Vooruit
dan maar weer……
Het is
maar een beetje warrig voor me op het moment en hoe ik het ook draai of keer,
ik krijg de structuur momenteel niet echt te pakken.
Mijn slaap
lijkt droomloos en ik word af en toe zwetend wakker terwijl mijn lijf momenteel
ook aan alle kanten opspeelt.
Ik denk
echt dat ik mijn grenzen de laatste tijd een beetje teveel heb opgezocht en dat
ik daar nu de rekening van gepresenteerd krijg.
Ook denk
ik dat ik het woordje “moeten” wat te vaak aan het gebruiken ben.
Het word
dus weer tijd om te kijken naar wat ik wil en niet naar wat ik allemaal moet.
(waar zit nu precies mijn weerstand?)
Alle
kracht en inzet is de laatste tijd gaan zitten in het doen van mijn studie en
het volgen van mijn stage, het nieuwe begin, en dat was heel goed voor een
poos.
Na juist
maanden van intensieve voorbereiding en allerlei krachtsexplosies is er dan nu
een weekje vakantie en stom genoeg kom ik eigenlijk nergens echt aan toe, er
niet echt een balans.
Zoals ik
het momenteel voel wil ik eigenlijk alles bij me wegtrappen en verlang ik terug
naar mijn oude onbekommerde leventje waarin ik niet zoveel hoefde van mezelf, ik zit dus een beetje in de impasse
en noem het nu gemakshalve maar de “najaarsvertroebeling”.
Wat ik nu
vooral mis is mijn vrijheid van handelen en denken en ik vraag mezelf ernstig
af of ik me niet teveel heb vastgelegd.
De
tentamens staan voor de deur en ook dit voelt een beetje als het moment van de
waarheid, ik bouw spanning op, ik voel dit aan alles.
Er is een
stuk twijfel aan mezelf, heb ik er wel genoeg voor gedaan, kan ik dit wel aan
en wil ik dit allemaal wel.
Momenteel
kan ik maar moeilijk thuis zijn en ik ben echt hele dagen op sjouw, het rode
autootje wat ik heb gekocht verleent mij daarbij de mobiliteit die ik zo lang
heb gemist.
Ik stap ’s
morgens in, rijd weg, zet een lekker stukkie muziek aan en zie wel waarheen
mijn neus draait, een totaal onbekommerd gevoel, tenminste, zo zou het wel
moeten zijn.
Zo rijd ik
dan naar zee, de bossen, bezoek vrienden en bekenden, zowel oude als nieuw
verworven kennissen en ga gesprekken die ergens wel de diepte in lijken te gaan
en toch bij een bepaald punt weer stoppen.
Vanmorgen
toen ik wakker werd wist ik het ineens, ik ga de diepte in mezelf weer zoeken
en mijn eigen verworven inzichten weer eens toepassen, het is de hoogste tijd.
Vandaag
gaat alles op mijn eigen weegschaal, balloteer ik naar eigen inzicht en alles
wat me teveel energie kost ga ik wederom de deur uitwerken.
Als deze
dag de zon weer ondergaat ben ik hopelijk door mijn keerpunt heen en heb ik
mijn hete hangijzers vastgepakt, bekeken en omgedraaid en na een zorgvuldige
inspectie opgeruimd, hetzij behouden, dat is nog maar ernstig de vraag.
Het moment
van de waarheid, kiezen of delen en buigen of barsten.
Waarschijnlijk
zullen er wel weer mensen zijn die zich nu benadeeld gaan voelen en/of
aangevallen maar dat stukje ken ik al, beter dan wie dan ook en het zij zo,
beter een ander verongelijkt of in de weerstand dan ikke in de prak.
De hoop om
in volledige harmonie met deze wereld te kunnen leven heb ik ergens al ooit
opgegeven als zijnde een onbereikbare utopie.
Terwijl ik
dit zit te schrijven voel ik me al een stuk beter, dit zat er al weer een
poosje aan te komen.
Er is een
krachtige “Nee” nodig tegen alles wat me momenteel niet bevalt in mijn leven.
Strakjes
ga ik eerst bij de dokter op bezoek om mijn lichaam eens te laten checken want
alles piept en kraakt aan me, ik heb een uitgesproken hekel aan dokters want
die zeggen dan dat ik moet stoppen met roken en doen allerlei tips aan de hand
waar ik eigenlijk niet op zit te wachten, maar enfin….ik voel er de noodzaak
toe dus doe ik het maar, al is het maar voor de zekerheid.
Daarna ga
ik mijn crypte opruimen, mijn kamer en mijn haven en als dat is gedaan ga ik
bij mijn jongste broer op visite, deze dag is er een om geleefd te worden en
beslissingen uit te gaan voeren.
Ik ben,
mag en zal zijn en ik heb gesproken…… wordt vervolgd :-)
