Door het gazen gordijn schijnt in de late uurtjes het licht
van de maan mijn kamer binnen, het tovert lichtgevende blokjes op mijn dekbed
en de wanden.
Een tochtig koude wind laat het gordijn zachtjes heen en
weer wiegen en zo dansen de blokjes een vrijmoedig verlichte dans door mijn
kamer heen, een spel wat ik kan volgen en waarbij mijn gedachten de vrije loop
nemen.
Het huis, de maan en ik besluiten om hier verder met
niemand over te spreken, het is maar dat u dat even weet.
Wellicht kan een van u mij de weg naar Hamelen nog even
uitduiden want daar zou me werkelijk wat aan gelegen zijn, ik heb er mijn jeugd
ooit doorgebracht en sindsdien schijn ik er niet meer terug te kunnen geraken,
mijn dank hiervoor zou groot zijn.
Miljoenen gedachten per seconde en niet een die er de
overhand neemt, niets moet en alles mag, het huis beweegt niet mee en verder is
het stil, de gedachte spreekt met stemmen die al zo gewoon voor me zijn
geworden.
In dit moment is er niemand anders dan ik, een ruimte, en verder zijn er wat vrije losse hersenspinsels, het doet er eigenlijk niet zoveel toe, u mag natuurlijk gerust even met mij meekijken, wees welkom in mijn wereld, er is plaats genoeg.
In dit moment is er niemand anders dan ik, een ruimte, en verder zijn er wat vrije losse hersenspinsels, het doet er eigenlijk niet zoveel toe, u mag natuurlijk gerust even met mij meekijken, wees welkom in mijn wereld, er is plaats genoeg.
Wie niet weg is gezien en ik tel tot 10, als ik via de zevende zeven op de zevende sprong ben aangeland en die cijfers
dan weer achteruit loop ben ik weer terug in het grote niets, daar was het
vandaag eigenlijk sowieso om begonnen en andere dagen ook trouwens.
Ik begon met de gedachte dat ik iets moest, ooit ergens,
toen het grote niets nog uit vanalles bestond.
Ik kreeg bagage mee aan het begin van mijn reis die leven
heet en in mijn denkbeeldige rugzak werd van alles gepropt waarvan men dacht
dat het weleens goed en nuttig voor me zou kunnen zijn.
Vervolgens ben ik zowat mijn halve leven bezig geweest om
al het overtollige en niet wenselijke er weer uit te gooien en achter me te
laten, een leven lang van loslaten.
Nu schop ik bladeren in de herfst uiteen en laat ik de wind
door mijn hoofd heen blazen om al mijn gedachten aan een groot niets toe te
voegen, zoals u wellicht zult begrijpen is dat geen sinecure en volledigheidshalve wil ik er nog even aan toevoegen dat het verder maar weinig om het lijf heeft.
Mijn dagen zijn momenteel gevuld met kleine gebeurtenissen
waaraan ik in een soort van tijdelijkheid betekenis ontleen, ik ben aan het
leren dat werkelijk niets blijvend is en alles vergankelijk.
Alles wat ik zeg, doe en maak lijkt uniek te zijn en
waarschijnlijk is het voor dat moment dan ook wel zo, in een andere waarheid en
realiteit is dat misschien wel helemaal niet het geval.
Het is mijn opgebouwde perceptie van dat moment en zo kom ik
erop uit dat het moment wat ik ooit beleefde in den beginne uit niets was
opgebouwd en nergens op gefundeerd, de menselijke geest is maar een vreemde
vertoning, vind u ook niet?
In het ergste geval kom ik er op mijn sterfdag achter dat
dit hele leven in feite een droom is geweest en dat mijn laatste
ademtocht een thuiskomen in het waken is, goh, stel je dat nu toch eens voor zeg.
Voor het gemak ga ik er maar eens eventjes vanuit dat zulks
dus werkelijkheid is en dat mijn hele leven in feite bestaat uit een glazen pot met
gekleurde toverballetjes.
Iedere dag een nieuwe kleur en iedere kleur een nieuwe
droom, het enige wat ik dan hoef te doen is de verbinding te maken tussen al
die dromen en over een x aantal jaren noem ik dat mijn leven.
Vanavond sluit ik mijn ogen en als ik naar binnen reis dan
is de maan altijd vol en schitteren de sterren als nooit tevoren, hier is de
rust die ik overdag niet heb en bouw ik kastelen die nooit een mens aanschouwen
zal.
Morgen reis ik naar de regenboog, gaat er iemand met me
mee?
Namastรจ !!
