Alweer een
hele poos geleden dat ik wat opgeschreven heb gekregen in dit blogje van me.
Ik vraag me
eigenlijk nog steeds af waar het vorig jaar begonnen is dat ik mezelf weer
begon te verliezen en op welk punt ik mezelf weer ben gaan hervinden.
Als een doodskreet
die ergens diep in mezelf geworteld zat, is alles van diep weer moeten komen.
De
belangrijkheid om juist nog ergens licht te kunnen zien als alles om me heen in
volslagen duisternis is gehuld, dat stukje noem ik mijn eigen energie.
Niets is
wat het lijkt en alles was al voorzien, zo schijnt het me toe.
Als mens
maak je keuzes in je leven en die bepalen mede het pad wat je te bewandelen
hebt, het is gewoon een simpel optelsommetje.
Ik ben
geboren om idealistisch te zijn want op een andere manier had ik dit aardse
anders nooit volgehouden, 6 stappen vooruit om vervolgens weer 3 stappen
achteruit te doen.
In de
laatste stappen zit dan de les verscholen terwijl ik in de eerste 6 de energie
verzamel om de lessen ook te mogen leren.
Zo ben ik
nu weer eventjes in de stilte terecht gekomen.
Alles in
een doosje, deksel erop en alleen maar het “nu”, meer is voor dit moment niet
nodig.
Deze week
was er een zonnestorm en buiten is het maar koud, ik vind er ergens wel een
bepaalde tegenstelling inzitten, buiten in de wereld om me heen zie ik de chaos
alleen maar groter en groter worden en alles vraagt volgens mij om een
volledige reset.
In de stage
die ik voor school moet doen kom ik ook tegensteling op tegenstelling tegen en
ik heb me werkelijk afgevraagd wat de zin van het hele zorgsysteem is, in de
instelling waar ik heb rondgesnuffeld heb ik in een half jaar tijd werkelijk
niemand beter zien worden.
Dit soort
dingen geeft me te denken, het is de wereld waarin ik leef en wil ik dan ook zo
met mensen omgaan vanuit een opgelegde beroepshouding.
Mijn dromen
en idealen over hoe zinvolle hulpverlening eruit zou moeten zien staan helemaal
haaks op wat er in de praktijk wordt toegepast.
Deze week
kreeg ik op school nog te horen dat ik een aanwinst ben voor de nieuwe
generatie hulpverleners vanwege mijn houding en betrokkenheid en ik kreeg een
mooi cijfer voor een oefenopdracht.
Op m’n
stageplek hadden ze daar een ander idee over en zo zie je maar weer dat echt
niets is wat het lijkt.
Dus ben ik
nu achter m’n pc tje gekropen en droom ik wederom wolken in kleuren.
Ik zit op
m’n bed en staar door het raam naar buiten, de wereld trekt aan me voorbij en
heel vaak vind ik het maar erg nietszeggend.
Ik woon aan
een parkeerplaats middenin het centrum en het is hier een komen en gaan van
mensen maar waar men het eigenlijk zo druk mee heeft ontgaat me totaal.
Eigenlijk
zit ik alleen maar op die plek omdat daar het meeste licht naar binnenkomt en
door het halfgeopende raam kan ik soms vaag het eerste geluid van rumoerige
merels opvangen.
Alles in
mij verlangt enorm naar de lente en naar het zonnetje wat de aarde weer zal
doen opleven.
Wolken in
kleuren en gedachten de vrije loop, zo verdwijnt mijn blik meermaals per dag in
de horizon.
Ik heb
besloten om te stoppen met vechten tegen het gevestigde systeem en als er dan
al van een gevecht sprake zou moeten zijn dan is het louter en alleen voor
mezelf.
Als ’s
nachts de stad in rust is maak ik in mijn kamer alle lampen uit en ga de
sterren zitten tellen, 1001, 1002, 1003…………. En val ik in een vaak kortstondige
droomloze slaap en de keren dat ik wel wat droom is het heftig en veelkleurig,
ook hierin ben ik redelijk chaotisch.
Toch voel
ik me goed bij mezelf en voel ik me door de dag heen redelijk tevreden, door
het leven wat ik achter me heb weet ik dat de verandering in golven komt.
Ik ben
klaar voor de volgende golf om erop mee te surfen, zoiets is het eigenlijk wel,
misschien wel “terug naar het begin”.
Tot zover
maar weer eventjes,
