Vandaag is het
wederom de 1e dag van de rest van mijn leven, een mooie overdenking
in alle vroegte, het is nu een uurtje of 5 ’s morgens.
Alle prikkels en
ruis die er normaal overdags wel zijn, lijken te zijn weggestorven en alleen
m’n elektrische kacheltje staat zachtjes bij mijn voeten te blazen.
’s Nachts wordt er
hier niet gestookt door de huisbaas en is het steeds kouder aan het worden, dat
beloofd weer wat voor de naderende winter.
Ik volg momenteel
m’n biologische klok en die zegt me dat ik m’n energie moet gaan steken in het
mezelf “ winterklaar” maken.
Ik voel de kou
optrekken en ben gisteravond in mijn huisje geweest tot aan het donker toe, ook
daar is het nodig om voorzieningen te treffen.
Mooi dat op die
momenten vanuit het niets de meest mooie gesprekken kunnen ontstaan en zo had
ik gisteren in de schemer de voorzitter van de tuinvereniging nog op bezoek.
Hij zag mijn
poortje openstaan en was even doorgelopen om te kijken of alles wel oké was op
mijn stukje grond, mooi vind ik dat, hoe de een zich om de ander bekommerd.
Ik zat juist voor
het raam een samenvatting voor mijn psychologietoets te lezen en te markeren
toen ik op het pad een schim zag staan, eigenlijk was het binnen ook al te
donker aan het worden om nog fatsoenlijk te kunnen lezen.
Het manuscript
maar aan de kant gelegd en onder het genot van de laatste kerstomaatjes van dit
jaar werden de gedachten en belevenissen van de laatste tijd, “over en weer”,
uitgewisseld.
Er zijn op die hele
vereniging maar een man of 5 waar ik eigenlijk echt iets mee heb en geregeld
mee van gedachten wissel, voor de rest is het gebeuren daar een spiegel van de
samenleving en dat kan me niet zo boeien, ik doe er mijn eigen ding op mijn
eigen manier.
Het stukje
“vrijstaat” waar ik zo’n behoefte aan heb, als ik er ben staat de tijd weer
even stil voor me.
Opvallend is de
laatste tijd de tendens dat men wil dat alle tuintjes er op dezelfde manier uit
gaan zien en, hoe kan het ook anders, ook in dit gemêleerde gezelschap zijn er
toch een paar mensen die er dan weer uitspringen.
Op mijn stukje
grond laat ik me door niemand de wet voorschrijven en doe ik er wat ik wil,
juist daar is het gevoel dat ik met niks of niemand iets te maken wil hebben
het grootst, de afkeurende blikken van sommige mensen die me voorbij gaan
ontgaan me niet maar dat neem ik voor lief, volgend jaar de voorkant maar eens
goed dichtzetten met mais en aardperen.
De afgelopen 4
dagen ben ik bezig om mezelf weer in een ijzeren ritme te dwingen, ’s morgens
tussen 4 en 5 m’n nest uit, een paar bakkies koffie en wat sigaretten, daarna
een beetje schrijven, mijmeren, wat internetten en dan schrijven we alweer een
uur of 6, tijd om de douche in te schieten.
Aansluitend is het
tijd geworden om te “aarden”, een paar oefeningen die ik van mijn yogalerares
heb gekregen, dan de boel een beetje aan kant maken en de deur uit naar “my
garden”.
Langzamerhand
begin ik hierdoor weer het gevoel te krijgen dat ik zelf aan het roer sta in
mijn eigen leven en borrelt de creativiteit die ik het afgelopen half jaar heb
gemist weer langzaam op, het komt in pieken en dalen en ook daar begin ik nu zo
langzamerhand wel aan te wennen.
Ik ga rigoureus te
werk en elimineer alles in mijn omgeving wat me momenteel niet aanstaat, het is
weer eens tijd voor een grote schoonmaak.
Ik noem het
gemakshalve maar “ruimte creëren” , en maak een pad vrij om nieuwe ideeën en plannetjes te gaan verwezenlijken de
komende tijd.
Met de dingen en
mensen die me de laatste tijd een beetje beknelden heb ik het voor mijn gevoel
wel eventjes gehad nu, terug naar het individualistische en basta met het
collectivisme, geen eenheidsworst voor mij.
Het
ogenschijnlijke “kleine wereldje” wat ik hiermee om me heen schep is genoeg om
de komende winter weer door te komen, een mens zoals ik heeft niet zo bijster
veel nodig.
Of het nu
relaties, vriendschappen of andere vormen van samengaan betreft, ik draai alles
terug naar een pitje wat alleen als waakvlammetje fungeert.
Als de nood aan de
man mocht komen, dan heb ik altijd het internet nog om allerlei wanen en ideeën
de wereld in te gooien.
Eventjes weer
leren te lachen om mijn eigen stommiteiten en te genieten van bijvoorbeeld de
zon en zo meteen de vrieskou, het leven in zijn eenvoud.
Rust heb ik nodig
en dat ga ik creëren, ik denk zelf te weten wat ik hierin nodig heb.
Ik schrijf van mij
af en leg het neer, een overdenking in alle vroegte aan het begin van een
nieuwe periode…….
Eventjes in
ademen….. vasthouden, en dan met een diepe zucht weer loslaten, voor nu laat ik
alles weer even los…..Het is….
