Bij iedere 7e stap die ik zet maak ik een klein
sprongetje om mijn koers te verleggen en zo probeer ik dan weer wat blijdschap
om me heen te creëren, ik wandel in dromen.
De natuur ademt alweer langzaam herfst en de zon breekt gras
naar mooie lichte tinten, bladeren die al langzaam tekenen gaan vertonen van
sterven, de cyclus van de natuur, ik beweeg mee.
Naar binnen kijkend weet ik dat ik af moet gaan ronden, wat
rommel opruimen en ruimte moet gaan maken voor het nieuwe, ook hierin sterven
dingen af die op hun beurt weer voedingsbodem vormen om verder te kunnen met
het leven zoals ik dat leef en er zijn beslissingen te nemen die ik al te lang
voor me uit aan het schuiven ben.
Ik keer mezelf naar binnen om te kijken of het schoon en
eerlijk is wat ik wil, is het haalbaar en vooral, is het wel zuiver?
“In en uitademen”, steeds verder naar het centrum van waar
mijn voelen woont om gelijk te kunnen gaan schakelen naar mijn eigen
gevoelsseizoenen, waarom moet ik toch zoveel van mezelf?
Schrijf mij wijsheden toe die ik in werkelijkheid slechts in
een fractie ervan bezit, soms vallen splinters van geluk eventjes op hun
plaats, veel meer is het eigenlijk niet.
Eigenlijk betekend het niets, een fotoboek met snapshots die
door mijn herinnering heen dwarrelen en soms op het juiste moment worden
gedeeld, toevalstreffers die dan weer als wijsheid worden betiteld terwijl het
slechts bedoeld was om te delen.
Soms raken tijd en levenslijnen elkaar en liggen de lessen
voor het oprapen in momenten van kunnen en willen, er is slechts een druppeltje
moed en een wolkje eerlijkheid voor nodig, inzicht is meestal ook maar een
tijdelijke werkelijkheid…..en wat is dan werkelijkheid?
Is het jouw/mijn of onze werkelijkheid of schoven ze ergens op een bepaald punt eventjes ineen, ik kan het echt niet zeggen, het moment ervan is alweer voorbij.
Is het jouw/mijn of onze werkelijkheid of schoven ze ergens op een bepaald punt eventjes ineen, ik kan het echt niet zeggen, het moment ervan is alweer voorbij.
Standvastig zijn is nog nooit mijn sterkste punt geweest, “ruis
en prikkels” en weer verschuift mijn werkelijkheid naar een andere, denk ik
geleerd te hebben terwijl ook dat niets te betekenen heeft, het maakt geen enkel
verschil uiteindelijk, er is slechts weer een nieuwe “nu”.
De zon streelt de bladeren van de planten die voor mijn raam
staan, laat kleuren leven, ”adem in en uit”, twee cactussen die in de bloei
zijn gekomen, een stukje van de wereld waarvan ik eventjes deel uit maak, ik
ben, neem waar en voel.
Over twee dagen ben ik in de naam van mijn vader zijn zoon
en klim ik in hemel op de eerste de beste gekleurde wolk die ik dan tegenkom en 14 dagen later doe ik precies hetzelfde voor mijn moeder, op die manier kunnen
we onszelf dan nog even met elkaar verbinden terwijl ze altijd nog om me heen
zijn, in mijn verleden mis ik ze, in mijn nu zijn ze er niet meer en wellicht
ontmoeten wij elkaar in de toekomst nog.
Momenteel draagt mijn leven emmers met lessen en
beslissingen aan en in de veelheid ervan zit de overspoeling besloten, mijn
ankers zijn los en ik drijf mee, een blad wat door de wind over de stroming wordt
meegeblazen.
Nog twee dagen en dan de rust in, een gekleurde wolk met
daarop de dialoog met mezelf….. een vraag in een vraag en een antwoord in een
antwoord, een mens draagt alles in zichzelf mee.
Als dit leven klaar is dan wandel ik naar het einde van de
regenboog om op een zonovergoten strand met mijn rug tegen een palmboom aan te
gaan zitten en van daaruit te bekijken wat ik allemaal heb geoogst, “dit was je
leven”, en naar ik aanneem, in alle tevredenheid.
Vandaag deel ik de wortels van mijn bestaan en zo wandelt
mijn levensboom verder, op zoek naar nieuwe aarde.
Vannacht zet ik mijn raam wagenwijd open en hoop ik dat de
stad gestorven is, het is dan ik, die in een koel briesje de maan en sterren
tot zich neemt in een stil momentje van zijn, rust zonder prikkels.
In de maan die nu afneemt probeert een mannetje zich
buitelend staande te houden en door de capriolen die hij maakt vallen er
zilveren schilfers die verstoffen naar benee, ik glimlach bij de gedachte dat
ieder stofdeeltje wat meer liefde op de wereld kan brengen.
Het muisje heeft zich verscholen en wacht ervoor om zich te
laten zien, wellicht doet ze dat over een tijdje wel weer.
Namasté !!!
(alle foto's, behalve de cactus, zijn afkomstig van Rumi.....Prachtig)
