Het mag wel even stil zijn.....
Twee
boeddha’s in mijn kamer, ik heb ze allebei gekregen en ze staan strategisch
opgesteld op een plaats die voor mij veilig voelt.
Ik heb ze allebei op
dezelfde plaats verkregen en het enige verschil tussen de twee is dat de ene
mee op reis is geweest en de ander meteen een vaste plek in mijn huis heeft
gekregen.
Niets is wat het lijkt, zijn woorden die hierbij in me opkomen en wat
ooit verbonden is geweest blijft als een zoete herinnering door smeulen.
In
vroeger dagen had ik niets met het
spirituele en tegenwoordig is mijn hang ernaar groter.
Hoe meer ik bij mezelf
geraak des te meer voel ik een verbondenheid met een groter geheel, ik maak er
deel van uit.
Ik open stiltes waar ik eerder het bestaan niet van wist en ga
op reis door slechts mijn ogen te sluiten, in mijn geest sla ik vleugels uit.
In
een ander hoekje van mijn kamer staat een pot met gekleurde balletjes, ze
symboliseren mijn vrije gedachten en energie en als ik er naar kijk dan moet ik
meestal lachen om mijn eigen kinderlijke gedachten.
Hoe mooi het is het kind in
jezelf te kunnen voelen, hoe meer ik oude gevoelens loslaat en een plekje geef,
des te meer ik bij dat stuk terecht kom.
Ik vergeef mezelf mijn eigen
kortzichtigheid alsook mijn onvermogens en daarmee maak ik weer een ander pad voor mezelf
vrij, lessen die ik heb te leren als in een cyclus die bij mijn mens-zijn
hoort.
In de nacht en in de vroege ochtend geef ik mezelf de vrijheid om me
hieraan over te geven en vlieg ik over de wereld heen, ik ga hoger, hoger…vrij……
Ik
cirkel tussen lotgenoten die de kunst hebben leren te verstaan dat woorden
overbodig zijn en gedachten zijn gemeengoed en universeel, geen competitie en
ook geen strijd, slechts verbondenheid.
Jammer
genoeg zijn deze momenten slechts van korte duur en altijd is er weer de
terugkeer naar de realiteit, als ben ik in mijn oplaadstation geweest om weer
nieuwe energie voor de komende dag op te doen, sommigen onder u noemen het
dromen, ik noem het een andere staat van zijn.
Het maakt voor mij dat ik de dag weer
met een glimlach tegemoet kan treden en weer weet stil te staan als ik twee
jongetjes van een jaar of 5 over straat zie lopen die de armen over elkaars
schouders heengeslagen hebben, dit maakt me dan aan ’t lachen.
Een oudere
mevrouw die juist passeert en mijn lach ziet, lacht mee en we delen een moment,
terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat dit soort dingen me de laatste tijd wel
vaker overkomt.
Zoals ik vroeger boos kon zijn op de hele wereld en alles met
een verbitterde blik aanschouwde, zoveel te meer ben ik me nu aan het openen en
tegelijkertijd kan het me niet zoveel meer schelen wat een ander daar nu wel of
niet van denkt.
…..ik ben….men ziet….het is….
’t Is allemaal kinderlijk eenvoudig.
Ik
vraag me niet zoveel meer af en ben tevreden, meestal wel…..beseffend dat ik
wel dingen teweegbreng in de wereld om mij heen en wetende dat iets nooit “zomaar”
gebeurd, heeft alles een reden en is er nooit een toeval.
Het is niet aan mij
om een ander te vergeven, hij of zij zal dat zichzelf moeten doen.
Steeds
minder voel ik me verantwoordelijk voor de gevoelens van een ander en weet ik
het bij mezelf te houden, de keuze hierin heb ik gemaakt, er is geen andere
keuzemogelijkheid wat mij betreft.
Sommigen onder u zullen dit egoïstisch
vinden maar voor mij is het de meest normale zaak van de wereld geworden, “t is niet dat het welzijn van een ander me
totaal niet interesseert, integendeel, ik kan juist heel begaan zijn met een
ander.
Ik geloof echter wel in een stukje autonomie, door iemand bewust te
maken van de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gevoelens vervagen de
scheidslijnen en worden zaken helder en transparant, je zult uit mijn mond niet
snel meer horen dat iemand iets is of dat iemand met mij iets doet, ik zal
hooguit zeggen hoe ik me erbij voel en wat het met me doet, daarbij is het aan
een ander om daar wel of niet iets mee te doen, zo simpel is het wel……geloof ik
…..
“Nu”,
ik ga zo maar eens even lekker douchen en scheren, er staat wederom een nieuwe
dag voor de deur en er is nog een heel leven om te beleven.
Weer eventjes wat
stille momentjes gedeeld hier in dit blog, een klein momentje van stilte…..sssssst……
De
dag is weer begonnen J
Met een vriendelijke groet en een fijne week,
Ton.
