"Als je zou willen dan kun je gerust een tijdje blijven en mocht je het dan leuk vinden ook nog wel wat langer, er is geen vraag , slechts de uitnodiging om bij
elkaar te zijn in wat voor dat moment zo is".
Zo valt het ochtendlicht dan door het loof der
bomen van haar tuin en ga ik terug naar waar ik ooit de belofte voor mezelf
uitsprak slechts gelukkig te willen zijn.
De wens om als ik wakker ben te mogen waken
over wie mij lief is en papieren vliegtuigjes door de lucht te kunnen gooien
waarin mijn wens voor de ander zich ontvouwen kan, geluk uit het hart met een
vingerhoedje verzameld sterrenstof, reizen die nooit zullen eindigen en ergens
in een “ik weet niet waar”, ooit begonnen zijn.
Ik vraag me soms werkelijk af of dit slechts
mijn eigen wereld is, mijn eigen mens-zijn en dan gevuld met de aanwezigheid
van anderen, een deel van het grotere geheel, zoals u wilt en om dan ook maar
woorden aan iets te verbinden wat ik eigenlijk niet begrijp, ken u dat gevoel
ook?
Met een glimlach klim ik dan over glazen trapjes door het
firmament om voor elk wat wils te verzamelen en reis ik door dromen waarin ik
mij met een door veelheid gedeeld niets verbonden voel met alles.
In deze staat van zijn is er geen zoeken en
vinden, zo is er dan een oneindigheid waarin het waken en slapen geen verschil
meer maakt en pluk ik sterretjes die ik straks dan weer kan uitdelen aan wie ze
hebben wil of nodig heeft.
Verder dromen over een Wereld in een staat van zijn waarin alleen de beweging van wat is nog telt, waar alle energie zonder ruimte in te
nemen door elkaar heen beweegt en in deze gedachte stap ik dan door het eerste
ochtendzonnetje de Wereld in haar vaste vorm weer binnen.
De kou van de vochtige ochtend doet zeer aan
mijn huid, op mijn slippers door de ochtenddauw van het gras lopen laat
herinneringen vervagen en zo voel ik dan mijn wortels weer langzaam in de aarde
zakken.
Een paar dagen later haal ik de kruislings
gebonden draadjes rond mijn hart los, noem het maar snaren van mijn ziel als u
wilt, da’s ook wel goed vernoemd.
Zoals ik dan vannacht wakker werd in een storm
zo hevig dat mij niets anders restte dan spoorslags de verbinding met de zee te
zoeken, met links van mij de maan en rechts de zon die als een rode bal op aan
het komen was, ik er dan weer middenin met een aanrollende stilte in mij, een reis naar
binnen en een zacht muziekje die de resterende ruimte van mijn auto opvult.
Twee uur heen en twee uur terug met
ondertussen de overdenking van wat er ligt en hoe te handelen, vraag me wie of wat ik ben, ik zal
u het antwoord verschuldigd blijven, ik ben de rest van velen en op reis naar
anderen om dan later weer bij mezelf uit te komen, voor de rest stelt het allemaal maar weinig voor.
Draadjes die los te trekken zijn omdat de tijd zich ervoor aandient, de meest logische stap naar een ander plan, weer een stapje dichterbij naar wat werkelijk telt, er is in mijn Wereld immers maar één waarheid en in de realiteit van de ander die van hun, ik gun het u allen van harte maar wil wel graag met mezelf kunnen blijven leven, als essentiële zaken niet meer correleren dan nemen we op gepaste wijze afscheid van elkaar en gaat het leven verder.
Als u me dan bevraagt naar de redenen van mijn beweging is het nog niet zo simpel om daarop te antwoorden, ik kan slechts vertellen wat ik al heb gedaan, hoe ik daarmee ben omgegaan en wat het mij tot nu toe heeft gebracht, en ja, er zijn een aantal zaken die ik graag anders had gezien, die zijn er zeker wel.
Oude schaamte en pijnpuntjes waar ik soms maar moeilijk mee uit de voeten kan, tenminste, als ik eerlijk naar binnen kijk dan is ook dat stuk er nog steeds.
In de toekomst kijken kan ik nog steeds niet en wat ik nog graag zou willen in dit leven is dan ook een heel ander verhaal, vaak komt mijn hoofd niet verder dan vandaag en ook dat vind ik al een hele klus, een ding weet ik hierin heel zeker, het toveren is mij niet gegeven.
Als u me dan bevraagt naar de redenen van mijn beweging is het nog niet zo simpel om daarop te antwoorden, ik kan slechts vertellen wat ik al heb gedaan, hoe ik daarmee ben omgegaan en wat het mij tot nu toe heeft gebracht, en ja, er zijn een aantal zaken die ik graag anders had gezien, die zijn er zeker wel.
Oude schaamte en pijnpuntjes waar ik soms maar moeilijk mee uit de voeten kan, tenminste, als ik eerlijk naar binnen kijk dan is ook dat stuk er nog steeds.
In de toekomst kijken kan ik nog steeds niet en wat ik nog graag zou willen in dit leven is dan ook een heel ander verhaal, vaak komt mijn hoofd niet verder dan vandaag en ook dat vind ik al een hele klus, een ding weet ik hierin heel zeker, het toveren is mij niet gegeven.
Door de straten lopen met een flard van een
regenboog en die weer associëren met hoe kleuren zich kunnen vermengen, niet
veel later een hart in tweeën delen om
de windrichting te bepalen en dagen later de maan bezingen onder haar slaapkamerraam, een mens als ik is voor velen niet te volgen, nou ja, ik kan
het zelf niet eens maar u mag gerust een gokje wagen.
Zo droom ik midden op de dag het leven zoals
het zou kunnen zijn en eigenlijk vind ik het zelf niet eens zo gek meer dat ik tegen de stroom in moet zwemmen om in kalmer water terecht te komen, ik heb
de vrijheid genomen om mezelf te zijn en leef volgens wat mijn hart me ingeeft,
iets anders is er volgens mij niet.
Uiteindelijk ben ik om 6 uur ’s morgens foto’s aan het
maken op het strand in Zeeland en daarna ontlaad ik de negatieve energie via mijn voeten in het zand,
hier begraaf ik dan mijn onrust en keer ik terug naar een wat rustiger gedeelte in het centrum van
mezelf,
Ik ben een dwaas die wijs geworden is en een wijze die leeft in een dwaas verworden Wereld, het maar net hoe je het bekijkt en het stelt allemaal niets voor, er zijn eigenlijk maar weinig dingen in het leven die er ècht toe doen, een mens zoals ik heeft eigenlijk niet zoveel nodig.
Ik ben een dwaas die wijs geworden is en een wijze die leeft in een dwaas verworden Wereld, het maar net hoe je het bekijkt en het stelt allemaal niets voor, er zijn eigenlijk maar weinig dingen in het leven die er ècht toe doen, een mens zoals ik heeft eigenlijk niet zoveel nodig.
Eerst de zee, daarna het strand en vervolgens
via de duinen weer landinwaarts, tegenwoordig leef ik in de wetenschap dat ik de zee bevaren kan en
dat niet alleen hoef te doen, dat schept in ieder geval mooie vooruitzichten……..
Namastè
!!!
