Soms is het gewoon zo
dat je als je iets héél erg wenst, zo ontzettend graag, dat het dan gewoonweg
niet gebeurd en de werkelijkheid een spelletje met je lijkt te willen spelen.
Alsof gevoelens in
nevelen verhuld blijven en je er gewoonweg niet bij kunt komen, er blijft slechts
het voelen in de gedachte over.
Het enige wat me dan
nog rest is te trachten om mijn gevoel in creativiteit te uiten, in kleur
alsook in vorm.
Zo ben ik nu met mist
en vage vormen aan het spelen en maak ik mijn eigen gekleurde wolken waarop ik
dan even wegdrijf, beelden die ik hierbij heb krijg ik steeds beter in de vorm
die ik erover droom.
De maan wil ik maken
met een mooie zacht blauwe nevel erom heen en de kratertjes zijn in alle schakeringen
wit op een diep-zwarte achtergrond.
Ik wil trachten te
vangen wat in mijn hoofd rondspookt en mijn kleurgevoel wordt intuïtief
aangereikt door mijn gevoel, mijn handen doen het werk.
Mijn hart schreeuwt
om vervolgens weer zachtjes fluisterend teruggetrokken te geraken als drijvende verder in
een stroom die dan weer wild en dan weer rustig is, het is zoals mijn
levensreis was, is en waarschijnlijk ook zal duren ben ik bang.
Een haven is er
momenteel niet en speelbal van emoties die ik ben vaar ik geen gerichte koers,
eigenlijk doe ik maar wat in de hoop dat er iets uitkomt wat me tevreden zal
gaan stellen, een creatief proces noemt de buitenwereld het wel vaker.
Voor mijzelf voelt
het eigenlijk meer als een interne kortsluiting als gevolg van een constante te
hoge overprikkeling, de uitweg die ik zoek wordt ook wel vaker rust genoemd.
Slaap kan mij geen
rust brengen want in dromen vlieg ik weg, juist door van alles te doen en te
maken kan ik dan zo oververmoeid geraken dat ik uiteindelijk plat val op het
einde van de dag in een soort van kinderlijke tevredenheid om wat ik die dag
weer gemaakt en gedaan heb.
Waar een ander dan
weer met bewondering naar kijkt is voor mij alweer afgedaan en slechts het
maken ervan schept de tijdelijke rust die ik zoek, energie die zich een uitweg
zoekt en gewoon ergens heen moet.
Tegelijkertijd lijkt
de wereld maar door te draaien en de mensen steeds maar gekker te worden, het
jaagt, jacht, leeft en consumeert en is als een machine die niet meer is te
stoppen.
In mijn kamertje is
rust en kleur, zachtheid als een warme deken en ik sluit me er af voor wat
buiten speelt, echt aan het leven deelnemen kost me momenteel erg veel moeite.
Ooit gaat er ergens
rust komen, dat gevoel dat heb ik wel, alleen waar, wanneer en hoe???
De maan, vannacht vol
groot en helder en vooral erg licht, wie weet lukt het me om juist dat beeld in
een werkstuk van me te vangen, ja, de maan wil ik maken.
Een mooie zacht
blauwe nevel erom heen en rijkelijk wit geschakeerde kratertjes en met een
beetje fantasie laat ik er dan ook nog een mannetje overheen buitelen en een
muisje in kruipen….. lekker puh ….
