Er is nu nog geen antwoord mogelijk en eigenlijk is
het ook geeneens een vraag, geen oordeel noch verwijt, wie zou ik zijn en wat zou het van mij maken als ik dat wel opeens zou hebben?
Op de achtergrond ruist de ventilator en de
airco zoemt frisse lucht naar binnen, de lucht is doordrongen van de belofte
dat er een warme periode aan gaat komen.
Het huis zwijgt momenteel, er zijn geen
prikkels en er is geen noemenswaardige ruis hier op dit moment in de nacht, ik
heb alles om me heen om in dit moment te kunnen zijn wie ik ben.
Mijn droom heeft me laten ontwaken, dit
gebeurt me wel weer vaker, zo net na middernacht meestal, de kraan tikt
druppels in de wasbak dus die zet ik uit.
"Waarschijnlijk heb ik die niet goed dichtgedraaid gisterenavond", denk ik bij mezelf en neem daarna plaats op mijn stekkie voor het raam.
"Waarschijnlijk heb ik die niet goed dichtgedraaid gisterenavond", denk ik bij mezelf en neem daarna plaats op mijn stekkie voor het raam.
Langzaamaan begin ik mijn loop hier weer te
hervinden al spelen de laatste maanden zich nog wel als een film voor mijn ogen
af, ik begrijp nog steeds niet hoe ik vanaf daar weer naar hier ben gekomen en weet
ik ook nog niet hoe ik vanaf hier nu verder wil. Ik vraag mezelf denk ik nog
teveel af, nog lege ruimtes die weer in te vullen zijn, noemt u het maar iets,
ikzelf heb er in ieder geval nog steeds geen naam voor, dit is de enige
duidelijkheid die ik vooralsnog voor mezelf heb.
Zwijgend ben ik gaan ruimen, eerst een berg
was van heb ik jou daar en daarna mijn kamertje, vervolgens heb ik al het
verzamelde stof maar weer eens in de stofzuiger laten verdwijnen zodat er weer
plaats kan komen voor nieuw.
Tijdens mijn reizen dwarrelt het stof gewoon door, zo gaat dat nu eenmaal met zaken die van de sterren komen, je hebt er zelf niets over te vertellen.
Tijdens mijn reizen dwarrelt het stof gewoon door, zo gaat dat nu eenmaal met zaken die van de sterren komen, je hebt er zelf niets over te vertellen.
Opruimen geeft me rust en overzicht en ik kan
dan gemakkelijker gaan kijken naar wat er nog over is gebleven en weer weg kan, ruimte creëren noemen ze dat,
Zoals ik dan de ruimte die ik bewoon schoonmaak, zo houd ik tegelijkertijd een interne opruiming, wat voor me werkt mag blijven en wat niet voor me werkt, nah, nog steeds niet echt een duidelijkheid die ik voor mezelf kan vormen, ik sluit nog steeds niet echt iets uit of af, lopend op de grens tussen oud en nieuw, ondertussen adem halen terwijl ik weer in rust aan het komen ben, langzaam in en uit…..
Zoals ik dan de ruimte die ik bewoon schoonmaak, zo houd ik tegelijkertijd een interne opruiming, wat voor me werkt mag blijven en wat niet voor me werkt, nah, nog steeds niet echt een duidelijkheid die ik voor mezelf kan vormen, ik sluit nog steeds niet echt iets uit of af, lopend op de grens tussen oud en nieuw, ondertussen adem halen terwijl ik weer in rust aan het komen ben, langzaam in en uit…..
“Waarom” vragen probeer ik mezelf zo min
mogelijk te stellen en ga naar de plek waarin mijn wezen woont, mijn “gevoel”
en daar is het steeds rustiger aan het worden, ik heb naar mijn idee het ergste
wel weer achter de rug, in een bepaalde mate kan ik nu wel gaan scheiden wat voor de ander is en wat ik zelf te doen heb.
Ook hierin wil ik geen oordeel hebben, ik kijk alleen naar het stukje waarin ik mezelf heb bewogen, naar wat er is overgebleven en wat ik zou kunnen doen, vanuit hier ga ik weer verderop.
Ook hierin wil ik geen oordeel hebben, ik kijk alleen naar het stukje waarin ik mezelf heb bewogen, naar wat er is overgebleven en wat ik zou kunnen doen, vanuit hier ga ik weer verderop.
Zoals ik mezelf aan het leren ben om
allereerst mezelf als uitgangspunt te nemen voordat ik besluiten neem over wat
ik heb te doen en verder ga, altijd kom ik weer terug naar de dromen die ik leef.
Ergens heb ik ooit de keuze gemaakt dat mijn dromen pas uitkomen als ik ze wakker weer doorleef en ik wil trouw blijven aan mijn hart, van daaruit beweegt alles bij mij.
Ergens heb ik ooit de keuze gemaakt dat mijn dromen pas uitkomen als ik ze wakker weer doorleef en ik wil trouw blijven aan mijn hart, van daaruit beweegt alles bij mij.
Vanavond ben ik voordat ik ben gaan slapen op
de vensterbank van mijn raam gaan zitten en terwijl ik mijn benen over de rand
liet bungelen heb ik de wereld met een glimlach zitten bekijken. Schijnbaar niemand die
het opvalt dat ik daar zo zit, de meeste mensen lijken niet meer naar boven te kijken of om zich heen en
zijn veelal veel te druk met zichzelf, op zich wel een glimlach waard vind ik,
het feit dat schijnbaar niemand het opvalt bedoel ik dan, we hebben het maar druk met zijn
allen en waarmee eigenlijk?
Eerder op de avond was ik op mijn tuintje met
het voornemen om daar ook maar weer eens wat te gaan doen en zoals het met voornemens wel vaker kan gaan is er niets van uitgekomen, een wondermooie ontmoeting was
hierin echter mijn deel in een toeval wat er meestal niet is.
Simpelweg genieten van een mooi gesprek met oprechte interesse en zo valt de noodzaak om te werken dan weer even weg, met
drie stappen vooruit en twee terug begin ik weer te ontspannen, dit leven is er
echt wel een om geleefd te worden, in en uitademen en dan is het gewoon, veel
meer is er niet.
Ruimte voor mezelf door de regels heen
schrijven en als ik dit heb gedaan nog even lekker slapen, een antwoord geven op een vraag
die eigenlijk niet eens aan de orde is en vervallen in oordelen of verwijten, ik denk dat ik me vaak wel drukker maak dan nodig is. Tegenwoordig doe ik wat ik kan en kan ik wat ik doe en eerlijk gezegd is het
dromen me meer gegeven, zo creëer ik dan weer ruimte voor mezelf en laat ik het geven van antwoorden eigenlijk liever aan anderen over, hierin heb ik ook nog wel het een en ander te leren.
De lucht is nu betrokken maar ik heb de
zekerheid dat achter de wolken nog sterren staan en dat de maan weer aan het
wassen is.
Stiekem pluk ik snel twee sterren uit de lucht
als het wolkendek even openbreekt en leg die weg onder mijn bed voor andere
tijden…. Droomt u nog met me mee vannacht?
Namastè !!!
