Zo,
nu moet ik eerst maar eens alles relativeren en een plekje gaan geven, het zijn
een paar erg turbulente dagen geweest.
Het
moment waar ik me gisteren in bevond, het was een oude boerderij waarvan de
sfeer nog te proeven was toen ik er over de smalle weggetjes naartoe reed, de
eerste keer dat ik er ben geweest stond me nog vers in het geheugen gegrift.
Voor
deze gelegenheid had ik mijn fototoestel meegenomen om er wat plekjes te gaan
zoeken die er speciaal zijn in mijn ogen, ik doe zulke dingen meestal op gevoel
en mijn ogen zijn hierin de leidraad die ik volg.
Het
zonnetje hing al laag aan de hemel en de lucht was op een winterse manier rood
gekleurd, een kleurenpalet wat je alleen in dit jaargetijde tegenkomt en juist
door dit licht staken de silhouetten van de gebouwen en struiken op een mooi
gestileerde manier af tegen de lucht.
Een
warm welkom in een hectisch gebeuren, in deze boerderij verblijven mensen die
ervoor gekozen hebben om gezamenlijk aan hun problemen te werken.
Men praat, men deelt en men werkt, ik kan me voorstellen dat de tijd verdwijnt als je hier bezig bent.
Men praat, men deelt en men werkt, ik kan me voorstellen dat de tijd verdwijnt als je hier bezig bent.
Hier
vallen soms harde woorden en wordt verdriet van jaren gehuild, iedere traan die
door een ander gevangen en gezien word is zo kostbaar als goud omdat ze niet meer
in eenzaamheid vergoten is, terwijl ik deze gedachte tot me laat komen hoor ik
gelach en stemmen naar buiten komen.
Hier
is de mens aan het leven en is er contact, ik voel een warmte door me heen
stromen en mijn gevoelens dromen weg naar een periode in mijn leven die ik al een
heel stuk achter me heb maar die zéér bepalend is geweest voor me.
Vandaag
ben ik naar deze plek gekomen om te verhalen over die periode en wil ik deze beleving
met juist deze groep mensen delen, hier vertel ik vandaag mijn levensverhaal.
In
de teamkamer waar ik een kopje koffie krijg lekt het, op twee plaatsen hangt er
een druppel aan het plafond en twee mannen zijn bezig het plafond open te
breken, ik kan werken tegenwoordig prima aan een ander overlaten.
Ondertussen
gaan de gesprekken gewoon door, iedereen kent elkaar en de sfeer ademt een
apart soort van gezamenlijkheid, op een wonderlijk vreemde manier voel ik me er
meteen thuis.
Als
ik naar buiten loop om aan de enige verslaving waaraan ik nog toegeef gehoor te
geven, het roken van een sigaretje, neem ik mijn camera mee en ga ik op zoek naar
de plekjes waarvan ik denk dat ze het gevoel van deze plek primair weergeven.
Eerst
door de prachtig aangelegde tuin heen naar de rand van het perceel, het
uitzicht is er grandioos en wijds, als het niet zo koud zou zijn zou ik er
zomaar in kunnen verdwijnen.
Iemand
is bezig geweest om een erfscheiding van bamboe aan te leggen en in de eerste
meters die er al staan kan ik zien dat het eindresultaat prachtig gaat worden,
de kou heeft het werk waarschijnlijk tijdelijk stilgelegd.
Dan
valt mijn oog op een wat minder gecultiveerd stuk van de tuin en ik zie er een
struik staan die mijn aandacht meteen vangt, dit is wat ik aan het zoeken was,
een stilteplekje waar de gedachte van de mens tegen zichzelf spreekt.
Ik
baan mij een weg door de wildernis en eenmaal bij het stukje aangekomen waar
daarnet mijn blik op viel zie ik iets wits in het nog dorre gras staan, een
levensgrote witte eend, grotesk en eigenlijk helemaal niet op zijn plaats op
deze plek.
Naar
de hemel toe fotografeer ik deze struik en terwijl ik dit aan het doen ben
bedenk ik me dat, als dit eendje zou kunnen praten, alle onuitgesproken
gevoelens en verdrietjes van degenen die hier hun verblijf hebben en waarvan
men het moeilijk vind om dit te bespreken hun weg zouden vinden naar de vertaling van woorden.
Van
de tijd dat ik zelf nog in groepen woonde weet ik nog dat ik vaak de behoefte
voelde om mij even terug te trekken op zo’n plaatsje, weg van alle prikkels en
drukte, ik noemde het dan "stilstaan bij mezelf".
Nog
wat verder staat een rasterwerk wat helemaal aan het begroeien is en voor mij
staat het symbool voor transformatie, is er een mooier proces dan dat?
Ook
dit leg ik vast op de foto en neem het mee naar binnen, later als ik weer thuis
ben kijk ik er naar terug en ik kom weer precies in datzelfde gevoel en daardoor ook weer in dezelfde energie terecht,
gek is dat eigenlijk.
