Vannacht klim ik op de vensterbank en laat ik
me aan een zilverzijden draadje de hemel intrekken, het is eigenlijk een
geheimpje en er zou me wel wat aan gelegen zijn als u dit niet zomaar overal
aan de grote klok gaat hangen, stel je toch eens voor zeg!
Waarheen de reis gaat is onvoorspelbaar, wel
gaat het omhoog, hoger vrij en nog hoger, net zolang totdat ik meestal ergens rondzweef op een plek
waarvan ik zeg :”was ik hier niet eerder”?
Een droomvlucht, iedere nacht opnieuw en aan
het einde ervan tuimel ik terug met een of andere snuisterij in mijn zakken om
dan weer ergens op een bladzijde van mijn schrift te ontwaken.
Dan schrijf ik me door regels heen en stapel
woorden en letters bovenop elkaar, later verdwijn ik dan in zinnen om
uiteindelijk via de onderkant van de bladzijde te gaan zitten kijken wat mijn
vrije geest nu weer teweeg heeft gebracht, de verwondering is geheel
mijnerzijds en het is eigenlijk maar een raar verhaal.
Nog niet al te lang geleden herdacht ik dat ik
uit naam van mijn vader zijn zoon ben en goochelde ik de jaartallen
tevoorschijn waarin mijn meest dierbare herinneringen hun woning hebben, achter ieder deurtje wat
anders en het is ieder jaar opnieuw de vraag wat er nu weer tevoorschijn zal
komen, herinneringen te over zoals u zult begrijpen.
Meestal duurt de emotie dan een dag of vier en
daarna ga ik weer verder met mijn leven, precies zoals het hoort met dit soort
van betekenisvolle zaken, het is een soort van “stilstaan bij” om daarna weer
verderop te kunnen.
Nu ben ik dan weer zover dat ik mijn energie aan
kan gaan spreken om de lente in te gaan met daarop volgend de zomer, het
belooft zoals ieder jaar weer heel wat te gaan worden.
Al mijn verzamelde dromen van de afgelopen
winter moeten er weer uit en het zal weer een klus zijn om in de chaos structuur aan te gaan brengen,
elk jaar hetzelfde liedje en ook ieder jaar weer vol goede moed, de rek is er
nog lang niet uit hier, als u dat maar weet.
Het roer moet om en ook dat is geen nieuws
meer, gewoon een tikkie meer naar stuurboord en dan een slag in de rondte, een
kwestie van ergens beginnen en waar het schip dan weer de haven binnenloopt,
tsja, ik hou nu eenmaal van verassingen en eigenlijk heb ik van sterren ook
niet zoveel verstand, ik speel nu eenmaal graag.
Met ankers uitgooien heb ik nog steeds niet zoveel
en als ik het dan al uitgooi sta ik, voordat het anker de bodem echt kan raken,
al aan de ketting te trekken om weer verderop te kunnen.
Me ergens aan binden en aarden, ik heb er nog
steeds veel moeite mee en waarschijnlijk is het zo dat het me ook niet echt
gegeven is, visjes moeten vrij zijn, vlinders kunnen fladderen en beren horen
in een bos, 3 waarheden om de zaak maar eens even te bekrachtigen.
Misschien voor de aankomende winter dan toch
maar eens een grot of een hol gaan zoeken om te overwinteren, het heeft mijn
aandacht en ik zal er de komende zomer terwijl ik in het gras aan een strootje
lig te sabbelen eens over nadenken.
Nu hangt er een zilverzijden draadje voor mijn
raam, uitnodigend wiegt het zachtjes heen en weer en heel af en toe valt het
licht van de maan erop.
Als ik dan helemaal naar boven kijk zie ik
onder in de punt van de maan een kleine beweging van een schaduw en als ik nog
beter kijk zijn het er eigenlijk twee.
Weet u wat?, als ik nu het draadje vastpak en
me vanavond weer mee laat voeren dan schrijf ik me als ik terug ben weer door
de regels van mijn schriftje heen, vervolgens verbind ik dan de letters die ik
heb weer aan de woorden die ik ken en uiteindelijk verdwijn ik dan door de
zinnen tussen de lakens van mijn bed om verder naar dromenland af te reizen, u
hoort nog van me.
Namastè
!!!
