DROOMVANGER!
Tussen stenen, schelp en veren
Goudkleurig en verzilverd
Werp ik mijn glans
gekoesterd, neergevlijd
Als een warme,
Herinnering.
Vaak zijn
mijn voeten te groot en mijn passen wat aan de korte kant, hierdoor ligt altijd
het gevaar op de loer om te kunnen struikelen over mijn eigen benen.
De bomen
steken hun takken kaal de hemel in en de herfst is op haar einde gekomen in de
dagen zoals ze aan het korten zijn, een heel gemijmer in herinneringen.
Dit is
voor mij vaak de moeilijkste tijd van het jaar, hier voel ik me vaker eenzaam
dan dat ik in werkelijkheid toe wil geven.
Door de
drukte van de afgelopen twee seizoenen heb ik maar weinig mensen echt gesproken
omdat ik te druk was met de uitvoering van de diverse projecten die ik onder
mijn handen had, nu zoek ik juist het contact weer op en wil ik graag delen.
Als ik
dit dan weer vertaal naar zoals het in vroeger dagen was dan klopt dit ook voor
mijn gevoel, de lente en de zomer om te werken en de herfst en de winter om
mezelf terug te trekken en nieuwe plannen te bedenken die in het daarop
volgende jaar weer verwezenlijkt moeten gaan worden.
Zo loop
ik blootsvoets over mijn tapijt en droom ik mijn wereld in de wereld van
anderen, veel meer dan dat is het niet, mijn realiteitszin is nu eenmaal op een
iets andere leest gestoeld, dat denk ik dan tenminste.
Voorlopig
is er even niets en dat is goed zo, de stilte die op de storm volgt is er een
waarin de mens zichzelf weer mag hervinden om weer op te krabbelen en daarna
vol goede moed verder te kunnen gaan.
Van de
schaarse zon geniet ik intens en de wereld lijkt met al haar kleurenpracht in een stuk
feller licht te staan dan in de zomertijd.
Lopen
door het bos om hopen met bladeren uit elkaar te schoppen en even later weer op
mijn knieën te gaan zitten bij een paar paddestoelen om weer een andere wereld te vormen.
Dikke
groene, met mos bedekte boomstammen die soms als een lichaam neergevlijd lijken
te liggen en in het kreupelhout zijn gangetjes die ergens en nergens naartoe
leiden.
Alles
heeft zijn eigen tijd, plaats en neemt op gepaste wijze ruimte in, alles past
ineen.
Enfin, in
"tot-ziens" ligt wat mij betreft een "hallo" besloten en in
"vaar-wel" een afscheid.
De maan
is weer aan het groeien en het jaar is "bijna" voorbij, voor u allen
niets dan goeds.
