Eigenlijk
zou ik wel eens even in de dromen van een ander willen wonen, het lijkt me wel
apart om daar een plaatsje te hebben, zomaar even rond te kunnen wandelen en de
boel eens te kunnen bekijken daar.
Ik
ben zelf een dagdromer in hart en nieren en vaak sta ik als het zonnetje buiten
lekker schijnt stil om naar boven naar de bomen te kijken wat de vogeltjes op
dat moment zoal aan het doen zijn..
Ondanks
alle vernieuwing die er aan zit te komen en de mooie stroom waarop ik meegolf
voelde ik gisteren ineens een heftige emotie en een diep verdriet, zomaar
ineens was het er en eigenlijk overviel het me wel een beetje.
Sinds
ik zo bewust bij mijn eigen gevoel zit merk ik dit soort dingen steeds sneller
op en probeer dan stil te staan en na te gaan hoe dit nu eigenlijk zit, “waarom voel ik me nu zoals ik me voel”,
zoiets is het eigenlijk wel.
De
lucht is helemaal zwanger van de naderende lente en alles om me heen beweegt
dusdanig mee.
Zoals
ieder jaar opnieuw voel ik me eigenlijk een beetje verloren in al dat geweld om
me heen en vandaag voor het eerst laten de echte zonnestralen zich weer aan me zien als ik ontwaak.
Mijn
raam heeft heel de nacht opengestaan en de koele lucht die naar binnen stroomde
nam vanaf een uur of 5 al zachte kleine geluidjes met zich mee.
De
geleidelijkheid om die dingen te kunnen verstaan ben ik weer aan het leren en op deze
mooie morgen ben ik eens lekker blijven liggen om dit alles eens goed tot mezelf te nemen, ook dat is even stilstaan en genieten.
Zoals
ik gisteren nog in de energie was van andere mensen die een begin aan het maken
zijn met hun herstel zo ben ik nu dan even van die veelheid van energie bij aan
het komen.
Het
is een kwestie van de balans in mezelf dan weer te hervinden en dat is het
stukje waarvoor ik zelf de zorg heb….zorgen voor mezelf blijft de issue.
Alsof
ik ieder jaar opnieuw mijn eigen geboorte doormaak en tegen het einde van het
jaar weer moet sterven, netjes met de wisseling van de seizoenen mee, hoe
ontzettend “niet bewust” ik me hier vroeger van was en hoe “wel bewust” ik me
er tegenwoordig doorheen probeer te worstelen.
Eigenlijk,
als ik heel erg eerlijk ben, dan ben ik daar wel dankbaar voor en ik zie alles
als een kans om er weer iets van te maken op een zoektocht naar licht in mezelf
en de mensen die ik om me heen zie.
Veel
lessen krijg ik op verschillende manieren gepresenteerd en alles neem ik in me op, kijk ernaar en probeer dan te veranderen wat ik kan veranderen, is het niet meteen,
dan wel een poosje later….
Mijn
systeem kent hierin vaak nog vele weerstanden waar ik eerst doorheen zal moeten breken wil ik iets
kunnen begrijpen en het een plaats kunnen geven.
Het
leven zou eigenlijk zo simpel moeten zijn voor me maar dat is het echter niet,
juist als alles weer goed lijkt te gaan ligt er altijd wel wat op de loer,
alsof het niet zo mag zijn, stom hè ?
Hetzelfde
met afstand en nabijheid, voor mezelf kan ik situaties en dromen die ik
daarover heb gruwelijk romantiseren en eigenlijk ben ik ook wel een gevoelige
romanticus tot in het diepst van mijn wezen.
Wanneer
het te dichtbij komt voor me, wezenlijk dichtbij, dan wil ik er het liefst als
een haas vandoor gaan, bang als ik dan ben dat een mooie droom ook nog eens uit
zou kunnen komen ook….stel je toch eens voor zeg.
Mijn
hele dromenland zou als een kaartenhuis in elkaar zakken en waar zou ik zelf
dan blijven met al mijn gemijmer over de maan en sterren en piepkleine
kaboutertjes die op een drafje door het bos heen hollen om het geluk voor me te
zoeken.
Dat
ik hierdoor een gelukkig mens zou zijn is echter een farce en een utopische
gedachte, vaak ben ik, doordat ik de dingen zo in een romantisch kader plaats,
eerder ongelukkig dan gelukkig te noemen, het is immers nooit of te nimmer een
haalbare zaak en het inzicht van dat feit kan me dan ook bij tijd en wijle
intens verdrietig maken.
“Gelukkig”
heb ik tegenwoordig wel geleerd dat niet mijn gehele leven uit de verwezenlijking van dromen kan bestaan en
“gelukkig” sta ik tegenwoordig wel wat beter met mijn voeten op de grond.
Ik
houd me heden ten dage ook nog wel bezig met de wat meer aardse zaken zoals bijvoorbeeld
studeren en ook ga ik wat meer onder de mensen dan vroeger, het blijft echter
nog steeds moeilijk voor me en eigenlijk voel ik me meestal maar een
vreemdeling in de massa.
Ik
heb de ander nodig om mijn dromen te toetsen en om in de realiteit te kunnen
blijven al blijf ik het een moeilijk en precair onderwerp vinden om bespreekbaar te maken of te delen.
Lentezwiebels,
ik heb ze weer en, hoe kan het ook anders, het zou niet mezelf eigen zijn als ook dit niet weer in
pieken en dalen zou zijn, het ene moment zit ik te glimlachen om een
tafereeltje wat ik zie en het moment daarop kunnen er zomaar de tranen over
opwellen, hoe dichter bij mijn gevoel, hoe gemakkelijker dat zoiets gaat.
Uiteindelijk
doe ik het ermee want het is toch wat het is, en terwijl ik dit schrijf moet ik
ineens denken aan wat ik ooit ergens anders bij iemand heb gelezen, de naam van diegene doet er nu eigenlijk even niet zoveel toe.
"U
zou mij op straat tegen kunnen komen en mij zo voorbijlopen terwijl u mij
tijdens het lezen van hetgeen ik verhaal een heel andere gedaante en
belangrijkheid toeschrijft".
Dat
heeft volgens mij ook iets met dromen en invullen te maken, ik ben verder maar
een heel gewone jongen om te zien hoor, niks aparts of raars aan, echt waar !!!
Welaan,
voor nu adem ik weer even diep in terwijl mijn voeten allebei stevig geworteld
op de grond staan en hou het vast, net zolang totdat ik echt niet meer kan en
dan laat ik alles met een diepe zucht weer los.
Bij
de eerste teug lucht die ik door mijn neus weer naar binnen haal kriebelt de
naderende lente naar binnen en een mereltje zingt in de verte haar avondlied.
Zij
gaat naar bed en ik dadelijk ook, wie weet dromen we zometeen allebei wel van
hetzelfde, in dromenland is niks zeker en niks vastgelegd, nog een paar daagjes
en dan is het weer lente en het kriebelt me aan alle kanten, u ook?
