Afscheid van wat ooit was...2
Het is nu midden in de nacht,met alleen een leeslampje aan bekijk ik de wereld die ik om mij heen gecreëerd heb, het is er schoon, opgeruimd, netjes en gezellig.
Mijn muren zijn volgehangen met dingetjes die ikzelf heb gemaakt en verder ben ik van alle gemakken die ik nodig denk te hebben voorzien.
Het raam staat hier momenteel weer dag en nacht open voor frisse lucht en de wereld kan er vrij in en uitademen, voor spoken ben ik niet meer bang.
Ik adem nu zelf ook rust en stilte tegenwoordig, niet altijd maar vaak wel, steeds vaker in ieder geval……
Mijn muren zijn volgehangen met dingetjes die ikzelf heb gemaakt en verder ben ik van alle gemakken die ik nodig denk te hebben voorzien.
Het raam staat hier momenteel weer dag en nacht open voor frisse lucht en de wereld kan er vrij in en uitademen, voor spoken ben ik niet meer bang.
Ik adem nu zelf ook rust en stilte tegenwoordig, niet altijd maar vaak wel, steeds vaker in ieder geval……
Het was een turbulente week met veel prikkels die vooral van buitenaf kwamen, zelf veroorzaak ik niet zoveel deining momenteel.
Ik krijg van alles op me toegeworpen terwijl ik hier helemaal niet om gevraagd heb, een onverwacht telefoontje laat op de avond, mijn eigen kind die me voor de verassing zet, blij maar wel confronterend voor me.
Gemis, verlies, hereniging en angst voor wat er nog uitgesproken dient te worden, bang dat ik iets niet goed zal doen in een contact wat maar eventjes vluchtig over de telefoon was en wat nog verder komen moet.
Ik heb besloten dat als ie over 7 jaar echt voor de deur staat het allemaal wel mee zal vallen en zo hou ik mijn gemoed maar zoet, ik wil het leven iedere dag zoals het komt en geen verwachtingen meer koesteren.
Toch is het zo dat hoop doet leven, dat dan weer wel.
De liefde in mij is groter geworden dan het verrottingsproces wat het leven in het verleden met zich meebrengt.
Eerst omarm ik mezelf, daarna mijn eigen bloed en tot slot de rest van de wereld waar ik een deel van ben, alweer die cirkel.
”Ik bestond , en ik besta”… en….” ware woorden zijn niet mooi, mooie woorden vaak niet waar”.
Ik heb door de jaren heen en door schade en schande mezelf maar ook de mensen steeds beter leren kennen…….
Ik krijg van alles op me toegeworpen terwijl ik hier helemaal niet om gevraagd heb, een onverwacht telefoontje laat op de avond, mijn eigen kind die me voor de verassing zet, blij maar wel confronterend voor me.
Gemis, verlies, hereniging en angst voor wat er nog uitgesproken dient te worden, bang dat ik iets niet goed zal doen in een contact wat maar eventjes vluchtig over de telefoon was en wat nog verder komen moet.
Ik heb besloten dat als ie over 7 jaar echt voor de deur staat het allemaal wel mee zal vallen en zo hou ik mijn gemoed maar zoet, ik wil het leven iedere dag zoals het komt en geen verwachtingen meer koesteren.
Toch is het zo dat hoop doet leven, dat dan weer wel.
De liefde in mij is groter geworden dan het verrottingsproces wat het leven in het verleden met zich meebrengt.
Eerst omarm ik mezelf, daarna mijn eigen bloed en tot slot de rest van de wereld waar ik een deel van ben, alweer die cirkel.
”Ik bestond , en ik besta”… en….” ware woorden zijn niet mooi, mooie woorden vaak niet waar”.
Ik heb door de jaren heen en door schade en schande mezelf maar ook de mensen steeds beter leren kennen…….
En dan is het zomaar weer zondagmorgen, de dag waarop ik altijd een pas op de plaats maak en niet zoveel hoef van mezelf.
Niet zo vroeg opstaan, rustig een bakkie en een sigaretje en eventueel weer effe terug kruipen in m’n bed, de dag waarop ik rust, tenminste, de intensie is er, zo ook op deze zondag.
