Eenvoudigheden…… de weg….
Als ik het pad van mijn tuin insla vergeet ik nooit even te kijken of de oudere man er is, we hebben altijd gesprekken, zo ook op deze zonovergoten dag,.
“Je bent weer bezig”, zegt de man, terwijl hij me vorsend van over zijn zilveren brilletje aankeek, hij heeft kabouteroogjes, op een vreemde manier lachen ze me altijd toe en hij schenkt een kopje koffie voor me in.
We steken allebei een sigaretje aan en als de rook om ons heen kringelt zeg ik, “ja, ik ben weer bezig” en hij lacht erom.
“Wil je er iets over vertellen?’ vraagt hij, en ik zeg “ ach wat moet ik zeggen, het was weer een turbulente tijd die ik achter de rug heb en ik heb de stilte hier weer nodig” en hij knikt me bemoedigend toe.
Veel meer woorden hebben we niet nodig, hij en ik, we zijn van hetzelfde soort, hij is alleen een jaartje of 15 ouder dan ik.
Dan neemt het gesprek tussen ons zijn aloude gangetje en we keuvelen wat over plannetjes voor de komende zomer.
Hoe we de tuin dit jaar gaan inrichten en of we weer nieuwe bouwsels gaan maken, ook sommige van onze medetuinders komen aan bod en daar roddelen we dan wat over, en ik voel me weer een beetje thuis daar op dat plaatsje.
Ik zak weer terug in waar ik mijn wortels, een jaar of 4 geleden nu, neergelegd heb.
Het waren toen heel andere tijden en mijn tuintje zag er heel anders uit dan nu, het was eerlijk gezegd een wildernis toen ik het kreeg…..
“Je bent weer bezig”, zegt de man, terwijl hij me vorsend van over zijn zilveren brilletje aankeek, hij heeft kabouteroogjes, op een vreemde manier lachen ze me altijd toe en hij schenkt een kopje koffie voor me in.
We steken allebei een sigaretje aan en als de rook om ons heen kringelt zeg ik, “ja, ik ben weer bezig” en hij lacht erom.
“Wil je er iets over vertellen?’ vraagt hij, en ik zeg “ ach wat moet ik zeggen, het was weer een turbulente tijd die ik achter de rug heb en ik heb de stilte hier weer nodig” en hij knikt me bemoedigend toe.
Veel meer woorden hebben we niet nodig, hij en ik, we zijn van hetzelfde soort, hij is alleen een jaartje of 15 ouder dan ik.
Dan neemt het gesprek tussen ons zijn aloude gangetje en we keuvelen wat over plannetjes voor de komende zomer.
Hoe we de tuin dit jaar gaan inrichten en of we weer nieuwe bouwsels gaan maken, ook sommige van onze medetuinders komen aan bod en daar roddelen we dan wat over, en ik voel me weer een beetje thuis daar op dat plaatsje.
Ik zak weer terug in waar ik mijn wortels, een jaar of 4 geleden nu, neergelegd heb.
Het waren toen heel andere tijden en mijn tuintje zag er heel anders uit dan nu, het was eerlijk gezegd een wildernis toen ik het kreeg…..
Ook in het houden van een tuin lag voor mij een les, het leren van het hebben van geduld, ik ben nu eenmaal niet zo’n geduldsmens.
Als ik iets wil dan moet het liefst dezelfde dag nog gebeuren en met een tuin gaat dat nu eenmaal niet, ik moest bij de basis beginnen, zoals elke wezenlijke verandering in dit leven bij de basis begint.
Eerst alles op zijn kop, de rotzooi die er zit verwijderen en pas dan kan er een pad gebaand worden voor iets nieuws.
Als dan alles zover is dat het weer egaal en vlak is en de beddingen zijn gemaakt om te planten, er weer nieuw leven in te zetten, dan begint de oefening van geduld, en weten, weten wat je doet en wanneer je het doet.
De natuur laat zich nu eenmaal niet dwingen en voor alles heeft het zijn eigen wetten en regeltje.
Leren moest ik, leren door te lezen en leren door vooral te vragen en ik moest dus contact gaan leggen op de tuin, voor mij heel moeizaam want ik heb een hele tijd alleen maar met mezelf geleefd en vertrouw in principe nog steeds bijna geen mensen, ook vandaag de dag nog niet al is het wel iets beter geworden dan vroeger.
