Het is weer zover, je hoeft niet te sterven om naar de dood te kunnen kijken en alles kent zijn begin waarin een stukje eindigheid al besloten ligt.
Met deze vreemde woorden in mijn hoofd werd ik wakker gistermorgen en in een melancholieke bui reed ik richting de Duitse grens die dag.
Zonovergoten maar een soort van triestheid die ieder jaar zo gauw de sterfdag van mijn vader voor de deur staat opnieuw bij me is, een rouw die waarschijnlijk een nooit stoppend verhaal zal zijn omdat er geen afscheid is geweest.
Toch weer die strijd die eeuwigdurend terug blijft komen en het bijbehorende verdriet wat ik dan weer te incasseren heb.
Lessen over lessen over nog eens lessen en ik wordt er eerlijk gezegd soms een beetje moe van.
Alsof ik door het mulle zand loop te ploeteren terwijl er iemand van bovenaf wagonladingen los zand aan het bij storten is, zo lijkt het de afgelopen dagen wel te zijn.
Ik heb dan weer ergens geleerd dat ik dan toch maar weer het positieve eruit moet proberen te halen en in feite in nederigheid blij en dankbaar moet zijn voor de lessen die ik krijg.
Nog steeds is niet al mijn vuur weg en nog steeds kan ik bij onrecht wat in mijn ogen wordt aangedaan behoorlijk explosief reageren, al is het gelukkig wel wat minder dan vroeger geworden.
De scherpe kantjes zijn er langzaam af aan het gaan en ik stap tegenwoordig eerder uit de arena dan vroeger, vroeger ging ik echt door tot aan het gaatje en nog verder als ik de kans kreeg.
Het een en ander heeft te maken met mijn grenzeloze kant hierin.
’s Avonds als ik weer in de rust probeer te komen lijkt dit me niet echt te lukken, teveel prikkels en teveel ruis en ik heb echt alle zeilen bij te zetten.
Op zulke momenten verlang ik weer naar de zwerverskant in mezelf, de kant die alleen maar het zonnetje wil zien op een bankje in het park waar ik volledig op en onder kan gaan in de menigte om me heen. Dromen in dromen en nog wat meer van dat erbij.
Soms heb ik het dan nodig om weer even over mijn schouder te kijken, al is het dan maar een jaartje terug…….verder hoef en wil ik niet meer gaan.
Na morgen zal het beter gaan, daar ben ik me bewust en zeker van, ik kan er dan weer een jaartje tegen…..
Over 8 dagen vier ik de dag dat ik mijn naam heb gekregen en tot dan houd ik me stil.
Eventjes stilte nu om ruimte te kunnen creëren.
Daarna geef ik een vette knipoog naar de hemel en krijg ik er vast en zeker weer eentje terug, kan ik mooi weer even een kind zijn:-)
...Het is…
Tot zover.