Terwijl ik lekker lag te doezelen kwam van ver weg het geluid van de telefoon binnen, m’n jongste broer, of het uitkwam dat hij even op bezoek kwam.
En zo kwam het dat ik rond een uur of 12 de deur van mijn wereld opende en in de ogen van mijzelf keek.
Ik ben jij en jij bent mij en we omarmden elkaar stevig in vrijuit stromende emotie, zoveel te vertellen en zoveel te delen, zoveel nog wat uit te spreken was na een periode van een jaar of 8 a 9 jaar.
Hoe was het allemaal ook alweer gegaan, ja toch?
Naar boven dan maar, een trap met 2 kwarten erin die eigenlijk te steil is en dan de hoek om naar rechts en weer een hoek om naar rechts om uiteindelijk bij de deur van mijn kamer uit te komen, een vrijhaven die ik met niet veel mensen deel, als ik er zegge en schrijve in de 6 jaar dat ik er nu woon 10 mensen op bezoek heb gehad is dat veel te noemen.
Er moest gesproken worden over het heengaan van mijn ouders, hoe het allemaal gelopen was, dat hadden we een tijdje geleden al afgesproken.
Nog één keer over het verleden en dan zouden we er een streep onder trekken en opnieuw beginnen met de neus naar de toekomst toe.
Samen verderop met een gedeeld verleden
Niet zo vroeg opstaan, rustig een bakkie en een sigaretje en eventueel weer effe terug kruipen in m’n bed, de dag waarop ik rust, tenminste, de intensie is er, zo ook op deze zondag.
Terwijl ik lekker lag te doezelen kwam van ver weg het geluid van de telefoon binnen, m’n jongste broer, of het uitkwam dat hij even op bezoek kwam.
En zo kwam het dat ik rond een uur of 12 de deur van mijn wereld opende en in de ogen van mijzelf keek.
Ik ben jij en jij bent mij en we omarmden elkaar stevig in vrijuit stromende emotie, zoveel te vertellen en zoveel te delen, zoveel nog wat uit te spreken was na een periode van een jaar of 8 a 9 jaar.
Hoe was het allemaal ook alweer gegaan, ja toch?
Naar boven dan maar, een trap met 2 kwarten erin die eigenlijk te steil is en dan de hoek om naar rechts en weer een hoek om naar rechts om uiteindelijk bij de deur van mijn kamer uit te komen, een vrijhaven die ik met niet veel mensen deel, als ik er zegge en schrijve in de 6 jaar dat ik er nu woon 10 mensen op bezoek heb gehad is dat veel te noemen.
Er moest gesproken worden over het heengaan van mijn ouders, hoe het allemaal gelopen was, dat hadden we een tijdje geleden al afgesproken.
Nog één keer over het verleden en dan zouden we er een streep onder trekken en opnieuw beginnen met de neus naar de toekomst toe.
Samen verderop met een gedeeld verleden
En zo kwam het dat hij vertelde de avond tevoren een gesprek had gehad met een goede vriendin van hem die “dingen” ziet van de andere kant.
Hij had haar gevraagd wat pa en ma ervan vonden dat ie weer contact met mij had en ze gaf hem erop terug dat mama hem vanachteren stevig had omhelsd en pa er stralend bij stond te lachen.
Hoe pa zei dat alles precies zo uitgelegd moest worden zoals hij het zei met de woorden zoals hij het bedoelde.
Ik kon er wel om lachen en mijn broer ook, precies zoals pa was.
En ik kreeg mooie dingen, kadootjes over hoe pa was geweest de laatste jaren van zijn ziekte.
Dat ie altijd wel naar me vroeg, of er iets over me was vernomen en dat ie me had vergeven, dat het zo goed was dat er verder nix meer besproken hoefde te worden,
voor hem was het zo goed.
Hoe mijn broer pa weleens een dikke knuffel gaf en hoe nix ie dat eigenlijk vond, ik kon me, terwijl mijn broer vertelde, het gezicht van vader zo voor de geest halen.
