Alweer een
hele poos geleden dat ik wat opgeschreven heb gekregen in dit blogje van me.
Ik vraag me
eigenlijk nog steeds af waar het vorig jaar begonnen is dat ik mezelf weer
begon te verliezen en op welk punt ik mezelf weer ben gaan hervinden.
Als een doodskreet
die ergens diep in mezelf geworteld zat, is alles van diep weer moeten komen.
De
belangrijkheid om juist nog ergens licht te kunnen zien als alles om me heen in
volslagen duisternis is gehuld, dat stukje noem ik mijn eigen energie.
Niets is
wat het lijkt en alles was al voorzien, zo schijnt het me toe.
Als mens
maak je keuzes in je leven en die bepalen mede het pad wat je te bewandelen
hebt, het is gewoon een simpel optelsommetje.
Ik ben
geboren om idealistisch te zijn want op een andere manier had ik dit aardse
anders nooit volgehouden, 6 stappen vooruit om vervolgens weer 3 stappen
achteruit te doen.
In de
laatste stappen zit dan de les verscholen terwijl ik in de eerste 6 de energie
verzamel om de lessen ook te mogen leren.
Zo ben ik
nu weer eventjes in de stilte terecht gekomen.
Alles in
een doosje, deksel erop en alleen maar het “nu”, meer is voor dit moment niet
nodig.
Deze week
was er een zonnestorm en buiten is het maar koud, ik vind er ergens wel een
bepaalde tegenstelling inzitten, buiten in de wereld om me heen zie ik de chaos
alleen maar groter en groter worden en alles vraagt volgens mij om een
volledige reset.
In de stage
die ik voor school moet doen kom ik ook tegensteling op tegenstelling tegen en
ik heb me werkelijk afgevraagd wat de zin van het hele zorgsysteem is, in de
instelling waar ik heb rondgesnuffeld heb ik in een half jaar tijd werkelijk
niemand beter zien worden.
Dit soort
dingen geeft me te denken, het is de wereld waarin ik leef en wil ik dan ook zo
met mensen omgaan vanuit een opgelegde beroepshouding.
Mijn dromen
en idealen over hoe zinvolle hulpverlening eruit zou moeten zien staan helemaal
haaks op wat er in de praktijk wordt toegepast.
Deze week
kreeg ik op school nog te horen dat ik een aanwinst ben voor de nieuwe
generatie hulpverleners vanwege mijn houding en betrokkenheid en ik kreeg een
mooi cijfer voor een oefenopdracht.
Op m’n
stageplek hadden ze daar een ander idee over en zo zie je maar weer dat echt
niets is wat het lijkt.
Dus ben ik
nu achter m’n pc tje gekropen en droom ik wederom wolken in kleuren.
Ik zit op
m’n bed en staar door het raam naar buiten, de wereld trekt aan me voorbij en
heel vaak vind ik het maar erg nietszeggend.
Ik woon aan
een parkeerplaats middenin het centrum en het is hier een komen en gaan van
mensen maar waar men het eigenlijk zo druk mee heeft ontgaat me totaal.
Eigenlijk
zit ik alleen maar op die plek omdat daar het meeste licht naar binnenkomt en
door het halfgeopende raam kan ik soms vaag het eerste geluid van rumoerige
merels opvangen.
Alles in
mij verlangt enorm naar de lente en naar het zonnetje wat de aarde weer zal
doen opleven.
Wolken in
kleuren en gedachten de vrije loop, zo verdwijnt mijn blik meermaals per dag in
de horizon.
Ik heb
besloten om te stoppen met vechten tegen het gevestigde systeem en als er dan
al van een gevecht sprake zou moeten zijn dan is het louter en alleen voor
mezelf.
Als ’s
nachts de stad in rust is maak ik in mijn kamer alle lampen uit en ga de
sterren zitten tellen, 1001, 1002, 1003…………. En val ik in een vaak kortstondige
droomloze slaap en de keren dat ik wel wat droom is het heftig en veelkleurig,
ook hierin ben ik redelijk chaotisch.
Toch voel
ik me goed bij mezelf en voel ik me door de dag heen redelijk tevreden, door
het leven wat ik achter me heb weet ik dat de verandering in golven komt.
