Wolken in kleuren…..
Ooit droomde ik in wolken in kleuren en liep ik over schelpen door de aanspoelende golven van zee over het wijds en uitgestrekte strand.
Het jongetje in mij wat stond te vissen in de waterlijn, de brandingen trotserend om maar zo ver mogelijk in te kunnen gooien.
Hoe verder je aasje in de zee ligt, hoe groter de vis die je vangt dacht ik toen en het leven zoals het nu is ziet er heel wat anders uit als in die tijd.
Ik heb inmiddels een heel leven achter de rug en het onbekommerde gevoel wat ik in die dagen had is er allang niet meer al heb ik tegenwoordig wel weer wat meer het gevoel vrij mens te zijn……….
Het jongetje in mij wat stond te vissen in de waterlijn, de brandingen trotserend om maar zo ver mogelijk in te kunnen gooien.
Hoe verder je aasje in de zee ligt, hoe groter de vis die je vangt dacht ik toen en het leven zoals het nu is ziet er heel wat anders uit als in die tijd.
Ik heb inmiddels een heel leven achter de rug en het onbekommerde gevoel wat ik in die dagen had is er allang niet meer al heb ik tegenwoordig wel weer wat meer het gevoel vrij mens te zijn……….
Altijd is de mens in mij maar bezig met loslaten van anderen, dat begon al bij de geboorte.
De verbinding met mijn moeder, doorgeknipt, moest ik loslaten, niet wetende dat alle onzichtbare banden ook door de tijd heen ook nog verder losgesneden moesten gaan worden, het proces van opgroeien en doorgroeien naar volwassenheid.
En dan krijg je zelf kinderen en ook voor hen geld hetzelfde, hetzelfde loslaten.
De vrouwen waarmee ik verbonden ben geweest, de moeder van mijn kinderen, mijn liefdes, ook hen ben ik los moeten gaan laten, wel jammer maar het is zo, het is wat het is.
Overal leer je van en ieder kruispunt wat je tegenkomt in dit leven is er een waar een les in verscholen ligt, je krijgt alles wat je nodig hebt en op de tijd dat je het aankunt, toeval is er wat mij betreft niet in te vinden al zal niet iedereen die mening zijn toegedaan en dat hoeft ook niet, ieder zijn meug.
Ik loop en sta stil, struikel en val, sta op en ga verder, meer is er niet.
O ja, niet te vergeten, daarna probeer ik het los te laten, te accepteren en te aanvaarden.
Beetje in en uitademen ondertussen en alles zal in orde komen, ooit wel.
De verbinding met mijn moeder, doorgeknipt, moest ik loslaten, niet wetende dat alle onzichtbare banden ook door de tijd heen ook nog verder losgesneden moesten gaan worden, het proces van opgroeien en doorgroeien naar volwassenheid.
En dan krijg je zelf kinderen en ook voor hen geld hetzelfde, hetzelfde loslaten.
De vrouwen waarmee ik verbonden ben geweest, de moeder van mijn kinderen, mijn liefdes, ook hen ben ik los moeten gaan laten, wel jammer maar het is zo, het is wat het is.
Overal leer je van en ieder kruispunt wat je tegenkomt in dit leven is er een waar een les in verscholen ligt, je krijgt alles wat je nodig hebt en op de tijd dat je het aankunt, toeval is er wat mij betreft niet in te vinden al zal niet iedereen die mening zijn toegedaan en dat hoeft ook niet, ieder zijn meug.
Ik loop en sta stil, struikel en val, sta op en ga verder, meer is er niet.
O ja, niet te vergeten, daarna probeer ik het los te laten, te accepteren en te aanvaarden.
Beetje in en uitademen ondertussen en alles zal in orde komen, ooit wel.
Bij alle cruciale momenten die ik heb meegemaakt in mijn leven keer ik terug naar zee, ik had daar als kind al een verbondenheid mee en dat is de rest van mijn leven bij me gebleven.
Blootsvoets wandelend over het strand met op de achtergrond het ruisen van de zee en het fluiten van de wind.
Als ik af en toe eventjes over zee tuur dan verdwijn ik erin en versmelten mijn gedachten met het gevoel wat ik dan heb, nergens ben ik dichter bij mezelf als daar bij zee.
Ik kijk wat meeuwtjes na die in zee duiken en in de verte meen ik wat zeehonden te kunnen ontdekken.
Steeds verder verwijder ik mij van de bewoonde wereld, ik zoek rust, een plekje om tijd stil te zetten en na te denken over de balans die ik nodig heb.
