Het begin van alles lag altijd al voor mijn voeten, ik had
alleen mijn neus teveel in de wind om het te kunnen zien, ergens begon deze
reis en nu gaat ze verder.
Ooit, toen ik geboren werd, ben ik op een kiezelpad gezet en
alles wat ik had te doen was de kiezeltjes in het juiste spoor leggen,
tenminste, als het kaartje wat ik kreeg voor de weg had geklopt dan was alles
een fluitje van een cent geweest.
Gaandeweg verloor ik mijn spoor en de kiezels werden
groter, ik raapte de verkeerde op en liep over paden die voor anderen bestemd
waren, verrichte een hoop werk en verkwanselde energie die eigenlijk voor
mezelf had moeten zijn.
Kiezels werden rotsblokken en zwaarder werd de weg, bloed,
zweet en tranen en nog steeds niet de juiste weg totdat ik op mijn pad tot andere
inzichten begon te komen.
Waarom liepen anderen zo gemakkelijk en had ik het zo
zwaar?
Had ik niet beter af en toe de weg kunnen vragen in plaats
van zwijgzaam en verbeten mijn pad te banen?
Vertellen aan een ander wat me bezighoudt is vroeger nooit
mijn sterkste kant geweest, ik had het idee dat mijn lot me nu eenmaal om mijn
nek was geknoopt en ik had het er maar mee te doen, het was gewoon zo, vond ik.
Naarmate ik nu ouder en milder aan het worden ben til ik
niet meer zo zwaar aan alles en mijn eigen kiezelpaden heb ik weer
teruggevonden.
Een kaart is niet meer nodig, door het getrek en gesjor aan
de rotsblokken en kiezels van anderen heb ik het onderscheid leren maken tussen
wat van iemand anders is en wat van mij.
Ik heb niet meer zoveel oordeel over hoe een ander zijn
leven leeft en respecteer de beslissing van de ander eerder dan in vroeger
dagen, "men zegt, ik hoor aan en laat het dan daar waar het
thuishoort", en in de meeste gevallen is dat dan niet bij mij, gelukkig.
Zo heeft iemand nog niet zo lang geleden tegen me gezegd
dat een relatie waar je voor moet werken eigenlijk helemaal geen relatie meer
is.
Dat gaf me te denken want mij was dat vroeger anders geleerd en dan vooral
vanuit mijn opvoeding, de "doctrine", zo moet je denken en anders is
het niet goed.
Maar hoe waar eigenlijk, " een relatie waar je voor
moet werken is eigenlijk allang geen relatie meer", ik kan mezelf er
gaandeweg meer en meer mee verbinden.
Samenzijn "mag" maar "moet" niet en het
niet met elkaar eens zijn hoeft niet noodzakelijkerwijze strijd te betekenen.
Als je elkaar de ruimte kunt laten in wie je wezenlijk bent dan mag je ook
verschillende opvattingen hebben, zolang de basis is gefundeerd op wederzijds
respect en houden van elkaar, zoiets is het eigenlijk wel.
Als de liefde over is, en dat is toch echt een zaak van het
"hart", dan kun je sjorren en trekken wat je wilt, uiteindelijk ben ik toch geen baas
over de gevoelens van een ander en heb ik mijn handen al vaak meer dan vol aan
mezelf, op is dan op, weg is weg en leeg is leeg..... Een typisch geval van
jammer dan maar.
Het leven neemt zijn loop dan toch wel en vreemd genoeg
blijven er op een of andere manier steeds dezelfde mensen mijn pad doorkruisen,
alsof afscheid nemen van elkaar gewoonweg niet bestaat.
Ik zeg "vaarwel en het ga je goed", om vervolgens na
een tijdje weer "hallo" te moeten zeggen, daar ben je dan weer en
" hoe is het er nu mee"?
Erg vinden doe ik dit allang niet meer, de tijd geeft mij
en de ander de kans om onze blik te verruimen, nieuwe kansen te creëren en verder te gaan met wat we
"leven" noemen.
Overdenkingen nu het blad haar kleuren verandert en het
gras geel onder mijn voeten aan het worden is.
De kachel is voor de eerste week
weer aan en overdag staat het raam nog maar op een klein kiertje.
Regen klettert hier nu tegen het raam en ik heb de boel
eens grondig uitgekuist deze week, mijn leven is zich weer naar binnen aan het
verplaatsen en de voorwaarden waarop dit knus en gezellig kan zijn moet ik zelf
weer scheppen.
Mijn studie heb ik afgelopen week goed afgerond en mijn
propedeuse heb ik behaald, voorlopig is het klaar met studeren, over en uit en
ruim baan voor mijn andere ideeën
en plannen.
De komende tijd gaat het raam alleen maar 's nachts eventjes
helemaal open en de maan is alweer aan het wassen.
Heel af en toe meen ik een schimmetje over de rand te zien
kruipen en beweegt er binnenin wat, zou het dan toch?
Namasté
:-)
