Een poosje verder in de zomer zit ik vanaf mijn terras naar de half wassende maan te kijken, alles is in rust op deze tuin, de tijd lijkt hier altijd stil te staan.
Vanaf volgende week heb ik weer wat meer tijd om hier te gaan spenderen en nu we net een dag van een zinderende 30 graden achter de rug hebben is het hier goed toeven na al de regen die we de afgelopen periode hebben gehad.
De aardappeltjes zijn verregend, de staketsels van bamboe die ik voor de aardperen heb gezet bewijzen hun nut en ik mag er met een gevoel van tevredenheid naar kijken, ik voel me hier weer thuis na een paar weekjes te druk te zijn geweest met...waarmee eigenlijk?
Er waren weer lessen te leren in mijn mens zijn en ergens heb ik ooit gezegd en bedacht dat er geen slechte mensen bestaan, in iedereen zit in de de kiem wel iets goeds, tenminste, dat was het gedachtegoed wat er destijds achter zat.
Jammer maar helaas, het is geen waarheid en er bestaan wel degelijk mensen die echt slecht zijn.
Ik kom erachter dat ik wat dat betreft mijn scherpte die ik vroeger op straat had een beetje aan het verliezen ben, ik heb het waarschijnlijk te goed, zo voelt het tenminste wel.
Mijn leven kabbelt en langzamerhand begint het te rijpen, strijd die vroeger nodig was en door mijzelf werd opgezocht, vaak zie ik er de noodzaak niet meer van en laat mensen voor wat ze zijn, ik heb er momenteel niet zo heel veel mee.
In chaos creëer ik nog meer chaos en ik heb ergens ooit besloten dat ik dat zo niet meer wil, tenminste, een beetje chaos mag maar dan wel beheersbaar.
De lijn die ik eerder dit jaar heb uitgezet hoef ik slechts weer op te pakken en te volgen want de fundamenten voor mijn verdere reis heb ik al eerder goed gelegd.
Toch twijfels, volop twijfels... Ergens zou ik best wel een keer een reis willen maken, gewoon de zon achterna en nieuwe mensen en plekken willen leren kennen, voor mijn gevoel ben ik nog maar net aan mijn leven begonnen en wil ik nog zoveel.
Hoeveel stappen kan een mens in zijn leven zetten om op zijn zijn schreden terug te kunnen keren is de vraag die daarbij in me opkomt en "wanneer" is het met die impulsmomenten dan gedaan?
Stilstand is geen vooruitgang, althans, niet voor mij in ieder geval bedenk ik me nu, mijn creativiteit heeft juist de impuls momenten nodig.
Ik ga mijn ankers uit de grond trekken en mezelf verplaatsen, nieuwe paden, frisse ideeën en ongetwijfeld zal ik er wel weer van alles bij oplopen, groei zonder pijn is niet mogelijk.
Het oude laat ik los, ik zal wel moeten wil ik door kunnen en mijn retrospectief sluit ik ik af door los te gaan laten wat niet meer vast te houden is, "tot ziens", "tabee", "vaarwel" en ik wens iedereen natuurlijk het beste van de wereld toe.
Tijd nu voor introspectie en ik omarm mezelf in de gedachte dat het zo nu beter is, geen overprikkeling en tijd voor wat meer aardse beslommeringen en uitingen van creativiteit, een mens als ik kan gewoonweg niet zonder.
Vanuit mijn wereldje kijk ik van boven naar benee en vraag me wederom af waar het met de wereld naartoe moet, de mensheid drijft steeds verder van zichzelf weg en verliest langzamerhand haar bestaansrecht, een spiegel waarin ik mezelf maar nauwelijks terug kan zien.
Vannacht glinsterde de maan door het gazen gordijn wat voor mijn raam hangt me toe en terwijl ik me langzaam bewust werd van haar schoonheid blies er een briesje door het open raam naar binnen.
Zachtjes tingelde het windorgeltje wat er hangt en in dat moment kwam er de bewustwording dat alleen het moment van "zijn" er werkelijk toe doet, zag ik daar wat glinstertjes naar beneden dwarrelen?
Ik hoef niet alleen te zijn en alles wat ik nodig heb komt mij als vanzelf tegemoet, ik hoef er alleen maar voor door de wereld heen te bewegen, de rest gaat vanzelf, het is een heilig weten.
Dit stelt gerust en de onmetelijke kracht van wat er om mij heen beweegt vang ik door slechts in en uit te ademen, steeds rustiger en steeds meer gecentreerd.
Wat van mij af beweegt dat laat ik los, het zal waarschijnlijk niet in mijn bestemming besloten hebben gelegen en tijdelijk zijn geweest, de pijn van afscheid omarm ik als zijnde iets wat er onlosmakelijk mee verbonden is, het voelen ervan is tegelijkertijd helend.
In symbiose trachten te leven met al het gevoel waarmee ik zolang al aan het worstelen ben, ergens in mij zegt een stem dat ook dat nog ooit goed komt, dan zal het stromen en ben ik.
Een klein figuurtje buitelt in de verte over het randje van de maan heen, en in het hart van de maan meen ik iets te zien verschuiven, het mannetje en het muisje, zou het dan toch?
Namasté!!!