Wat wil ik om me heen hebben zodat ik me af en toe een beetje gelukkig kan voelen bij mezelf en bij anderen.
Een vraag die bij me naar boven borrelt als ik de gebeurtenissen van de laatste paar maanden de revue laat passeren.
Zal ik ooit uit de cirkel kunnen stappen die me gevangen houd in dit lichaam en deze tijd en mezelf vrij rond kunnen bewegen of blijf ik hierin.
De keuze is aan mij, ik ben de spil en ik bepaal, het is het leven mij ooit gegeven door mijn ouders en allemaal beschikt al meen ik soms wat aan het roer te moeten trekken om mijn koers bij te sturen.
Ik ben een schipper op mijn eigen schip, de ark van mijn eigen verbond.
Zittend zak ik weg in stuifzand en word ik een met het duin waarop ik zit.
Zonet zat ik er nog op, even later zit ik er in en nog een tijdje later ben ik verdwenen onder het zand en ben ik eventjes een niets……..
In deze staat van zijn hervind ik me weer als ik na een tijdje langzaam mijn ogen open, me weer bewust wordend dat ik zolang ik vlees ben nooit echte vrijheid zal hebben.
Blootsvoets wandelend over het strand met op de achtergrond het ruisen van de zee en het fluiten van de wind.
Als ik af en toe eventjes over zee tuur dan verdwijn ik erin en versmelten mijn gedachten met het gevoel wat ik dan heb, nergens ben ik dichter bij mezelf als daar bij zee.
Ik kijk wat meeuwtjes na die in zee duiken en in de verte meen ik wat zeehonden te kunnen ontdekken.
Steeds verder verwijder ik mij van de bewoonde wereld, ik zoek rust, een plekje om tijd stil te zetten en na te denken over de balans die ik nodig heb.
Wat wil ik om me heen hebben zodat ik me af en toe een beetje gelukkig kan voelen bij mezelf en bij anderen.
Een vraag die bij me naar boven borrelt als ik de gebeurtenissen van de laatste paar maanden de revue laat passeren.
Zal ik ooit uit de cirkel kunnen stappen die me gevangen houd in dit lichaam en deze tijd en mezelf vrij rond kunnen bewegen of blijf ik hierin.
De keuze is aan mij, ik ben de spil en ik bepaal, het is het leven mij ooit gegeven door mijn ouders en allemaal beschikt al meen ik soms wat aan het roer te moeten trekken om mijn koers bij te sturen.
Ik ben een schipper op mijn eigen schip, de ark van mijn eigen verbond.
Zittend zak ik weg in stuifzand en word ik een met het duin waarop ik zit.
Zonet zat ik er nog op, even later zit ik er in en nog een tijdje later ben ik verdwenen onder het zand en ben ik eventjes een niets……..
In deze staat van zijn hervind ik me weer als ik na een tijdje langzaam mijn ogen open, me weer bewust wordend dat ik zolang ik vlees ben nooit echte vrijheid zal hebben.
Verbintenissen, eenmaal aangegaan, zijn nooit vrijblijvend, alles drukt stempels in mijn maar ook in het leven van de andere, het is een soort van oneindig weten.
Het moest zo zijn, realiseer ik me en mezelf wat verzuchtend krabbel ik op en zoek mijn spulletjes weer bij elkaar.
Ik maak me los van het zand en sjouw moeizaam terug naar de waterlijn, de harde ondergrond die ik nodig heb om te kunnen lopen en mezelf weer wat gemakkelijker te kunnen bewegen, en ik hervat mijn reis terug.
De strandhuisjes en de paviljoens, de boulevard die in de verte opdoemt en de vuurtoren die uittorent aan een staalblauwe heldere hemel.
Mensen die aan het wandelen zijn, kinderen spelend en hondjes die hun baasjes aan het uitlaten zijn, het leven ademt me weer tegemoet.
Nog even door het mulle zand ploeteren en een bankje zoeken, het zand met mijn sokken van mijn voeten vegen en daarna eventjes mijn tas op zijn kop zetten, ”alles is van zand”. Dat zei mijn moeder vroeger, herinner ik me met een glimlach.
Ik kijk naar boven en het ene wolkje wat over komt drijven geef ik in gedachten een kleurtje.
Ach……..eigenlijk is het leven best wel mooi, toch?
http://www.youtube.com/watch?v=s4JQN_oMD5c
TM
