Zo viel ik vannacht met een plof door het
wolkendek om vervolgens weer zachtjes op aarde in een "stille nacht, heilige
nacht" te landen, “kerst” met daaromheen voor mij het nodige sentiment en de
straten zijn maar stil op dit uur.
We schrijven nu inmiddels alweer de tweede
kerstdag en gisterenavond, toen ik buiten een sigaretje stond te roken, stormde
het op een wel heel erg spookachtige manier rondom de wassende maan.
Wolken die voor de maan door schoven om in de
meest grillige vormen uiteen te waaien en heel af en toe, als alles dan even
openbrak, kon ik een wonderschoon en lieflijk sterrentafereel aanschouwen.
De maan, zo helder en krachtig sprekend
alsof ze de belofte uit wil spreken dat volgend jaar alles wel beter zal gaan
worden, in licht spreekt voor mij altijd de belofte van het nieuwe wat te komen
staat.
Juist in deze dagen, zo op de scheiding van
oud naar nieuw, kan ik me in het mooiste gezelschap in een keer helemaal alleen
voelen. Ben dichter bij mijn emoties en geef mezelf de ruimte om te voelen dat
er wel degelijk dingen zijn die ik mis in dit leven, ik dwaal dan af en droom
weg.
Eigenlijk zou het mooiste voornemen voor het
komende jaar wel zijn dat ik iedere regenboog die ik zie naar het einde toe ga
volgen om dan op mijn weg de meest mooie wezens in alle onbevangenheid en vriendelijkheid
tegen te komen, alleen nog maar de weg van het hart en meer is er niet nodig.
Zoals ik me het afgelopen jaar had voorgenomen
om wat milder en zachter te worden, zo zie ik nu steeds beter dat er geen
andere waarheid is dan die ik zelf bij me draag, daar ligt mijn kracht en zo
gaat mijn pad.
Nog niet zo lang geleden heb ik dan ook van
een behoorlijke dissonantie afscheid genomen, simpelweg door mezelf de vragen
te stellen of ik zo wel door wilde blijven gaan en of dit nu echt wel mijn weg
is, het hoort allemaal bij het proces wat men leven noemt.
In en uitademen en dan is het, meer is er niet en een ander kan nu eenmaal geen beslissingen voor me nemen, dat zal ik zelf moeten doen.
In en uitademen en dan is het, meer is er niet en een ander kan nu eenmaal geen beslissingen voor me nemen, dat zal ik zelf moeten doen.
Steeds beter kan ik de verantwoordelijkheid
voor mijn eigen leven en beslissingen aan en steeds beter ben ik in staat om
los te laten.
Ik heb geen goedkeuring meer nodig om te bevestigen wat ik
eigenlijk allang zelf weet, een belangrijke les die steeds weer terug blijft
komen op mijn pad.
Een heilig moeten waarin ik soms verzucht en
mezelf nogal wat vragen “durf” te stellen, ik ben ervan overtuigd dat je pas
dan eerlijk naar een ander kunt zijn als je eerlijk bent naar jezelf toe.
Ook in het komende jaar, nog meer dan
voorheen, blijf ik wolken in kleuren dromen en zijn mijn vrije gedachten als
een toverballetje.
De dagen zijn weer aan het lengen en zachtjes
aan gaan we weer naar de lente toe, eigenlijk kan ik niet wachten maar ook hier
ligt een oefening van geduld, alles kent zijn juiste tijd en plaats en neemt de
ruimte in die voor hem of haar bestemd is, alleen maar in en uitademen en dan
komt het vanzelf weer goed.
Nog twee dagen en dan hebben we de laatste
volle maan van dit jaar en ik kan u allen op een briefje geven dat er bij mij deze keer
een mannetje over de rand heen loopt te buitelen en dat er een muisje over de
maan heen kruipt.
Door alle tumult die dit veroorzaakt zullen er
vast weer een hele hoop sterrenstofjes naar beneden dwarrelen en naar ik hoop
is er voor iedereen van u een stofje bij wat uw wensen uit laat komen.
Voor
nu……. Tot in 2013, het jaar van de waarheid !!!
Namastè,
