Vanavond
loop ik in drie rondjes om de maan heen, dan is het cirkeltje weer rond,: “hoe
groot zie jij de maan”?
Daarna tuimel ik naar beneden, tomeloos en in sneltreinvaart langs alle sterren die ik ken om vervolgens met een luide plons in het water te vallen.
Daarna tuimel ik naar beneden, tomeloos en in sneltreinvaart langs alle sterren die ik ken om vervolgens met een luide plons in het water te vallen.
Dromend
door het water, met bubbeltjes om me heen en alles waarin ik me bevind beweegt
en stroomt.
Hier
kan ik me niet aan binden, hooguit mee verbinden en zo dobber ik rond op de
stroming.
Als
ik dan omhoog kijk zie ik de maan van een afstand in de hemel staan en op de
deining van het water wordt ze groter en kleiner, in het midden ervan speelt een muisje, de cirkel heeft zich
weer geopend.
In
de afgelopen weken heb ik met mijn handen in de aarde gezeten en alles is klaar
om te zaaien en te planten.
Bloemen, groenten, fruit en kruiden is het eerste beeld
wat dan op me toekomt.
Ik
heb m’n eigen energie in de grond gestopt en strakjes gaat ze me daar volop
voor belonen zoals ze dat ieder jaar opnieuw doet.
Het
is een balans van geven en ontvangen, niets brengt me meer evenwicht dan wat
bezig zijn op dit stukje van de Aarde, in alle dankbaarheid maak ik er gebruik
van.
De
vorst is langzaam terug gekropen en de kou is er nog maar af en toe en dan
vooral in de vroegste morgen als de rest van de mensjes nog slapen, ik zelf ben
dan allang weer wakker.
Wandelingen
in de nevel die schimmen boven de vennen maakt, de vries zit nog lichtjes bovenop
de graspollen die uit het water steken en het zonnetje komt er nét doorheen.
In
de verte 2 hinden die net zo nieuwsgierig zijn naar mij als ik naar hen en in
een magisch moment vliegt een buizerd op de achtergrond door de bomen.
De
lucht ademt een koude stilte en de spanning is even voelbaar als de Natuur zich
zo aan me openbaart.
Vlak
boven m’n hoofd een bonte specht die haar prachtige tooi laat zien en eventjes
demonstreert hoe je een holletje in een boom moet hakken.
Na weer een stukje te hebben gewandeld kom ik langs een pad wat doodloopt weer uit op een ander ven met daarin wat ganzen en zilverreigers.
Na weer een stukje te hebben gewandeld kom ik langs een pad wat doodloopt weer uit op een ander ven met daarin wat ganzen en zilverreigers.
Op
een dode boom in het water zitten wel 5 van die prachtige reigers en een voor
een slaan ze hun vleugels uit om naar alle windrichtingen te verdwijnen.
Kadootjes
die een mens in dit leven niet vaak krijgt want vaak kun je overdags uren door
de bossen lopen zonder er een teken van de populatie te zien, deze dag begon
met een glimlach.
Volle
maan vannacht en ik kijk echt tevreden terug naar de afgelopen tijd, moe als ik
ben maar op een gezonde manier ga ik door het leven.
Ik
heb al op m’n slippers op de veranda van het tuinhuis gezeten in het warme
voorjaarszonnetje, op die momenten neem ik weer energie in me op.
In
m’n sluimering zie ik de dingen die ik heb te doen, en door de warmte krijgt
alles een zacht karakter, zo zachtjes aan leer ik te relativeren en meer op
mijn gevoel te vertrouwen.
Ik
ben mijn eigenheid nog steeds aan het ontdekken, wie ben ik, wat doe ik en wat
wil ik. Lukt me dat ook allemaal zoals ik dat wil zonder de trouw aan mezelf
hierin te verliezen en daarnaast ook nog rekening te houden met de gevoelens van anderen.
Vragen
van mijn leven, alsmede het pad wat ik hierin te bewandelen heb.
“We
zijn een deel van een groter geheel”, citeerde ik deze week in een workshop op
school, alles gaat vanuit dezelfde kracht en de bron ben ik zelf.
Ik
omarm de wereld steeds vaker al verlies ik mezelf nog steeds in chaotisch
heen-en-weer gedrentel met een glimlach op m’n gezicht.
Het
kind in mezelf loopt vanavond in drie rondjes om de volle maan heen om daarna
aan een ballonnetje weer af te dalen naar de aarde, “hoe groot zag jij de maan
ook alweer”?
Ik
land in een veldje narcissen waarvan ik er enkele afsnijd om ze weg te kunnen
geven, wie weet krijg ik er in het najaar wel een klein mandje met frambozen
voor terug, het leven is immers één grote speeltuin.
Op
blote voeten loop ik door het hoger wordende gras naast een slootje waar wat
lage struiken langs staan, het gekriebel van het gras maakt me ondeugend en ik
heb stoute gedachten.
Ik
plof neer, kijk tevreden omhoog en met een strootje tussen mijn tanden droom ik
al sabbelend de zomer tegemoet.
Namasté :-)