Ik had eigenlijk het idee tot voor kort dat men eigenlijk niet zo goed wist wie ik was daar, maar na een hele periode van weggeweest te zijn was het onthaal van de afgelopen dagen wel heel erg warm om te ervaren.
Vreemd voor me om te bemerken dat men blij is dat ik er weer ben en iets beteken en dat terwijl ik eigenlijk met nauwelijks een mens heb gesproken in de tijd dat ik er aan het werk was voorheen, ik vroeg de noodzakelijke dingen die ik niet zo een twee drie kon vinden en ging dan weer mijn pad.
Alles vanuit een overpeinzing die ik ooit ergens heb gehad dat het beter voor me is om maar zo min mogelijk aan te gaan met de mensenwereld om mij heen.
Niets voor niets in deze wereld en vaak zoek ik zelfs achter een vriendelijk woord nog wel iets, alleen met de oudere man is dat anders, helemaal anders, vanaf de eerste ontmoeting tussen ons is het al zo.
Als ik iets wil dan moet het liefst dezelfde dag nog gebeuren en met een tuin gaat dat nu eenmaal niet, ik moest bij de basis beginnen, zoals elke wezenlijke verandering in dit leven bij de basis begint.
Eerst alles op zijn kop, de rotzooi die er zit verwijderen en pas dan kan er een pad gebaand worden voor iets nieuws.
Als dan alles zover is dat het weer egaal en vlak is en de beddingen zijn gemaakt om te planten, er weer nieuw leven in te zetten, dan begint de oefening van geduld, en weten, weten wat je doet en wanneer je het doet.
De natuur laat zich nu eenmaal niet dwingen en voor alles heeft het zijn eigen wetten en regeltje.
Leren moest ik, leren door te lezen en leren door vooral te vragen en ik moest dus contact gaan leggen op de tuin, voor mij heel moeizaam want ik heb een hele tijd alleen maar met mezelf geleefd en vertrouw in principe nog steeds bijna geen mensen, ook vandaag de dag nog niet al is het wel iets beter geworden dan vroeger.
Ik had eigenlijk het idee tot voor kort dat men eigenlijk niet zo goed wist wie ik was daar, maar na een hele periode van weggeweest te zijn was het onthaal van de afgelopen dagen wel heel erg warm om te ervaren.
Vreemd voor me om te bemerken dat men blij is dat ik er weer ben en iets beteken en dat terwijl ik eigenlijk met nauwelijks een mens heb gesproken in de tijd dat ik er aan het werk was voorheen, ik vroeg de noodzakelijke dingen die ik niet zo een twee drie kon vinden en ging dan weer mijn pad.
Alles vanuit een overpeinzing die ik ooit ergens heb gehad dat het beter voor me is om maar zo min mogelijk aan te gaan met de mensenwereld om mij heen.
Niets voor niets in deze wereld en vaak zoek ik zelfs achter een vriendelijk woord nog wel iets, alleen met de oudere man is dat anders, helemaal anders, vanaf de eerste ontmoeting tussen ons is het al zo.
Op mijn vragen aan hem, en ik ben een meester in vragen stellen, kreeg ik altijd een kinderlijk eenvoudig antwoord.
Bijvoorbeeld, ”hoe vaak moet ik dit plantje water geven?”, ”niet te vaak anders word ie lui en zoekt ie zelf niets meer en word het een zwakkeling”, een wijsheid die voor mij terug te herleiden is naar het leven zelf.
Een mens die zichzelf niets afvraagt en alles maar voor waar aanneemt zal niet snel tot nieuwe inzichten komen en alleen hetgeen hem aangeboden voor waar aannemen, geen toetsing door eigen ervaring en alles vanuit de gemakzucht.
Zet nu zo iemand eens in een totaal ander plaatje en laat hem kennis maken met iets nieuws waarvoor nog niets is voorgekauwd en hij zal niet in staat zijn de situatie goed te kunnen beoordelen wat in sommige gevallen wel gevaarlijk kan zijn omdat hij alleen geleerd heeft te leven volgens de waarheid van een ander en niet die van zichzelf, zulks vanuit de overpeinzing van een groter geheel.
En dat is wat er gebeurd als ik op mijn gemakkie aan het werk ben, zonder al te veel prikkels kunnen denken en nog beter, kunnen voelen wat iets voor me is.
Als ik in een dag of 4 mijn hele rug en lijf beurs heb gewerkt en mijn energie aan de aarde heb gegeven, kom ik automatisch ook weer in een andere staat van zijn.
