Op 4 zwarte banden zweef ik door de wereld heen, de muziek
die ik beluister heeft een diepe bas en de ster op de motorkap is een soort van
vizier om de middenstreep in de gaten te houden.
Het leven zoals ik het nu heb is goed voor me al mis ik het
echte contact met de mensen om me heen wel steeds vaker, gedachten die op me
toekomen als ik denk aan de weinige mensenmomentjes die ik verpoos.
De handdrukken zijn maar flauwtjes en ogen kijken mij
meestal niet rechtstreeks aan, of ben ik dan echt de enige die daar zo gevoelig
voor is?
Ik merk als geen ander wanneer een gesprek de diepte niet
meer in mag en voel het moment waarop er wordt afgehaakt, blikken zeggen mij
meer dan woorden en een houding spreekt vaak boekdelen.
Het is als een deur die op een kier word gezet en als ik
dan naar binnen wil gaan wordt ze op het laatste moment met een ruk weer dicht
getrokken......kaboem, die is ook weer dicht!
Steeds meer leven mensen voor zichzelf en spreken ze niet
meer uit wat ze echt voelen, sterker nog, ik heb steeds meer het idee dat de
meeste mensen hun gevoelens niet meer met woorden in kunnen kleuren en er
liever voor weglopen dan ze onder ogen te zien.
Als ik dan naar mezelf en mijn innerlijke kind kijk dan mis
ik de geborgenheid van liefde de laatste tijd wel weer, ergens roept nog
steeds mijn tweelingziel, waar ze ook moge zijn op dit moment
Woorden zonder taal, genegenheid in gebaar en begrip zonder
uitleg, hoe fijn dit zou zijn en ik droom maar weer lekker verder over de
naderende winterse avonden.
Schilderijen in kleuren die mijn gemoed vertalen en
opgeraapte steentjes die liggen te wachten totdat ik ze weer onderhanden neem
in de vaardigheden die de tijd mij heeft aangeleerd.
Op deze manier kom ik weer ín de rust en tot het centrum van mijn
zelf, ik adem in en ik adem uit, ondertussen doen mijn handen het werk, zo
simpeltjes is het eigenlijk wel.
Mijn tuin is langzaam aan het sterven zoals ze dat ieder
jaar opnieuw doet en ook in deze cyclus neem ik me weer voor om het volgend
jaar weer anders te gaan doen, nieuwe bouwsels, andere gewassen en betere
voorbereiding, mijn pad is weer geplaveid met goede voornemens.
Hier in het zonnetje visualiseer ik de koude winter alweer
voor me en ik zie mezelf weer in mijn huisje bij de petroleumkachel zitten,
behaaglijk en warm terwijl ik de mooiste vogeltjes nog buiten door de kou zie
hippen, ieder jaargetijde heeft zo zijn charmes.
Door de vrieskou lopen als een kasteelbewoner die even
zuurstof nodig heeft om zich vervolgens weer in te kapselen in zijn burcht voor
het brandende vuur, mijmerend over wat weer gaat komen.
Veranderingen dienen zich als vanzelf aan en ik stroom er
maar gewoon ín
mee, een vooruit gezet pad heb ik hier niet in, het komt zoals het komt en het
gaat zoals het gaat, dan is het!
Nog twee weken en dan doe ik mijn laatste tentamen
psychologie om mijn eerste jaar sociale studies af te ronden, dit te behalen
zou een vol jaar van ongebreidelde inspanningen op velerlei vlakken voor me
bekronen.
Een jaar van chaos en desillusies, overwinningen en keuzes met daarop volgend even zovele teleurstellingen, het leven is niet alleen maar
mooi, integendeel zelfs.
Zoals ik het zie heeft alles zijn tegenpool, is er geen
blijdschap zonder verdriet en geen licht zonder donker, een utopische wereld
waarin alleen maar de liefde hoogtijdagen viert bestaat mijns inziens niet,
althans niet op deze wereld en niet in mijn aardse bestaan.
Vanavond zet ik mijn raam weer wagenwijd open om de koelte van
de nacht naar binnen te laten stromen en omdat ik nog steeds meermaals per
nacht even wakker ben zal ik dan ook een blik op de open sterrenhemel laten
vallen.
Met een kinderlijke gretigheid steek ik dan even mijn hand
door het raam naar buiten als ik weer een ster zie vallen om die te
vangen, één
liefdevolle gedachte en dan deze keer alleen voor mij, dit gevoel ga ik voor
vandaag koesteren......
Namaste :-)
