Een paar dagen voor de volle maan is mijn verwondering niet
zo groot als ik mijn voetstappen in het zand na aan het tellen ben, iedere pas
laat een afdruk na en is daarmee een tijdelijkheid in de omgeving.
Op het strand van hard naar mul zand waarin mijn voetstappen
langzaam weer wegzakken totdat er slechts een vage contour van overgebleven is,
het is ietwat vergelijkbaar met hoe ik me soms kan voelen en eigenlijk doet er
dat nu ook weer niet zoveel toe, het is slechts iets wat ik constateer en ik
mag nu eenmaal graag wat tijd besteden aan dit soort zaken.
In het zonnetje op een houten reling aan de duinrand gaan
zitten om vervolgens mijn ogen te
sluiten en alles te laten verdwijnen in het horen en voelen van de geluiden van
de zee.
Eerst voel ik de zon op mijn huid branden en daarna blaast
de wind door de haartjes van mijn armen heen, de volgende sensatie wordt
veroorzaakt door een paar meeuwtjes die elkaar toeroepen door de lucht en ik
hoor hoe de wind ze verder van mij wegvoert.
Door dit geluid te volgen kom ik dan bij het ritmische
aanrollen van de golven terecht en besef ik dat ik één ben geworden met mijn omgeving,
niets uit alles en alles uit niets en na dit ten volle te beseffen reis ik naar
binnen in mijzelf.
Eerst is er niets noemenswaardigs aan de hand als ik
afdaal, ik heb de laatste tijd wel nagelaten om wat knopen uit elkaar te
trekken maar dat gebeurt me wel vaker, ik loop mezelf wat sneller voorbij dan
dat ik er zelf erg in heb en goed hiernaar willen luisteren is niet echt mijn
sterkste kant.
Als ik dan nog wat dieper ga dan kom ik terecht bij stukjes
waar ik liever niet te vaak naar kijk, oude wonden en oude pijntjes , kinderen,
relaties en familie, ik heb een houvast nodig om hierin af te dalen en vandaar
dat ik naar zee en naar de rust hiervan ga om dit te kunnen doen.
Hier zijn geen schreeuwende mensen of verkeer wat maar door
raast, slechts de zee, de stilte in mezelf en de veiligheid dat ik hierbij niet
verrast word door wie of wat dan ook, slechts in deze rust kan het stromen en
op zijn plek vallen.
Ik adem in en langzaam weer uit, dan weer in om het
vervolgens vast te houden en daarna met een diepe zucht weer los te laten,
behouden wat bij mij hoort en loslaten wat niet meer voor mij is.
Even heb ik dan de gedachte dat ik zou willen dat ik kon
toveren maar dat laat ik ook maar weer los, het is goed zoals het is, in deze
arena kan er niemand winnen er is slechts de overgave, een kracht groter dan
dat ik zelf ben.
Een paar uurtjes later “tegen de avond” beland ik dan nog even op m’n tuin waar alles weer begint te
groeien en Moeder Natuur haar kunsten ten volle aanschouwelijk maakt, ik acht
mezelf een rijk mens met zoveel moois om me heen en ik besluit de komende tijd
meer van dit soort dagen voor mezelf in te gaan ruimen, al was het maar omdat
ik dat nodig heb en ook gewoon omdat ik dat kan, een speciale reden hoef ik
hier niet voor te hebben, het is zoals mijn leven loopt, gelopen heeft en
momenteel is.
Even kijken naar flarden van herinneringen om ze weer aan
elkaar te willen plakken, even later beseffen dat dit met geen mogelijkheid
meer gaat lukken en er daarna een creatieve collage van maken, de beelden laat
ik dan intact, ik kleur ze alleen wat anders in zodat de contouren kunnen
veranderen.
Het is iedere keer opnieuw weer een hele belevenis en
tevreden bedenk ik dat ik mij er wel eentje ben, “Ton, je bent mij er eentje”,….. zoiets en dat dan weer met een
glimlach.
Gemis , verdriet, blijheid
en onzekerheden, niemand kan me vertellen waar alles naar toe gaat, er
zijn geen antwoorden, er is slechts een pad met wat kruisingen, hier en daar
een hoopje stenen en langs de kant beweegt de rivier zich traag door het
landschap heen.
Deze dag trekt naar zijn einde toe en de zon zakt als een
rode bal in de aarde, ze maakt plaats voor een hemel waarin de maan bijna haar
volle grootte heeft bereikt, sterren kan ik in dit stadium nog niet ontdekken.
Bijna volle maan….
Vanavond maar eens naar haar huilen zoals de wolven dat doen, stilletjes, vanaf de
vensterbank in mijn kamer….
Namastè….
