Vandaag loop ik door de kamers van mijn hart
heen en ga naar het kamertje waar mijn oude verdriet woont, ik kom er niet zo
vaak meer en het is er redelijk stoffig aan het worden.
Alweer 5 jaar geleden dat mijn vader vertrok
zonder afscheid en merkwaardig genoeg is hij nu vaker bij me dan tijdens de
tijd dat hij nog leefde, tenminste, zo voelt dat wel.
Ook al voel ik hem nu vaker bij me dan ooit,
het gemis is er, onmiskenbaar, en dat doet pijn.
Op deze dag mag ik het verdriet om dit
afscheid wat er niet is geweest voelen van mezelf, zo nodig als ik het heb om
mijn onvermogen om dit te kunnen begrijpen los te kunnen laten, voelen en
omarmen, eventjes weer doorléven en dan is het weer gewoon zo.
Wat ik vroeger zo angstvallig voor mezelf
probeerde te houden, het was immers mijn pijn,
deel ik tegenwoordig met anderen, het delen maakt me langzaam heel ben ik achter
gekomen.
Ik doe nog steeds veel alleen, woon alleen, ik
creëer alleen, ik trek er vaak in mijn eentje op uit en heb hier een
betrekkelijke veiligheid in die me de ruimte geeft om dingen die ik meemaak te
kunnen verwerken.
Echt simpel vind ik het leven vaak niet, ik
voel me vaak een groot kind die nog een hoop te leren heeft en zeker in hoe ik
met de ander om zou kunnen gaan, mezelf leer ik gelukkig steeds beter kennen.
Leergierig ben ik echter wel en selectief in
van wie ik wil leren ook, het kinderlijke vertrouwen dat er niets slechts
bestaat in deze wereld ben ik gaandeweg ergens verloren, er bestaan wel
degelijk heel erg duistere mensen die echt niet het beste met me voor hebben,
het ontwaken van dit besef is een hele weg voor me geweest.
Het is echter niet zo dat dit me harder heeft
gemaakt, eerder milder en zachter, er is eenvoudigweg wat meer begrip
mijnerzijds ontstaan, mensen zijn zoals ze zijn en ik kan ze slechts uitnodigen
om te proberen op een andere manier naar de wereld te gaan kijken, iets anders
is het geloof ik niet.
Nog steeds droom ik mijn leven door de dag
heen en steeds meer zie ik het leven als een
grote speeltuin waarin ik mag ontdekken hoe leuk het allemaal kan zijn,
vaak verwonderd en soms overdonderd over al dit moois begin ik mensen zelfs
leuk te vinden, nou ja, leuker dan vroeger in ieder geval, echt een mensen mens
ben ik nog steeds niet of zeg ik dit nu
alleen maar tegen mezelf?
Ik heb de keuze gemaakt om met mensen te gaan
werken en ik ben dankbaar voor de gelegenheid
die ik hierin gekregen heb, alles met een open vizier en recht vanuit
het hart, een andere manier is er niet voor mij.
Dus vandaag loop ik door de kamers van mijn
hart en ga ik delen waar mijn verdriet woont, ik ga het delen met de groep
waarin ik werk en hoop dat ze daardoor zien dat ook het voelen van verdriet een
onderdeel is van hun mens-zijn, delen is vermenigvuldigen, vanuit die gedachte
komt het wel.
Al mijmerend in dit blogje besef ik dat er
steeds meer mooie dingen op mij toekomen, in feite lacht het leven me toe en
het enige wat ik daarvoor hoef te doen is mezelf zijn, ik verwonder me daar wel
over, zou het dan werkelijk allemaal zo simpel zijn?
Wolken, dromen en kleuren, een grote pot met
toverballetjes en bij nacht het raam wijd open.
Leven in een wereld die te snel draait en
daarom ’s nachts in stilte wegdromen bij de gedachte dat sterrenstof de hele
wereld zomaar eens zou kunnen gaan verbeteren, ha, hoe mooi dromen toch kunnen
zijn, de gedachte alleen al brengt een grote kinderlijke glimlach op mijn
gezicht, het kleine jongetje mag weer gaan spelen vandaag.
Twee sterren heb ik in mijn zakken gestopt,
die heb ik vannacht uit de lucht geplukt, u snapt natuurlijk wel waarom!!!!
Welaan, vandaag eerst maar eens de bergen met
daarna de woestijn, dan via het grasland naar het bos om uiteindelijk vanavond
bij de zee uit te komen.
Daar tover ik een regenboog die om de
ondergaande zon heen staat en zo laat ik de dag verdwijnen in de nacht, droom
maar met me mee vandaag, u bent van harte welkom………
Vanuit de hemel krijg ik twee dikke knipogen, voor altijd bij me…..
Dag
Pap, dag Mam….
Namastè
