Het
mannetje in de maan grijnsde me toe, van oor tot oor.
De
eerste gedachte die me toekwam, dat ik slechts een druppel ben die op weg is om
een oceaan te worden, met alles wat ik denk te zijn ben ik steeds meer een deel
van een veel groter geheel.
Door
mijn raam wat altijd openstaat zag ik dat de hemel vannacht nagenoeg zonder
sterren was, het ziet er op een vreemde manier maar leeg uit zo.
“Mhhh,
als ik ze niet zie wil dat nog niet zeggen dat ze er niet zijn en met het
vertrouwen dat juist in deze sterrenloze nacht iemand over me waakt draai ik me
om. Even lig ik te wachten op de slaap die weer moet komen en terwijl onzichtbare sterrenstofjes in mijn kamertje naar binnen glippen zak ik weer langzaam weg naar dromenland”.
’s
Morgens na mijn eerste kopje koffie en een sigaretje komt door de omhoog
kringelende rook diezelfde gedachte van vannacht me weer toe, “je staat er niet
alleen voor en er is altijd iemand die over je waakt”.
Nu
is complex denken en luchtfietsen wel iets wat mij m’n hele leven al gegeven is
en in het besef hiervan leun ik glimlachend achterover in m’n stoel.
“Zou
het zo zijn als,…… hoe zou het zijn, wat zijn de mogelijkheden van en wat zou
er kunnen gebeuren”, het zijn allemaal
scenario’s die ik de revue laat passeren als ik de vrijheid neem om tijdelijk
uit mijn “nu” te stappen.
Juist
in dit proces zit ook m’n creativiteit verscholen, een kunstje wat ik mezelf
door de jaren heen eigen heb gemaakt.
Ik
ben me steeds meer bewust van hoe ik situaties veroorzaak en daardoor leer ik
ook om bewust processen in gang te zetten en de voortgang daarvan te accepteren,
alles heeft zijn eigen weg en bij mij loopt het pad altijd door pieken en dalen
heen.
Alles
om me heen geeft tekenen dat de winter haar deuren weer aan het sluiten is en
de lente er weer aankomt en dat is goed, gelukkig maar.
In
de lente ben ik ooit geboren en in dit jaargetijde kom ik weer tot bloei, ieder
jaar opnieuw.
Ook
dit jaar klopt mijn hart weer vol verwachting voor de nieuwe cyclus en de
cirkel waarin ik me nu bevind is weer aan het groeien.
De
gedachte dat er een mannetje in de maan woont die tegen me grijnst
’s
nachts is eigenlijk wel absurd realiseer ik me nu, eigenlijk denk en droom ik altijd in metaforen.
Waar
een ander slechts een steen langs de kant van de weg ziet liggen, daar ben ik
degene die hem opraapt, kijkt of hij er iets mee kan doen en vervolgens
tevreden in zijn zak stopt om er thuis mee aan de slag te gaan in een soort van
kinderlijke tevredenheid.
Gras
wat uit de dakgoot groeit en een
onbereikbaar bos wordt, paddenstoelen die waarschijnlijk bewoond worden,
het zijn dingen die ik bij elkaar denk als ik ze waarneem en er vervolgens m’n
eigen energie en gedachten de vrije loop in laat.
Hoe
verschillend we eigenlijk allemaal van elkaar zijn en ik vraag me soms af of u
ook weleens zo denkt.
Natuurlijk
wel, ik ben echt niet de enige en dat is dan maar goed ook. Misschien is dan
het enige waarin u en ik van elkaar verschillen het feit dat ik het dan met
woorden aan de openbaarheid toevertrouw om een vorm te geven aan wat ik voel.
Het
mannetje in de maan is mijn eigen mannetje, ik heb hem zelf gecreëerd en een
plaats gegeven in de cirkels die ik om me heen heb getrokken.
In
mijn beleving balanceert hij als een soort van paljas steeds over de rand en
maakt daar waar nodig openingen en verbindingen, op deze manier ben ik dan weer
in staat om dingen die ik niet bevatten kan buiten mijzelf te leggen.
Af
en toe, net als vannacht, zit hij dan met bungelende beentjes op het randje van
de maan mij toe te grijnzen.
Ieder
heeft de vrijheid om de wereld op zijn of haar eigen manier in te kleuren en
dit is de mijne.
Voor
vannacht neem ik me voor om sterrenstofjes over de wereld te laten dwarrelen voor
ieder die het hebben wil, ieder stofje staat symbool voor slechts één positieve
gedachte of droom.
Een
wereld zonder honger, oorlog en overdreven machtsvertoon, wie wil dit in z’n
hart nu eigenlijk niet en ik geef dit aan u ter overweging, :“hoe zou het zijn
?”
Als
voornemen voor 2012 heb ik gezegd dat ik milder en vriendelijker wil gaan
worden en niet in de laatste plaats voor mezelf.
Ik
zet mijn raam nog wat verder open en ga zo de deur uit, ik zie uit naar wat
deze dag me weer gaat brengen en heb er een rotsvast vertrouwen in dat het
ook vandaag weer goed komt.
Ik
adem diep in, hou vast om het dan vervolgens met een diepe zucht weer los te
laten……”Loslaten”, maar dat is weer een ander verhaal.
Namasté
!!!
