Met kleine stapjes dichterbij, zo beweegt mijn energie zich
momenteel door de Wereld heen, de wolk is groot en doorzichtig, gevuld met
allemaal kleine sterretjes en de kleuren variëren van zacht geel naar helderblauw
en violet, ik word met de jaren gelukkig steeds zachter, het gaat mij goed
bedenk ik tevreden en met een klein huppelpasje maak ik het poortje naar mijn
tuin open.
Ieder jaar weer dezelfde verwondering als het zaaigoed naar
boven schiet en de frisse jonge loten van tuinboon, radijs en ui hun weg weer
naar buiten vinden, het is een groot wonder, dat zult u toch ongetwijfeld met
mij eens zijn, ik kan sprakeloos tijdenlang voor mij uit zitten kijken om al
dit moois in me op te nemen.
Ondertussen word ik getrakteerd op een vogelconcert en via
die tonen kan ik dan weer naar mijn eigen stilte luisteren, simpel, adem in en
adem uit, geen ruis of verstoring, slechts zijn, het heeft verder eigenlijk
maar weinig om het lijf, al is de betekenis ervan groter dan ik u hier nu toe
wil geven.
Zo heeft mijn Wereld bloemen in heur haar en speelt ze met
mijn voeten, iedere golf tilt me weer net wat verderop en ik mag ontvangen wat
mij overkomt, knipper af en toe met mijn ogen tegen al dit licht, de droom
dwarrelt verstrooid over me neer en neemt mij mee, alsmaar weer verder, mooi is dat eigenlijk wel.
Een glimlach op mijn gezicht als ik een sterretje ophang
aan de binnenspiegel van mijn auto, hoe verwonderlijk mag iets zijn in het besluit dat
ik het zo wel verdien en met mij mee mag dragen.
Dan trek ik een voor een de splinters uit mijn ziel om te
laten zien wie ik ben en tegelijkertijd voel ik de pijn die er al jaren door
veroorzaakt is, weliswaar minder fel en hevig dan ze was maar daarom niet
minder pijnlijk, het delen hiervan maakt zelfs de schaamte ervoor draaglijker.
Zo dwaal ik dan weer af naar de twee stenen vissen die tot
voor kort in de tuin van mijn ouderlijk huis hebben gewoond, ik heb ze
losgemaakt van de wortels die ze gevangen hielden en sinds kort wonen ze weer
bij mij in mijn tuin, er was simpelweg geen andere bestemming dan deze, mijn
hart is immers verpand aan deze plek, zo is het goed en valt alles op zijn
plek.
Uiteindelijk mag ik van mezelf heel worden mettertijd en in kleine
stapjes kijken naar het kleine bange jongetje wat ik in mij meedraag, met liefde omarmen om hem de Wereld laten
zien, hoe mooi ze eigenlijk is.
De zekerheid dat het goed is voel ik nu wel, ik hoef ‘s avonds niet meer onder mijn bed te
kijken naar monsters of spoken en ik droom steeds meer sterretjes die zich
laten plukken om vervolgens fijn gewreven te worden tot stof, ik bedek er alle
nare dromen mee totdat ze ooit opgelost en vervlogen zijn.
Bij het eerste ochtendlicht wacht ik in een tuin die mij
vreemd is en toch zo vertrouwd voelt totdat de zon zich laat zien, de dag
ontwaakt eigenlijk overal op dezelfde manier, eerst komt er wat zacht licht aan
de onderkant van de hemel en daarna ontwaken de vogels.
Als de eerste stralen ervan door de haag naar binnen vallen loop ik
er tegenaan om hoger te klimmen dan ik ben, de wereld onder mij verdwijnt in
kleine stipjes en de lucht is hemelsblauw met een zachtrode gloed.
De kleur van mijn energie is veranderd en is groter dan
voorheen, als een wolk, groot, doorzichtig, gevuld met in grootte variërende sterretjes, de toon ervan
gaat van zachtgeel naar helderblauw en violet, hier en daar meen ik zelfs wat
rood te zien, de wonderen zijn de wereld echt nog niet uit en langzaam zweef ik
naar beneden om met een glimlach aan de dag te mogen beginnen.
In een hoekje van de vreemd vertrouwde tuin heb ik twee roodfluwelen zakjes
weggemoffeld die gevuld zijn met alle mooie gedachten die bij deze plek
thuishoren, een gouden koordje sluit ze af en zo blijft alles waar het
thuishoort………
Namastè !!!