Ik maak weer plannen, kijk rustig en geaard naar de toekomst en stel een paar simpele doelen voor mezelf, niet te groot want anders komt de uitvoerbaarheid in gevaar, da’s niet goed voor me, zo weet ik onderhand uit ervaring…..
Bijvoorbeeld, ”hoe vaak moet ik dit plantje water geven?”, ”niet te vaak anders word ie lui en zoekt ie zelf niets meer en word het een zwakkeling”, een wijsheid die voor mij terug te herleiden is naar het leven zelf.
Een mens die zichzelf niets afvraagt en alles maar voor waar aanneemt zal niet snel tot nieuwe inzichten komen en alleen hetgeen hem aangeboden voor waar aannemen, geen toetsing door eigen ervaring en alles vanuit de gemakzucht.
Zet nu zo iemand eens in een totaal ander plaatje en laat hem kennis maken met iets nieuws waarvoor nog niets is voorgekauwd en hij zal niet in staat zijn de situatie goed te kunnen beoordelen wat in sommige gevallen wel gevaarlijk kan zijn omdat hij alleen geleerd heeft te leven volgens de waarheid van een ander en niet die van zichzelf, zulks vanuit de overpeinzing van een groter geheel.
En dat is wat er gebeurd als ik op mijn gemakkie aan het werk ben, zonder al te veel prikkels kunnen denken en nog beter, kunnen voelen wat iets voor me is.
Als ik in een dag of 4 mijn hele rug en lijf beurs heb gewerkt en mijn energie aan de aarde heb gegeven, kom ik automatisch ook weer in een andere staat van zijn.
Ik maak weer plannen, kijk rustig en geaard naar de toekomst en stel een paar simpele doelen voor mezelf, niet te groot want anders komt de uitvoerbaarheid in gevaar, da’s niet goed voor me, zo weet ik onderhand uit ervaring…..
Ik heb een plek onbewerkt gelaten dit jaar en het zal alles bij elkaar zo’n 12 vierkante meter zijn.
Op die plek ga ik een huis bouwen dit jaar, een houten buitenhuis met een veranda.
Een klein hokje erin waarin ik wat gereedschap kwijt kan.
Een houten vloer en een ruime overkapping zodat ik mezelf kan beschermen tegen de zon, de wind en de regen, ik ga er werken, zo heb ik besloten.
Een beetje schrijven en tekenen, beetje studeren en lezen en doordat ik er dan vaker ben, houd ik automatisch mijn tuin beter bij.
Lente, zomer en herfst in het buitenverblijf en de winter verblijf ik dan weer in mijn grot in de stad, zo is het idee gegroeid de afgelopen dagen.
Ik word ouder en heb meer en meer behoefte aan rust en balans om me heen, geen mens die dat beter kan creëren dan ikzelf.
Ik weet, denk te weten wat ik nodig heb om te kunnen zijn.
De meubeltjes die erin komen staan ga ik ook zelf maken, mijn eigen gerief verzorgen daar, misschien wel een hangmatje van hoek naar hoek.
’s Avonds een beetje kletsen met voorbijgangers, alles op zijn tijd.
De begroeiing kan ik ook zelf zo reguleren dat ik zo min mogelijk inkijk heb, allemaal ideetjes die vaste vorm aan beginnen te nemen.
Het leven in al zijn eenvoud, meer hoeft het niet te zijn……
Op die plek ga ik een huis bouwen dit jaar, een houten buitenhuis met een veranda.
Een klein hokje erin waarin ik wat gereedschap kwijt kan.
Een houten vloer en een ruime overkapping zodat ik mezelf kan beschermen tegen de zon, de wind en de regen, ik ga er werken, zo heb ik besloten.
Een beetje schrijven en tekenen, beetje studeren en lezen en doordat ik er dan vaker ben, houd ik automatisch mijn tuin beter bij.
Lente, zomer en herfst in het buitenverblijf en de winter verblijf ik dan weer in mijn grot in de stad, zo is het idee gegroeid de afgelopen dagen.
Ik word ouder en heb meer en meer behoefte aan rust en balans om me heen, geen mens die dat beter kan creëren dan ikzelf.
Ik weet, denk te weten wat ik nodig heb om te kunnen zijn.
