Soms
denk ik weleens dat al die reizen en avonturen die ik aanga nergens toe leiden,
uiteindelijk maak ik de hele reis in mezelf en ga steeds nieuwe verbindingen
aan, sommige ervan zijn blijvend en andere vervliegen weer, er zit er geen
enkel toeval in en ze hebben allemaal een betekenis.
De klok
staat hier alweer de hele week op 16 minuten voor 10, daar ga ik vandaag maar
eens iets aan doen, de laatste weken was het sowieso heel warrig en waren er
veel veranderingen in mijn energiestromen.
Het
lijkt wel of de tijd heeft besloten ermee te stoppen en daardoor aan me aan te
geven dat ik de rust moet gaan zoeken om te bekomen van al mijn meemaaksels.
Intense
ontmoetingen waar veel kracht en beweging inzat en het verlies van een heel
dierbare vriend, dingen die zijn en die ik moet doorleven, 16 minuten voor 10,
in en uitademen, dan is het gewoon zo.
Mijn
kamer heb ik helemaal gereinigd, zoveel energieën en evenzovele passages, nu eerst
maar eens even stil en de dingen afmaken die er nog liggen.....kaarsjes, zuiveringshout
en een mild stukje wierook, ik sluit mijn ogen en droom weg.
In mijn
dromen zit ik op de rug van een enorme vogel, het is nacht en de sterrenhemel
lijkt nagenoeg leeg.
De maan
is weer aan het wassen en het mannetje wat er hoort te zijn schijnt niet thuis
te zijn, in ieder geval, zo oogt het wel.
Ook het
muisje wat meestal speelt laat zich niet zien en alles is maar bedrieglijk
rustig en sereen.
Als ik
met mijn vingers van mijn rechterhand knip dan dwarrelen er fijne glinsterende
stofjes tussenuit, ik voel me even een licht in deze duisternis.
Een
eindje verderop hoor ik het zachte gesuis van andere vogelvluchten, dat is waar
mijn verbinding ligt, ik ben hier niet alleen, het is voelbaar en dat
geeft me een geruststellend gevoel.
De
kracht van de maan en de energie die ze voortbrengt, het is en blijft iedere
keer een bijzonder gevoel in welke stand ze ook staat.
Ik
strooi wat van de glinsters over de vleugels van de vogel en bij iedere
wiekslag volgen twinkel en glinster ons in het spoor.
"Glinstervlucht"
denk ik tevreden bij mezelf en zo gaat de reis door de duisternis over een
verlicht pad wat door onszelf geëffend wordt en de tijd staat buiten
deze droom nog steeds stil.
16
minuten voor 10, mijn ademhaling gaat rustig heen en weer en in deze droom laat
ik het verdriet wat ik om het verlies heb van mijn vriend in zijn vaste vormen
los, in en ook weer uit.....loslaten.
Verbondenheid
, dat is wat ik voel, samen reizen we altijd alleen en in ons alleen-zijn zijn
we altijd samen.
Een
diepe zucht:"sja, het is", deze woorden drukken meer uit dan dat we
ooit in mensen-taal-met-veel-woorden kunnen spreken met elkaar, ik voel het zo
en da's ook eigenlijk wel genoeg.
Op de
dag dat ik mijn verlies moest vernemen was het alsof mijn hart eruit werd
gerukt, zo zeer deed het bij het opvangen van de eerste klap, een mengeling van
zelfmedelijden en onbegrip, daarna de o zo bekende gelatenheid, afscheid nemen
is niet echt mijn sterkste kant.
Dan
volgt de verdringing en de verwerking en dan is er tot slot een echt afscheid
en probeer ik, met wat ik geleerd heb over mezelf, het los te laten, 16 voor
10, een stilte in de tijd.
Vanuit
dit stukje neem ik nu bewust een afscheid , en opeens kruipt het mannetje in de
maan als een paljas weer over het randje tevoorschijn en maakt de raarste
capriolen om mijn aandacht te vangen "piep, zei de muis", daar ben ik
weer, " kom je spelen?"
In
dromen is er geen afscheid, slechts een tot ziens en een wederzien, hier mag ik
zijn, wat en wie ik wil zijn, onstoffelijk tevreden......adem in en adem uit.
Dan
dreunt de realiteit me weer wakker in de vorm van een piep-geluid wat monotoon
door mijn wekker wordt geproduceerd, het leven roept en langzaam kom ik terug
in wat men als werkelijkheid benoemt.
Tijd om
de tijd weer wat verderop te gaan laten lopen, de nieuwe batterij ligt er al
klaar voor.
Het
leven dient geleefd te worden, op wat voor manier het zich ook presenteert,
terwijl de tijd weer verder tikt wordt mijn dankbaarheid steeds groter.
Fijn
dat ik een mens zoals mijn vriend was heb mogen meemaken en mooi dat we zoveel
met elkaar hebben mogen delen, verdriet wat zich losweekt en plaats maakt voor
gemis.............loslaten en de herinnering zal blijven.
Namasté!!!
