Zoals eeuwenoude zielen ronddolen en elkaar
soms hervinden, zo leven de maan en de zon in een welhaast eeuwigdurende
symbiose met elkaar.
Wat wij ervaren als een maan die licht geeft
is slechts een reflectie van de zon op haar oppervlak.
Alles heeft slechts een weinig tijd nodig en
naar het schijnt hebben we daar een overvloed van toebedeeld gekregen, we zijn
per slot allemaal kinderen van de zon.
Met al mijn energie en liefde heb ik afgelopen
weken de zon, een uitdovende ster, gecreëerd, alles wat ik op dit moment aan
kleur en beweging zie en voel heb ik getracht te vertalen.
Vandaag is de maan weer vol en is mijn werk
gedaan, ik heb besloten om me meer bezig te gaan houden met het hart, wat voel
ik en waarom is dat nu eigenlijk zo.
Ik voel veel energie om me heen en dan met
name de laatste dagen weer, herinneringen van nog kort en langer geleden komen
in mijn dromen levendiger dan normaliter op mij toe en ik voel het gemis van
geliefden veel sterker dan voorheen.
Het zijn momenten van treurnis en blijdschap
in een storm van emoties die ik maar net kan handelen.
Het enige wat mij overblijft te doen is een
expressie te geven aan al dit heftigs, slechts hierin vind ik momenteel de rust
die ik zoek.
Als er dan al liefde bestaat, waar is ze dan,
zeg ik op deze momenten tegen mezelf, ergens moet het toch wel zijn.
Achter in het trommeltje van mijn
gevoelsdoosje zit dat wel ergens verstopt en krijg ik er mijn deel van, ooit
komen dromen uit.
Voor nu blijf ik hopen, wachten en leef het
leven wat ik heb, ondertussen maak ik er natuurlijk wel het beste van wat
mogelijk is voor dat moment.
Volle maan alweer…… Namastè J