Later
op de avond na het avondmaal en de dagsluiting, begeef ik me naar de huiskamer
tussen de mensen van de groep.
Een
knusse bedoening, wat gemakkelijke banken, een stereo die er zachtjes staat te
spelen en uit alle gaten en hoeken komen er mensen voor de voorzetting van de
avond.
Mijn
oog valt op een plek van waaruit ik iedereen kan zien en voor deze avond heb ik
besloten om voor het eerst sinds ik schrijf een verhaal voor te lezen wat ik
zelf geschreven heb.
Wanneer ik dit zal doen, aan het begin, ergens er tussenin of
op het einde heb ik op dit moment nog niet besloten,
Tijdens
het vertellen zakt mijn ademhaling naar de plek waar hij voor mij hoort te
zitten, onder in mijn buik, de plek waar de basis van mijn gevoel woont en terwijl
ik voel dat het goed is begin ik, het is altijd weer een verassing wat er uit
de interactie kan ontstaan.
Ik
vind het iedere keer weer prachtig om mee te maken hoe de sfeer een andere
dimensie voor me krijgt als ik mijn weg door dit leven beschrijf aan anderen,
en opnieuw ben ik dankbaar dat ik in de gelegenheid ben om dit te doen, het had
allemaal ook heel anders kunnen lopen met me.
Vreemd
genoeg staat de tijd dan voor mij stil terwijl ik wegdroom naar vroeger, naar
woorden zoekend, mezelf afvragend hoe het ook alweer was, en iedere keer besef
ik des te meer dat ik een bewogen leven achter de rug heb, de woorden komen als
vanzelf in de magie van het moment.
Met
deze mensen voel ik mij verbonden en door mijn energie te geven krijg ik die
van hun weer terug, voor mij een spiegel van hoe ik zou willen dat de
samenleving er in werkelijkheid uit zou mogen zien van mij.
Nog
even napraten en er komen bewoners naar me toe die mijn webadres willen hebben,
gevleid als ik ben geef ik dat graag en ik beloof van deze avond te verhalen en
de gemaakte foto’s erbij te plaatsen.
Met
een gevoel alsof ik de hele wereld weer aankan stap ik in mijn auto en in de
energie die ik heb opgedaan rijd ik huiswaarts, mijn oprechte dank daarvoor.
Gemijmer
en gedachten, korte flitsen van ontmoetingen, de jongeman die na enig geaarzel
toch graag wat meer van me zou willen lezen, een ander die me spontaan eventjes
een korte hug geeft, weer een ander die komt vertellen dat ze het fijn vond,
delen, delen en nog eens, delen !!!!
Steeds
meer ben ik gesterkt in het gevoel dat het delen van mijn weg ertoe bij kan
dragen dat een ander zijn weg ook kan gaan vinden, kan leren los te laten wat hem pijn
doet of gevangen houdt en zijn of haar eigen weerstand hierin leert te breken.
Ik
weet nog dat ik ergens ooit heb besloten dat ik, en alleen maar ik,
verantwoordelijk ben voor mijn daden en hoe ik mij voel en dat ik dat nooit of
te nimmer bij een ander kan en mag neerleggen, een essentiële verandering en een heel ander blikpunt.
Vanaf
dat moment ben ik regisseur geworden van mijn eigen leven en ik hoop oprecht
dat de mensen die ik vanavond ben tegengekomen deze klik ook nog ooit gaan
maken in hun proces, ik gun iedereen een leven in liefde voor zichzelf en geestelijke
vrijheid, mijn uitgesproken wens.
Tot
slot
"Als
je nooit afwijkt van hoe je jezelf ziet ben je niet in staat om te veranderen
en sta je stil.
Je
zult op dat moment ook niet meer kunnen zien dat je ook nog andere
mogelijkheden hebt.
Omgeef
je met mensen waarvan je geïnspireerd raakt en die jij kunt inspireren, die jou
energie geven en waaraan jij je eigen energie weer terug kunt geven.
Mensen
die naar je willen luisteren, echt begrijpend en empathisch luisteren, mensen
die van je willen leren en waar jij op jouw beurt dan ook weer van leert.
Verlaat
de mensen die je afremmen en die je opjagen, die je angsten aanpraten en overal
beren op de weg zien, die je energie kosten en alle energie bij je wegzuigen
zonder er iets voor in de plaats achter te laten, waar je moe van wordt.
Mensen
die over je oordelen, beoordelen, die overal een mening over moeten hebben en alles van je
moeten betwisten.
Mensen
die overal wat van moeten vinden en ongevraagd hun mening aan je op proberen te
dringen, doe jezelf het plezier en verlaat deze mensen, het zal op een
ongekende je wereld verruimen en kleur geven aan je leven".
Geef…Deel…Luister…Begrijp…Voel…Denk….Vraag….Vertel…Geniet….Creëer.
“Onvoorwaardelijk”.
Namasté
