De
rook kringelt langzaam omhoog over de veranda van mijn tuinhuis, heilig hout
dat ligt te smeulen om alle boze spooksels die er om me heen hangen te
verdrijven.
Het
is hier heerlijk rustig op deze avond, een gekwetter van vogeltjes en de
koekoek zingt zijn lied, dit is mijn wereldje, hier ben ik thuis.
Mijmerend
kijk ik voor me uit en ik zie dat de aardperen ruim 40 cm zijn gegroeid in
amper een week tijd, de Natuur lijkt wel in al haar hevigheid te zijn
geëxplodeerd.
Ik
zoek heel erg naar antwoorden op de vragen die me momenteel bezig houden, wie
en wat ben ik eigenlijk dat ik zo pretentieus ben om te denken dat ik een
wezenlijk verschil zou maken als ik in de hulpverlening zou gaan werken en is
hulpverlenen eigenlijk voor een groot deel niet gebaseerd op een verschil in de
verhoudingen van macht, tenminste, ik denk steeds beter te gaan begrijpen dat
de verhoudingen tegenwoordig zo in elkaar steken binnen het huidige zorgsysteem.
Als
ik dan tijdens een college filosofie te horen krijg dat de hulpverlening op een
strategische basis is geënt dan zakt de moed me helemaal tot onderaan in mijn
schoenen, er moet productie worden gedraaid en dat geeft me wel te denken.
Ik
ben er niet meer helemaal van overtuigd dat ik een wezenlijk verschil zou gaan
maken en begin meer en meer het idee te krijgen dat ik, wil ik überhaupt
kunnen functioneren, een soort van Don Quichot de la Mancha zou zijn, het zou
een gevecht worden tegen mijn eigen windmolens.
Gisterenavond
was ik zo dicht bij mijn gevoel dat het naar buiten leek te barsten en een
gevoel van misselijkheid viel over me heen.
Plotseling was het er, er was geen
houden meer aan, de sensatie van het samenkomen in een ruimte van cognities,
emoties en gevoel.
In
deze ruimte is dan geen plaats meer voor anderen en ik sta tijdelijk buiten de
"normale" werkelijkheid geparkeerd, ik verblijf dan eventjes in een
soort van vacuüm.
Met
alles wat ik weet over mezelf en door het inzicht wat ik hierin heb staat me op
zo'n moment niets anders te doen dan het uit te zitten en te ondergaan.
De
storm komt op, neemt me mee en ik zit er zelf doodstil middenin, ik heb hier
zelf geen macht over, het overkomt me en overspoelt me dan totaal, er rest me
op dat moment niets anders dan " in en uitademen".
Op
een ander kan dit beangstigend overkomen, dit is echter ook een deel van mij,
het stuk waarin mijn onmacht om de wereld te begrijpen huist.
Kijkend
in de spiegel, "dit ben ik vandaag", de duizenden gezichten van de
mensen waaruit ik ben opgebouwd, bouwsteentjes die pas duidelijk worden als ik
mijn pad verder bewandel in dit leven.
Ik
leef traag in een Wereld die steeds sneller draait, de sneltreinvaart van de
vernietiging, zo lijkt het soms.
Op deze manier kunnen we de Aarde niet leeg blijven melken.
Op deze manier kunnen we de Aarde niet leeg blijven melken.
Alles
wat ik nu ben dat ben ik al ooit geweest, het is een kracht die groter is dan
dat ik zelf ben en ooit kan worden, ik realiseer me meer dan ooit dat ik
eigenlijk iedere dag in mijn eigen voetstappen, en tegelijkertijd in de
voetstappen van hen, die mij voorgingen
loop.
Ik
ben gedoemd te leren, het is het pad wat ik eenmaal ben ingeslagen en eenvoudig
vind ik het niet, het is vaak lastig en
vol obstakels, zoals het leven nu eenmaal is in al haar hoedanigheid.
Ik
adem weer in en uit en pak daarna mijn eigen wortels vast, schuif er humus overheen
en begiet ze daarna met wat water zodat ze kunnen groeien, een mens wil toch
leven.
Uiteindelijk
denk ik dat het enige antwoord Liefde is, Liefde voor mezelf, voor de ander en
voor al wat er op deze Wereld leeft, het is universeel en allesomvattend.
