Voor wat het ook is…..
Ooit leefde mijn herinnering alleen nog maar in kapotgeslagen fantasieën, door elkaar gerookte dromen en bergen van leeggedronken flessen, ik was een vriend van het niets die niemand meer te woord stond en niet meer wakker wilde worden.
Dagen en nachten gleden geruisloos over in elkaar in een emotieloze mist en ik bestond louter en alleen als slachtoffer van mijn eigen daden.
Buiten stond het kind te voetballen terwijl de zon scheen, geluiden die hard en genadeloos binnenkwamen en iedere week werd ik opnieuw geconfronteerd met waar het falen van mijn zijn lag, de weekenden waarin mijn kinderen kwamen.
Ik was een man die het predicaat vader niet kon dragen, ik wilde wel maar het lukte me eenvoudigweg niet.
Vele jaren heb ik zo geleefd en als ik nu terugkijk schijnt het me toe als ware het een droom, een hele nare droom.
Uiteindelijk ben ik destijds alles verloren wat ik nog bezat, huis en haard, kinderen en vrouw, familie en kennissen, en op het einde was ik het meest belangrijke ook nog verloren, mezelf, ’t was een hard gelag .
Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten, ik weet daar alles van, en dan gaat het leven verder en je raapt het weer op, zo goed en zo kwaad als het leven het toelaat…..
Dagen en nachten gleden geruisloos over in elkaar in een emotieloze mist en ik bestond louter en alleen als slachtoffer van mijn eigen daden.
Buiten stond het kind te voetballen terwijl de zon scheen, geluiden die hard en genadeloos binnenkwamen en iedere week werd ik opnieuw geconfronteerd met waar het falen van mijn zijn lag, de weekenden waarin mijn kinderen kwamen.
Ik was een man die het predicaat vader niet kon dragen, ik wilde wel maar het lukte me eenvoudigweg niet.
Vele jaren heb ik zo geleefd en als ik nu terugkijk schijnt het me toe als ware het een droom, een hele nare droom.
Uiteindelijk ben ik destijds alles verloren wat ik nog bezat, huis en haard, kinderen en vrouw, familie en kennissen, en op het einde was ik het meest belangrijke ook nog verloren, mezelf, ’t was een hard gelag .
Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten, ik weet daar alles van, en dan gaat het leven verder en je raapt het weer op, zo goed en zo kwaad als het leven het toelaat…..
De situatie die ik nu schets ligt alweer een jaar of 6/7 achter me.
Inmiddels heb ik kleine overwinningen geboekt op mezelf, mijn dromen gaan niet meer in rook op en het statiegeld is alleen nog maar van pet flessen van appie heyn, medicijnen gebruik ik ook niet en mijn enige zonden zijn koffie en nicotine.
M’n leven ziet er redelijk gezond uit, ik rook wat teveel maar eet gezond, heb een volkstuintje waarin ik wat groente voor de fun verbouw, ik teken en ik schilder, maak af en toe wat leuke foto’s, ik werk ter ondersteuning van lotgenoten.
Heel voorzichtig maak ik wat stapjes naar buiten toe en vooral in het hebben van relaties ben ik nog steeds heel erg onvolwassen.
Ik ben een alles of niets mens die nog steeds maar moeilijk grenzen trekt, ziet of aangeeft en aan de andere kant ga ik meestal moeiteloos over de grenzen van een ander heen, ik zie ze stomweg niet, al ben ik hier wel langzaam in aan het veranderen.
Ik denk wel geleerd te hebben dat de basis van mijn zijn in mezelf ligt, wat overigens niet noodzakelijkerwijs betekend dat ik dan niks met anderen kan hebben, ik ben nu ook direkt geen kluizenaar verworden.
Gisteren nog gaf ik weer een voorlichting aan het 2e jaar vmbo over de gevolgen van verslaving en ik bemerk dan dat ik contact juist heel erg fijn ben gaan vinden, ik geef en ik ontvang.
Vanuit het hart gegeven ontstaat er dan in mijn ogen toch iedere keer opnieuw wel iets moois,' t is als water wat naar de zee stroomt, als in een eindeloze rivier word ik met de stroming meegevoerd totdat zoet zich met zout heeft vermengd, de cirkel van het leven……
Inmiddels heb ik kleine overwinningen geboekt op mezelf, mijn dromen gaan niet meer in rook op en het statiegeld is alleen nog maar van pet flessen van appie heyn, medicijnen gebruik ik ook niet en mijn enige zonden zijn koffie en nicotine.
M’n leven ziet er redelijk gezond uit, ik rook wat teveel maar eet gezond, heb een volkstuintje waarin ik wat groente voor de fun verbouw, ik teken en ik schilder, maak af en toe wat leuke foto’s, ik werk ter ondersteuning van lotgenoten.