De meubeltjes die erin komen staan ga ik ook zelf maken, mijn eigen gerief verzorgen daar, misschien wel een hangmatje van hoek naar hoek.
’s Avonds een beetje kletsen met voorbijgangers, alles op zijn tijd.
De begroeiing kan ik ook zelf zo reguleren dat ik zo min mogelijk inkijk heb, allemaal ideetjes die vaste vorm aan beginnen te nemen.
Het leven in al zijn eenvoud, meer hoeft het niet te zijn……
Terwijl ik dit nat bezweet op mijn bankje in de tuin bij elkaar zit te prakkezeren komt de oudere man met twee plastik zakjes van z’n tuin aflopen, klaar om naar huis te gaan, het zit erop voor hem die dag.
”Flink bezig geweest vandaag he?”, ”ja, en nog” antwoord ik.”
Weet je het al?”, vraagt hij, ”ja, ik weet het weer”, zeg ik, en hij begint te grijnzen van oor tot oor.
Ik hoef verder niets meer uit te leggen, in de blik van verstandhouding die word gewisseld ligt meer besloten dan woorden ooit kunnen vertellen.
”Als je iets nodig hebt dan hoor ik het wel, he?, Ik heb nog rommel genoeg achter de keet liggen, je zegt het maar”, en ik knik, “ik weet je te vinden”.
Hij loopt het pad af en ik kijk hem na, z’n schouders beginnen al wat af te hangen en ik hoop hem nog een tijdje bij me te kunnen houden.
Flink grijs is hij ook al maar zijn tred is nog redelijk veerkrachtig, een mooi mens, bedenk ik bij mezelf en dankbaar voor wat ik nu heb veeg ik wat zweet van mijn gezicht,
Het word tijd om alles nog eens flink aan te wateren, één keer water geven en de rest moet dat plantje zelf doen, woorden die ik ergens ooit gehoord heb en ik hoor de buitenpoort met een klik in het slot vallen.
Straks douchen, eten een beetje relaxen en dan is er morgen weer een nieuwe dag, een nieuwe nu.
Alles zit hem in de eenvoud, wat gisteren was, is geweest, met vandaag ben ik nog bezig en morgen, dat zien we morgen dan wel weer, nog 12 gieters en dan zit de dag erop hier………pffffffff…….
http://www.youtube.com/watch?v=qal9Vzx_xBQ=”Flink bezig geweest vandaag he?”, ”ja, en nog” antwoord ik.”
Weet je het al?”, vraagt hij, ”ja, ik weet het weer”, zeg ik, en hij begint te grijnzen van oor tot oor.
Ik hoef verder niets meer uit te leggen, in de blik van verstandhouding die word gewisseld ligt meer besloten dan woorden ooit kunnen vertellen.
”Als je iets nodig hebt dan hoor ik het wel, he?, Ik heb nog rommel genoeg achter de keet liggen, je zegt het maar”, en ik knik, “ik weet je te vinden”.
Hij loopt het pad af en ik kijk hem na, z’n schouders beginnen al wat af te hangen en ik hoop hem nog een tijdje bij me te kunnen houden.
Flink grijs is hij ook al maar zijn tred is nog redelijk veerkrachtig, een mooi mens, bedenk ik bij mezelf en dankbaar voor wat ik nu heb veeg ik wat zweet van mijn gezicht,
Het word tijd om alles nog eens flink aan te wateren, één keer water geven en de rest moet dat plantje zelf doen, woorden die ik ergens ooit gehoord heb en ik hoor de buitenpoort met een klik in het slot vallen.
Straks douchen, eten een beetje relaxen en dan is er morgen weer een nieuwe dag, een nieuwe nu.
Alles zit hem in de eenvoud, wat gisteren was, is geweest, met vandaag ben ik nog bezig en morgen, dat zien we morgen dan wel weer, nog 12 gieters en dan zit de dag erop hier………pffffffff…….
In stilstand zit geen vooruitgang, een mens zoals ik moet in beweging blijven dus blijf ik onderweg, stapje voor stapje, reizend met een glimlach….
http://www.youtube.com/watch?v=T2NBnwdYfMc&NR=1
TM
De linkjes zullen wel geplakt moeten worden zo te zien.......pffffft, het is allemaal wel wennen hier hoor
http://www.youtube.com/watch?v=wPJAylTe3sEDe linkjes zullen wel geplakt moeten worden zo te zien.......pffffft, het is allemaal wel wennen hier hoor
