Doodgaan van het leven, iedere dag een stukje
verderop en naarmate ik vorder zie ik steeds beter hoe puzzelstukjes ineen
lijken te passen.
Dagen grijpen in elkaar en cycli volgen elkaar
geruisloos op in golven van geboorte, dood, wedergeboorte en oud maakt keer op
keer weer plaats voor nieuw.
Deel-zijn van een groter geheel, de Natuur
doet wat ze wil, gelukkig maar en hoe kan het ook anders…… ik denk niet dat er
een andere bedoeling in besloten ligt, deel-zijn, meer is het niet.
Dit is wat ik mijmer op mijn tuinbank in het
zonnetje, we schrijven inmiddels voorjaar en de wereld doet flink haar best om
de lente te laten ontwaken, het is weer een drukte van jewelste als alles haar
schoonheid weer aan elkaar ontvouwt, zowel letterlijk als figuurlijk, voor
ieder die het wil zien, zo eenvoudig is het eigenlijk wel.
De eerste tuindagen van het jaar zijn verreweg
de leukste vind ik, de mens ontmoet de Natuur en elkaar na een periode van veel
te lang binnen zitten.
Eenieder zit vol met plannen die het liefst zo snel als mogelijk verwezenlijkt moeten gaan worden, het voelt voor mij als een golf van positieve energie.
Eenieder zit vol met plannen die het liefst zo snel als mogelijk verwezenlijkt moeten gaan worden, het voelt voor mij als een golf van positieve energie.
Ik mag nu eenmaal graag mensen aan het werk
zien en het erover hebben vind ik nog vele malen leuker, het zit hem voor mij
in de ontmoeting van elkaar, het delen en uitwisselen van ideeën en niet te
vergeten, met een glimlach om me heen kijken als alle bouwwerkjes die bedacht
zijn in de afgelopen winter weer aan vorm beginnen te winnen.
Dit is waar het leven volgens mij om draait en
al het andere is slechts bijkomstigheid, een samenkomen in de Natuur, vroeger
wisten we niet beter en ik besluit dat ik eigenlijk niet echt van deze tijd
ben, gemakshalve dan maar voor deze keer.
Tegelijkertijd is er nu ook het verlangen om
snel weer eens naar de zee te gaan, wandelen over het strand en schelpjes
tellen terwijl het geluid van de branding mijn geest tot rust brengt.
Over het water turen naar zeehonden en met een
ondergaande zon naar duikende meeuwtjes gaan zitten kijken op een duin terwijl
het zand nog nagloeit van een warme dag.
Op het
duin zitten, er langzaam in wegzakken en voor een tijdje het duin zelf zijn
terwijl de wereld om me heen verdwijnt en na een poos over een stil strand
terug naar de bewoonde wereld terug slenteren met mijn schoenen op mijn rug.
Terwijl ik dit bij elkaar zit te bedenken kan
ik de zee bijna horen en ruiken en voel ik het zand alweer tussen mijn tenen
knisperen, de menselijke geest met haar herinneringen is maar een wonderlijk
iets, vindt u ook niet?
Doodgaan van het leven maar dan voorlopig toch
nog niet hoor, er is nog veel te veel te beleven en nog een hele hoop te doen,
van mij mag het zo nog wel eventjes duren.
Naarmate de dag weer lichter begint te worden
kriebelen de lentegeluidjes mijn oren weer binnen, de vogeltjes hebben het er
maar druk mee en zelfs het geluid van het verkeer klinkt anders nu, zachter, zo
lijkt het.
De Aarde beweegt zich en ik beweeg mee, hoe
kan ik ook anders, in mijn mens-zijn verschil ik niets van een ander, we zijn
allen gelijk.
In het hoekje van mijn kamer staat een
roodfluwelen zakje met een goudkleurig koordje, ik kijk ernaar en ineens weet
ik het weer.
Vannacht heb ik weer gereisd in mijn dromen en
meestal komt er dan wel weer iets mee terug naar hier, straks even kijken naar
wat het is geworden deze keer J
Namastè
!!!