Heel voorzichtig maak ik wat stapjes naar buiten toe en vooral in het hebben van relaties ben ik nog steeds heel erg onvolwassen.
Ik ben een alles of niets mens die nog steeds maar moeilijk grenzen trekt, ziet of aangeeft en aan de andere kant ga ik meestal moeiteloos over de grenzen van een ander heen, ik zie ze stomweg niet, al ben ik hier wel langzaam in aan het veranderen.
Ik denk wel geleerd te hebben dat de basis van mijn zijn in mezelf ligt, wat overigens niet noodzakelijkerwijs betekend dat ik dan niks met anderen kan hebben, ik ben nu ook direkt geen kluizenaar verworden.
Gisteren nog gaf ik weer een voorlichting aan het 2e jaar vmbo over de gevolgen van verslaving en ik bemerk dan dat ik contact juist heel erg fijn ben gaan vinden, ik geef en ik ontvang.
Vanuit het hart gegeven ontstaat er dan in mijn ogen toch iedere keer opnieuw wel iets moois,' t is als water wat naar de zee stroomt, als in een eindeloze rivier word ik met de stroming meegevoerd totdat zoet zich met zout heeft vermengd, de cirkel van het leven……
Een gesprekje met een man deze week tijdens mijn werkzaamheden,de worsteling, de afgelegde weg, het gedeelde niets wat we allebei wel begrepen en de herkenning daarin. En hij vond het nog steeds nodig om alles een verklaring te moeten geven en had het over strijd, een niet aflatende strijd.
Ik kwam er een tijdje helemaal niet tussen al had ik steeds vooraan in mijn mond liggen dat het allemaal niet in strijd zit.
In de strijd zit slechts verlies, er is nooit een winnaar, in mijn ogen en beleving zit het allemaal in acceptatie en aanvaarding om het vervolgens los te kunnen laten.
Loslaten, in en uitademen en loslaten, wat voor me werkt behoud ik en wat niet, dat stop ik in een denkbeeldig doosje, “nu” eventjes niet.
En de man ging door met zijn verklaring, het zou hem in de hersenen en de werking daarvan zitten, onderverdeeld in categorieën en alle stukjes deden wel wat.
En ik bemerkte aan mezelf dat ik af begon te dwalen, mijn energie begon weg te stromen dus ik greep in.
Vroeg naar zijn kinderen, zijn vrouw en momentjes van geluk die er waren geweest, hoe zijn leven eruit had gezien en wat zijn hobby’s waren, of ie nog weleens wat fijne dingen deed .
Het gesprek kreeg een andere lading, ik voelde de verandering en kwam dichterbij, dichter bij het voelen, bij waar alles om draait.
Ik zag het verdriet, het lijden en de eenzaamheid, het wel willen maar nog niet kunnen en zei het hem allemaal wel te gunnen, een beter leven in tevredenheid met zichzelf en de wereld om hem heen.
Eigenlijk de wens die ik voor mezelf heb en naar hem toe uitsprak.
Het raakte hem, dat was wat ik voelde, er was contact en verbondenheid, zijn wereld even in de mijne en in dat moment ontstaat er dan iets anders.
Hoop, uitzicht en motivering, samen naar andere dingen dan alleen het uitzichtloze willen kijken, het niet meer in problemen maar in oplossingen willen denken en nog belangrijker, voelen.
Wie ben ik, waar ben ik, wat voel ik, waarom voel ik het en waar komt het gevoel vandaan.
Is het iets wat ik wil of wat ik niet wil en wat zou ik “nu” kunnen doen om dat te veranderen.
Ben ik wel duidelijk genoeg naar de ander toe in wat ik zeg in woord en gebaar, een traag proces wat tijd en liefde en begrip nodig heeft, een heleboel van alles…..
Ik kwam er een tijdje helemaal niet tussen al had ik steeds vooraan in mijn mond liggen dat het allemaal niet in strijd zit.
In de strijd zit slechts verlies, er is nooit een winnaar, in mijn ogen en beleving zit het allemaal in acceptatie en aanvaarding om het vervolgens los te kunnen laten.
Loslaten, in en uitademen en loslaten, wat voor me werkt behoud ik en wat niet, dat stop ik in een denkbeeldig doosje, “nu” eventjes niet.
En de man ging door met zijn verklaring, het zou hem in de hersenen en de werking daarvan zitten, onderverdeeld in categorieën en alle stukjes deden wel wat.
En ik bemerkte aan mezelf dat ik af begon te dwalen, mijn energie begon weg te stromen dus ik greep in.
