Als twee
eeuwenoude zielen die tijdenlang gedachteloos en onstoffelijk hebben
rondgezworven door de nebularia, weer
eventjes vaste vorm aannemen op deze planeet, is er weer een lichamelijke hereniging met hier en daar
een vleugje van herkenning.
Een weten dat er
ooit iets is geweest, iets gemeenschappelijks in de overdrachtelijke zin, een
soort van “waar kennen wij elkaar van”, en “ik heb jou ooit ergens vaker
gezien”, over dat gevoel heb ik het.
Als ik dan de oude
Maya’s moet geloven, dan is dit bewustzijn iets wat in faseringen terugkomt als
in een soort van cyclus.
Helemaal
teruggaand naar mijn dromen kan ik er deels wel in meekomen, ik kan niet alles
verklaren en vaak word ik dan ook volledig overspoeld weer wakker.
Dromen van vuur en
dansen, van jacht en grote steden, maar ook van ondergang met daaropvolgend een
wederopbouw.
Stemmen die roepen
vanuit een verleden waarvan ik me het bestaan bij waken niet bewust ben, een
collectief bewustzijn wat er altijd al is geweest.
Vaak ben ik dan
teveel mens om niets te zijn, hoewel ik vaker wel aan vliegen denk dan niet de
laatste tijd, ik voel dingen anders en sta dichter bij de natuur dan ooit.
Seizoenen die
merkbaar aan het verschuiven zijn en om me heen wordt de chaos nog groter dan
ze ooit is geweest.
De wereld geeft
haar signalen wel af, steeds sterker en steeds frequenter, en onze zogenaamde
beschaving is al over de top, we zijn al op de weg terug al willen we dit zelf
categorisch niet inzien.
Onze natuurlijke
reserves zijn nagenoeg uitgeput en veel meer roofbouw op onze aarde plegen dan
we nu al hebben gedaan is haast niet meer mogelijk, ik sluit mijn ogen en haal
diep adem, vraag me af wanneer dit naar een eindpunt gaat.
In de toekomst zie
ik mensen zonder huizen die de natuur weer moeten leren kennen zoals ze praat,
er is dan niets meer over van wat we nu beschaving noemen, de mens moet zelfs
de mens weer leren kennen om dat we steeds maar individualistischer zijn
geworden en we hebben elkaar eigenlijk zo hard nodig.
Geen enkele
diersoort dan de mens heeft zoveel rechten geclaimd van de aarde, alsof we
slechts de enige soort zijn die er bestaat.
Al het andere word
overschaduwd en uitgeroeid, meedogenloos en gewetenloos, niets en niemand is er
in ontzien, ik schaam me er wel ergens voor.
Toch ben ik ervan
overtuigd dat de wereld nog lang niet uitgedraaid is en ons weer in balans gaat
brengen, ook dit zal hard en meedogenloos zijn, precies zoals we de aarde zelf
hebben behandeld, wat je geeft krijg je terug en uiteindelijk komt er een
herstel en kan er weer een nieuwe cyclus gaan beginnen.
Hopelijk met de
mens weer onderaan de ladder zodat anderen ook weer een kans krijgen.
De zeeën die leeg
aan het raken zijn komen dan weer vol en ook de stukken bos die verdwenen zijn
weer terug, steden overwoekerd, zoals we nu ook nog resten van hoog
geciviliseerde beschaving terug kunnen vinden in verschillende delen van de
wereld.
Ik ben er
eigenlijk wel van overtuigd dat dit ook het deel en lot van de huidige
beschaving gaat worden.
Een prettig
vooruitzicht, geen banken en verplichtingen meer, geen overheden en staten en
slechts een handjevol over van wat eens miljarden mensen waren, ik droom hier
de laatste tijd wel vaker over, en het idee staat me wel aan moet ik zeggen.
Geen strijd en
geen angst en slechts het leven van dag tot dag in harmonie met de omgeving en
met Moeder Natuur….
Ik adem in, hou
vast, en weer uit, pas dan voel ik het leven weer stromen zoals het bedoeld is,
eindelijk weer een niets en dan toch ook weer een alles :-)