Rechten
kan ik hier niet aan ontlenen, het is een erfgoed wat mij is geschonken door
diegenen die mij voorgingen en voor hen die nog na mij zullen komen, ik geniet
slechts het voorrecht om te koesteren en bewaren wat mij is gegeven, meer is er
eigenlijk niet in dit leven.
Welbeschouwd
zit alles in de hoeveelheid lucht die er verplaatst word door onze
aanwezigheid en die van anderen, hoe bewust je jezelf door het leven beweegt
zodat je opmerkt wat er om je heen gebeurd en hiervan uitgaande zou je kunnen
zeggen dat werkelijk alles er toe doet.
Toch
is het allemaal niets, de ene verandering, hoe minimaal ze ook is, draagt bij aan
de volgende en weer aan de volgende maar op zichzelf staand betekent ze helemaal niets.
Een
soort van continuüm waarin we zelf uiteindelijk niets hebben te zeggen over de
veranderingen die er plaatsvinden, niets wat er werkelijk toe doet en alles
heeft elkaar nodig, ik hoop dat u begrijpt wat ik bedoel, het is als het leven
zelf dat het de moeite waard maakt om geleefd te worden, het betekent verder
niks.
We
hebben zelfs geen controle over de woorden die we dan aan onze gevoelens
verbinden, de norm die er nu heerst is niet eens meer bindend voor de normen en
waarden die er weer gaan volgen in het volgende tijdsbeeld en een eigen taal is
iets wat niet bestaat, ze is slechts
tijdelijk en gedoemd te veranderen.
Wat
vandaag geschreven wordt als een soort van understatement is misschien morgen
de grootste leugen die er bestaan heeft, wie zal het zeggen, ik in ieder geval
niet.
Ben
ik dan die ene, "The one", die de verandering op gang zal gaan
brengen die nodig is om de wereld te veranderen en er bewust van te maken dat
we onszelf kapot aan het maken zijn?
Zo
pretentieus ben ik niet, dat mag u gerust van mij aannemen, ik acht mezelf
slechts een deel van een groter geheel en probeer het verschil te maken door
mezelf te zijn "wat dat ook moge
zijn".
Ik
pak de kleuren rood, geel, groen en blauw en maak de tinten hier en daar wat
zachter met wat wit, dit zijn de pigmenten van de energieën die ik zelf het
meest om me heen heb hangen.
Kaderen
doe ik met zwart en het gaat me niet om de vorm maar slechts om de beweging van
het moment die ik wil vertalen op papier.
Na
dit te hebben gedaan schrijf ik er de woorden in die voor mij het meeste
betekenen, " Liefde, sterren en de kosmos, gevoel is er ook een van en
eigenlijk kan het alle kanten uit, het zijn slechts woorden".
Of
dit nu kunst is vraag ik me niet zozeer meer af, dat laat ik aan anderen over
om zoiets te bepalen, ik heb deze gedachte voor mezelf een poos geleden
losgelaten en ben er een stuk vrijer door geworden en niet alleen in mijn teken
en schilderwerk, het maakt me eigenlijk geen bal meer uit wat een ander van
mijn werk denkt.
Voor
wat mij betreft is het woordje "kunst" afhankelijk van de lopende
trends en smaakgevoeligheid van het moment, iemand die gisteren een niets en
een niemand was is morgen misschien de gevierde artiest op mondiaal niveau.
Dat
zegt wat mij betreft niets over wat hij/zij maakt maar wel iets over wat
"men" van hem/haar vindt, de massa maakt de norm van de kwaliteit in
het moment, een hap/snap cultuur die
door onze media alles verslindend is geworden, steeds sneller, steeds meer en
steeds extremer, een druk op de "vind ik leuk" knop is status
bepalend geworden.
Zachtjes
laat ik mijn longen volstromen met zuurstof en houd dit eventjes vast, met een
diepe zucht laat ik dit los en tegelijkertijd schud ik ook mijn schouders los
en ben mezelf ervan bewust dat ik, mijn ego en al mijn andere persoonlijkheden
weer geworteld in de aarde staan, ergens in de verte fluit een merel haar lied.
Welaan,
wolken en woorden in kleuren en hier en daar wat sterretjes met de maan in een
glimlach, het mannetje in de maan tovert kleurrijke energiecirkels door het
landschap heen.
Hij
wrijft wat sterretjes tegen elkaar aan en het stof ervan dwarrelt in wolkjes
naar benee, ieder stofje een liefdevolle gedachte, wellicht iets voor u?
Namasté ;-)