Ik ben
klaar voor de volgende golf om erop mee te surfen, zoiets is het eigenlijk wel,
misschien wel “terug naar het begin”.
Tot zover
maar weer eventjes,
Hoi Ton, wat een mooie vertelling over het leven. Alle vlakken die aan bod komen zie je eigenlijk in iedereen. Zij hebben gradaties van intentie die op zoek zijn naar zichzelf waarin ze meestal, bevestigd door de omgeving, alleen maar blijven hangen in de exterieure wereld ervaring/beleving. Daardoor worden ze steeds meer en meer overspoeld en word de opening naar het licht steeds kleiner en makkelijker te negeren. Een automatisch mechanisme als je alleen maar pulp word gevoerd. Andere mensen komen door extreme ervaringen vanzelf op een zoektocht mede ook omdat de exterieure omgeving grotendeels in afwijzing is. Zo ken ik iemand die 20 jaar geleden door een heel land (Engeland) naar aanleiding van uitspraken en overtuigingen in een TV-show jarenlang overal waar hij kwam uitgelachen en weggehoond. Nu 20 jaar later zijn er heel veel mensen die precies dezelfde dingen vertellen. Dat was in aansluiting op jouw uitspraak dat 'niets lijkt op wat het is' maar vergeet dan niet dat de wetenschap er recentelijk achter gekomen is dat wanneer er onderzoek gedaan word op het kleinste niveau er een grens is aan de voorspelbaarheid, omdat men er achter kwam dat de 'intentie' van de wetenschappers invloed had op het test resultaat. Met andere worden wij creëren onze eigen werkelijkheid.
BeantwoordenVerwijderenLijkt me trouwens leek om mekaar een keertje te treffen dan zouden we ook een flinke boom kunnen opzetten ofzo...?
Knuf, Rick
"met andere woorden, we creëeren onze eigen werkelijkheid", en daar sla je de spijker helemaal mee op z'n kop Rick.
VerwijderenIk heb eens ooit geschreven dat "als ik in staat zou zijn om mijn en iemand anders zijn/haar werkelijkheid aan elkaar te correleren of in elkaar over te laten vloeien dat dan in die waarschijnlijkheid, waarschijnlijk een nieuwe werkelijkheid zou kunnen ontstaan."
Wat dan wel overeind blijft is dat het dan nog steeds de werkelijkheid van iemand anders is die nog steeds verschilt aan de mijne, ik zal dan ook altijd (proberen) zonder vooroordeel naar de werkelijkheid van een ander te kijken, voor zover dit dan mogelijk is.
Elkaar een keer treffen lijkt me natuurijk ook leuk maar voorlopig heb ik een redelijk bezet tijdsschema ivm mijn studie.
Bedankt voor je wel prachtige reactie, ik stel het erg op prijs als er iemand op mijn blog reageert.
Vriendelijke groet en een heel fijn weekend voor je en.....Namasté.
Ton :-)
Dag Ton
BeantwoordenVerwijderenHet is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens kwam lezen. Ik lees je blog altijd met evenveel aandacht!
Je schrijft wijze dingen en je weet je gevoelens goed te verwoorden. Je bent volgens mij veel diepgevoeliger dan de doorsneemensen, en dat maakt je zo speciaal!
Groetjes
Dank je wel Christa,
VerwijderenWas ik maar zo wijs, 't zijn slechts wat stille gedachten die er zo af en toe eens uit moeten, dat lucht in ieder geval wel op.
Ik vind het wel fijn dat je schrijft dat je het aandachtig leest want meestal schrijf ik het ook aandachtig :-)
Groetjes,..........
Je schrijft heel wijze woorden, je kunt niet anders dan een heel gevoelig iemand.
BeantwoordenVerwijderenErgens herken ik wel stukjes van mezelf in jou ... hoe je sterren telt (ik kan ook met een mijmerend gevoel naar de sterren kijken, heel stil worden), hunkert naar wat licht...
en weet je ... de lente ze komt nu echt wel heel dichtbij ....
Yep, bijna lente Merel,.............nog eventjes -))
BeantwoordenVerwijderen