuishoor en ergens een stuk heb overgeslagen, daar simpelweg niet bijkom, ik weet dit niet anders te omschrijven, kent u dit gevoel?
In die momenten ben ik niet meer in staat om te kijken naar wat er nog over is en blijf ik hangen in “ik zou zo graag, hoe zou het zijn en wat als het nou eens”?.
Mezelf willen ontmoeten hierin en daarna de ander, zoals het nu is lijkt het wel een levenswerk te gaan worden en misschien is dit ook wel hetgeen wat voor mij beschikt is.

Loslaten, een leven lang van loslaten in wat mij voor mijn gevoel gevangen houdt in wat is geweest en wat nog te komen staat, ondertussen vergeet ik dan te genieten van het “nu” en terwijl ik dit opschrijf daagt me het schrijnende besef dat het geluk eigenlijk dagelijks voor mijn voeten ligt, ik ben me ervan bewust, het begin is er weer.
Mijn ogen sluiten, in en uitademen, daarna voelen waar ik ben en mijn voeten stevig op de grond zetten om te aarden.
In de ogen van een ander zie ik de spiegel van mezelf en zoek de overeenkomsten om contact te kunnen maken, vaak zijn dat de mensen die dicht bij me staan, diegenen die me lief zijn en waarvan ik voel dat ze het fijn vinden dat ik er ben in de momenten dat ze me nodig hebben.

Morgen  kijk ik naar boven en zoek naar een ster die er 6 jaar geleden bij is gekomen, over twee weken doe ik dan precies hetzelfde en op die manier eer ik diegenen die er niet meer zijn.
Ik blijf voorlopig de sterren tellen en kijken wat er die nacht weer bijgekomen is, zoek ik vanuit mijn stilte naar de verbindingen die er nog zijn en laat voelen dat ik er nog steeds ben.
Een zilverzijden draadje hangt voor mijn raam te wachten om me weer op te hijsen naar de plek die me al zo lang mijn veiligheid geeft, ik heb mijn dromen nodig, ze zijn een wezenlijk deel van mij.... droom gerust mee...





Tot slot !!!

"Als je nooit afwijkt van hoe je jezelf ziet ben je niet in staat om te veranderen en sta je stil.
Je zult op dat moment ook niet meer kunnen zien dat je ook nog andere mogelijkheden hebt.

Omgeef je met mensen waarvan je geïnspireerd raakt en die jij kunt inspireren, die jou energie geven en waaraan jij je eigen energie weer terug kunt geven, mensen die blij zijn met jou en waar jij dan ook weer blij van wordt.
Mensen die naar je willen luisteren, echt begrijpend en empathisch luisteren, mensen die van je willen leren en waar jij op jouw beurt dan ook weer van leert, wederkerigheid vanuit de gelijkheid.

Verlaat de mensen die je afremmen en die je opjagen, die je angsten aanpraten en overal beren op de weg zien, die je energie kosten en alle energie bij je wegzuigen zonder er iets voor in de plaats achter te laten, waar je moe van wordt.
Mensen die over je oordelen, beoordelen, die overal een mening over moeten hebben en alles van je moeten betwisten.
Mensen die overal wat van moeten vinden en ongevraagd hun mening aan je op proberen te dringen. 
Verlaat ook diegenen die bevestiging zoeken bij jou voor zichzelf , alle vragen die ze over anderen hebben en over hoe zij hun  leven inrichten met alles erop en eraan, ze hebben alle antwoorden zelf allang klaar dus ga daar niet in mee.
Doe jezelf  dus het plezier en verlaat deze mensen, het zal op een ongekende wijze je wereld verruimen en kleur geven aan je leven".



Namasté !!!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten