“Later jongen,
later als je groot bent dan begrijp je alles veel beter”.
Nu ik op de
leeftijd ben aangeland dat ik gerust zou kunnen zeggen dat ik groot ben,
begrijp ik er echter nog steeds niet zoveel van.
Ik heb nooit een
bal van de liefde begrepen, vanaf dat ik jong was al niet meer, dat mijn jeugd
fijn en warm zou zijn geweest kan ik niet zeggen.
Ik heb gewerkt en
gezworven, heb liefgehad en ben bemind,
ik heb het leven ooit gehaat en kreeg daar nog meer haat voor terug, tenslotte
heb ik het leven gebruikt en misbruikt, ben verguisd en de hemel in geprezen en
altijd ging ik maar door met wat ik “leven” noemde.
En dan komt er een
moment dat het leven zomaar voor je staat en je aankijkt en zo stond deze week
na ongeveer een jaar of 7 mijn jongste zoon uiteindelijk voor mijn neus, alles
valt een beetje op zijn plek. “jij bent mij en ik ben jou”.
Op een moment in
de tijd wat ik niet voor het uitkiezen had kwam juist dat stukje me tegemoet
wat ik helemaal niet meer verwacht had, de impasse doorbroken.
Veel vragen die er
te beantwoorden zijn en lang niet alles kan in een keer, de antwoorden zijn ook
nog niet nodig in sommige gevallen, besef ik.
Mijn dankbaarheid spreek
ik uit en vagelijk heb ik het gevoel dat boven mij twee mensjes samen met mij
dezelfde dankbaarheid en verbondenheid voelen.
Maar wat een
impact zo’n ontmoeting dan weer heeft als ik weer verderop de week inga, ik
resumeer en word er een beetje stil van.
Energie die
stroomt en positiviteit geeft en toch aan de andere kant ook weer een langzaam
borrelend verzet tegen situaties waarin ik mezelf weer heb geplaatst.
Mijn
vrijheidsgevoel, onafhankelijkheid en de keuze die ik daar zelf in heb, ik neem
me voor om hier weer sterker in te gaan worden.
De vertroebeling
waar ik de laatste tijd zo’n last van had is weer verdwenen, je hebt iedere dag
de keuzevrijheid om met je leven te gaan doen wat je zelf wilt.
Als ik dan naar
buiten kijk, zie ik dat ik nog steeds niet zoveel heb met de wereld om me heen,
het leven zoals het in onze zogenaamde “samen”leving wordt geleefd zegt me niet
zo bijster veel.
Ik ga weer
simpelweg in en uitademen, genieten van de kleine momentjes en alles (het
kleine beetje wat ik heb) weer in orde maken, geluk ligt voor je voeten en als
je niet uitkijkt stap je eroverheen zonder te hebben gezien dat het er ligt, je
hoeft alleen maar de moeite te nemen om goed te kijken en het eventjes in de
palm van je hand te leggen.
“Niets” is wat het
lijkt te zijn en “Alles” is te groot om te omvatten, het leven lijkt yin en
yang te zijn maar de eigenlijke waarheid ligt er altijd tussenin.
Waarheid is
trouwens altijd nog je “eigen” waarheid, die van een ander mens kan al zoveel
verschillen van de jouwe, ik laat het zo en hoef de mensen niet meer te
overtuigen dat “mijn” waarheid een betere zou kunnen zijn, men ziet maar want
ik moet dit leven toch zelf leven.
“Nu” in alle
vroegte zit ik te zoeken naar woorden en invulling om mijn gevoel gestalte te
geven, het lukt niet zo bijster is mijn conclusie.
Strakjes ga ik
mijn handen weer een paar uurtjes in de grond steken om mijn tuintje weer klaar
te maken voor de winter en daarna ga ik studeren om tentamens te kunnen maken,
ik neem afstand van alles wat mij overprikkelt en kruip terug in mezelf.
Zoals de bomen
steeds meer uitgekleed raken en hun wonderschoon gekleurde tooi aan het
verliezen zijn, zo ga ik nu ook terug naar de basis van mijn zijn, de boom laat
haar takken zien en ik kijk naar mijn eigen energiestromen.
Het is…..
