Zoals het
nu weer een paar dagen aan het vriezen is en ik dankzij mijn voorzorgen gewoon
in mijn tuin kan zijn, voel ik me enorm goed en ben vervuld van een positieve
energie die alle kanten uitstroomt.
Op school
heb ik een paar kleine tegenslagen te verwerken gehad, niet alle toets
resultaten waren zoals ik had gehoopt en ik moet er 2 overdoen, jammer maar
helaas.
Wat echter
wel positief is ten opzichte van vroeger is dat ik nu niet direct het bijltje
erbij neergooi, het glas is eerder halfvol dan halfleeg.
Nog steeds
bemerk ik dezelfde weerstand bij mezelf als vroeger en in de eerste instantie
ben ik geneigd om de schuld, voor zover er sprake is van schuld, buiten mezelf
te leggen.
Juist dat
stukje ben ik nu van zinnens om aan te gaan pakken, ik ga op een andere manier
studeren en heb daar hulp bij gevraagd, een stukje coaching om de chaos die ik
steeds om me heen veroorzaak te structuren, moeilijk maar zeker de moeite
waard, zo dunkt me.
Ik ben in
ieder geval vast van plan om bij het 2e aanbod van dezelfde toets
een beter punt te gaan halen, ’t is niet meer en niet minder.
Juist
doordat ik nu al een paar weken bezig ben om voor mezelf weer wat vaste grond
onder de voeten te creëren kan ik die tegenslag aan en weet het naar het
positieve te draaien.
Toegegeven,
ik brom wel een beetje meer dan anders en ben soms wel wat lichter geraakt maar
uiteindelijk lukt het me toch goed om het allemaal bij mezelf te houden.
Verzet en
strijd, het zal voor de rest van dit leven wel een beetje bij me blijven maar
ik ben me er nu gelukkig wel eerder bewust van dat ik het doe en wat de functie
er van is, dat maakt het zeker niet minder moeilijk maar juist daardoor is het wel
beter te plaatsen.
Zo ben ik
nu weer met mijn camera op mijn tuintje beland en heb ik gisteren eens aandachtig
zitten bestuderen hoe mijn toestel werkt en wat ik er allemaal precies mee kan.
Ik vind de
kleine ijskristalletjes die zich overal op vormen ieder jaar weer een klein
wondertje en als ik kijk probeer ik te doorgronden hoe dit nu allemaal in zijn
werk gaat, de natuur in al zijn eenvoud en schoonheid.
Over een
nacht ijs, zeggen ze weleens, en sta verbaasd hoe in een nacht het hele
aangezicht van de tuin is veranderd.
Turend
door de lens probeer ik de kristalletjes en de verandering te vangen op de gevoelige
plaat en ik kijk dan vooral naar compositie en sfeer.
Een simpel
touwtje om een bamboe stokje ziet er ineens heel anders uit, zo ook het
verwaaide blad wat er zomaar ergens tussenin ligt.
Ook het
hekwerk aan de voorkant en het poortje, de stronkjes van oude planten die nog
zo her en der uit de grond steken, ze hebben allemaal een nieuwe dimensie
gekregen en ik beweeg mezelf als een kind in een chocoladewinkeltje waar ik
alles voor niets mag pakken…. Het is feest voor me.
Mijn
zelfgebouwde hokje is knus en warm, gisteren heb ik alle laatste resten van de
bouw grondig opgeruimd en alles wat lag te slingeren een plekje gegeven in de
stellingkast die ik speciaal voor dat doel heb gekocht.
Het doet
me momenteel enorm goed dat ik dit jaar de keuze heb gemaakt om dit verblijf te
bouwen, het geeft me vrijheid en ruimte, alsook mijn onafhankelijkheid,
allemaal dingen die ik nodig heb om mezelf te kunnen handhaven en enigszins een
goed gevoel te kunnen hebben buiten de drukke uurtjes die ik heb.
Wederom
heb ik besloten een planning te maken voor de komende maanden, het zal wel
moeten, want op school en ook op mijn stageplaats beginnen de taken en
werkzaamheden zo langzamerhand gestalte te krijgen.
Het is een
fijn gevoel om ergens bij te horen en een plek te hebben binnen een team,
gevoelens die ik eigenlijk nooit eerder heb gehad en zeker niet bij werk.
Meer dan
ooit sta ik met 2 voeten op de grond en in het leven, ik neem de
verantwoordelijkheid voor mijn eigen daden, weet waarom ik dingen doe en plan, eigenlijk, wie had dat ooit kunnen verwachten, houd ik ook rekening met
anderen daarbij.
Lief ben
ik nog steeds niet echt, ik ben eerder vaak een ouwe brombeer en dat bevalt me
goed, ik betrap mezelf er echter op dat ik vaak moet glimlachen en soms weer
een beetje liedjes loop te zingen en te fluiten.
Ik ben een week geleden zelfs begonnen met het schrijven van een kinderverhaaltje, een
droom, een hele oude droom, zelf verhaaltjes schrijven en dan in een later
stadium de tekeningen er ook nog bij maken.
Alles ligt
open, mijn dromen zijn er om verwezenlijkt te worden en dat ik van alles bij
elkaar kan dromen heb ik in het verleden wel bewezen.
Het enige
verschil met vroeger is het feit dat ik nu klaarwakker ben en daar iedere dag
tot diep in mijn tenen dankbaar voor ben…..
Tot zover
maar weer een kort berichtje met wat foto’s vanuit de vrieskou.
Een
vriendelijke groet en een pluim op je muts
Ton.