Vroeg naar zijn kinderen, zijn vrouw en momentjes van geluk die er waren geweest, hoe zijn leven eruit had gezien en wat zijn hobby’s waren, of ie nog weleens wat fijne dingen deed .
Het gesprek kreeg een andere lading, ik voelde de verandering en kwam dichterbij, dichter bij het voelen, bij waar alles om draait.
Ik zag het verdriet, het lijden en de eenzaamheid, het wel willen maar nog niet kunnen en zei het hem allemaal wel te gunnen, een beter leven in tevredenheid met zichzelf en de wereld om hem heen.
Eigenlijk de wens die ik voor mezelf heb en naar hem toe uitsprak.
Het raakte hem, dat was wat ik voelde, er was contact en verbondenheid, zijn wereld even in de mijne en in dat moment ontstaat er dan iets anders.
Hoop, uitzicht en motivering, samen naar andere dingen dan alleen het uitzichtloze willen kijken, het niet meer in problemen maar in oplossingen willen denken en nog belangrijker, voelen.
Wie ben ik, waar ben ik, wat voel ik, waarom voel ik het en waar komt het gevoel vandaan.
Is het iets wat ik wil of wat ik niet wil en wat zou ik “nu” kunnen doen om dat te veranderen.
Ben ik wel duidelijk genoeg naar de ander toe in wat ik zeg in woord en gebaar, een traag proces wat tijd en liefde en begrip nodig heeft, een heleboel van alles…..
Eigenlijk leer ik door het werk wat ik doe met een andere bril te kijken naar hoe het was en maak ik mezelf sterker, iedere keer een beetje sterker en bewuste, ben iedere dag opnieuw blij als ik helder wakker word en de nachtmerries die me soms achtervolgen neem ik maar gewoon voor lief, verwerken noemen ze dat.
Ik heb gekozen voor een leven op mezelf nu, het is beter zo, ik ben niet zo goed in delen, tenminste, niet mijn leven.
Het verschil tussen wat ik wil en wat ik kan is nog te groot, er is nog geen balans.
In de stilte vind ik stukjes die me ontbreken en die ik nodig heb om heel te worden, teveel donkere plekken in mezelf zijn er nog waar licht moet gaan schijnen.
En het verleden, tja, dat begin ik langzamerhand achter me te laten en iedere dag laat ik wel iets los, ’t is een proces.
Vaak kijk ik nog de wereld in en voel me dan een vreemde, een soort van toeschouwer, iemand die het alleen maar registreert en het vervolgens probeert te verwoorden in geschrift of in een of andere vrije expressie.
Of ik het nog ooit echt zal kunnen gaan voelen, ik weet het niet, vaak weet ik niet eens wat ik echt voel alsof ik ergens ooit een stukje ben overgeslagen in wat ik wel had moeten leren.
Ik ben in ieder geval op reis, ben een reiziger, reizend door de tijd.
Stapjes vooruit en weer stapjes terug.
Voor nu zit het hem niet meer in het doel maar meer in het bewandelen van de weg. Verderop maar weer, met een regelmatig terugkerende stilte om me heen…….
Ik heb gekozen voor een leven op mezelf nu, het is beter zo, ik ben niet zo goed in delen, tenminste, niet mijn leven.
Het verschil tussen wat ik wil en wat ik kan is nog te groot, er is nog geen balans.
In de stilte vind ik stukjes die me ontbreken en die ik nodig heb om heel te worden, teveel donkere plekken in mezelf zijn er nog waar licht moet gaan schijnen.
En het verleden, tja, dat begin ik langzamerhand achter me te laten en iedere dag laat ik wel iets los, ’t is een proces.
Vaak kijk ik nog de wereld in en voel me dan een vreemde, een soort van toeschouwer, iemand die het alleen maar registreert en het vervolgens probeert te verwoorden in geschrift of in een of andere vrije expressie.
Of ik het nog ooit echt zal kunnen gaan voelen, ik weet het niet, vaak weet ik niet eens wat ik echt voel alsof ik ergens ooit een stukje ben overgeslagen in wat ik wel had moeten leren.
Ik ben in ieder geval op reis, ben een reiziger, reizend door de tijd.
Stapjes vooruit en weer stapjes terug.
Voor nu zit het hem niet meer in het doel maar meer in het bewandelen van de weg. Verderop maar weer, met een regelmatig terugkerende stilte om me heen…….
Ben gisteren naar een optreden van Stef Bos geweest.
De magie die ontstond tijdens dit nummer heeft me enorm geraakt…..
De magie die ontstond tijdens dit nummer heeft me enorm geraakt…..
“Samen staan wij sterk”, ’t is de eenvoud van de tweevoud……