Mijn vader was natuurlijk ook een product van zijn tijd, mannen knuffelden elkaar gewoonweg niet, dat hoorde niet zo.
Hoe mama op het laatst in de hospice had verbleven tot aan haar sterven en hoe ze haar alleen hadden moeten laten om te sterven, ze kon niet stoppen met zorgen, ’t was zoals ze was.
Het sterfbed van mijn vader en de laatste woorden van mijn broer, gefluisterd in z’n oor terwijl m’n andere broer een sigaretje aan het roken was buiten, ”toe maar, ga maar, ’t Is zo goed”.
En de perikelen rond een te verdelen erfenis, een huis en geld en wat fijn ik het vond daar niet in verwikkeld te zijn geweest.
Strijd, onderling, die nergens over ging en waar menigeen zich diep voor geschaamd zou hebben.
Over een museum, opgericht voor het werk van pa en in een opwelling heb ik een werkstuk geschonken wat daar zal komen hangen, in artistieke vaardigheden nog verbonden, dat dan weer wel.
Samen huilen over verlies, samen delen en weten dat het nu goed is, het moest gedeeld, dat was alles….
Hij had haar gevraagd wat pa en ma ervan vonden dat ie weer contact met mij had en ze gaf hem erop terug dat mama hem vanachteren stevig had omhelsd en pa er stralend bij stond te lachen.
Hoe pa zei dat alles precies zo uitgelegd moest worden zoals hij het zei met de woorden zoals hij het bedoelde.
Ik kon er wel om lachen en mijn broer ook, precies zoals pa was.
En ik kreeg mooie dingen, kadootjes over hoe pa was geweest de laatste jaren van zijn ziekte.
Dat ie altijd wel naar me vroeg, of er iets over me was vernomen en dat ie me had vergeven, dat het zo goed was dat er verder nix meer besproken hoefde te worden,
voor hem was het zo goed.
Hoe mijn broer pa weleens een dikke knuffel gaf en hoe nix ie dat eigenlijk vond, ik kon me, terwijl mijn broer vertelde, het gezicht van vader zo voor de geest halen.
Mijn vader was natuurlijk ook een product van zijn tijd, mannen knuffelden elkaar gewoonweg niet, dat hoorde niet zo.
Hoe mama op het laatst in de hospice had verbleven tot aan haar sterven en hoe ze haar alleen hadden moeten laten om te sterven, ze kon niet stoppen met zorgen, ’t was zoals ze was.
Het sterfbed van mijn vader en de laatste woorden van mijn broer, gefluisterd in z’n oor terwijl m’n andere broer een sigaretje aan het roken was buiten, ”toe maar, ga maar, ’t Is zo goed”.
En de perikelen rond een te verdelen erfenis, een huis en geld en wat fijn ik het vond daar niet in verwikkeld te zijn geweest.
Strijd, onderling, die nergens over ging en waar menigeen zich diep voor geschaamd zou hebben.
Over een museum, opgericht voor het werk van pa en in een opwelling heb ik een werkstuk geschonken wat daar zal komen hangen, in artistieke vaardigheden nog verbonden, dat dan weer wel.
Samen huilen over verlies, samen delen en weten dat het nu goed is, het moest gedeeld, dat was alles….
Vandaag word de cirkel weer rondgetrokken.
Mijn jongste zoon word 18 jaar en is vanaf vandaag volwassen, voor mijn gevoel mag ik dan vanaf vandaag weer kind zijn en kan alles in balans gaan komen.
Wat mij betreft is de strijd gestreden en is er nu plaats gekomen voor liefde zoals die er behoort te zijn.
Ik ben lief gaan hebben door los te laten, te vergeven, aanvaarden en accepteren en als ik het soms eventjes niet meer weet staat mij eigenlijk maar een ding te doen.
Ik zet mijn voeten op de aarde, geef eerst een vette knipoog naar boven, adem in en uit, laat de energie naar binnen stromen en weet dat het nu goed is…..
Mijn jongste zoon word 18 jaar en is vanaf vandaag volwassen, voor mijn gevoel mag ik dan vanaf vandaag weer kind zijn en kan alles in balans gaan komen.
Wat mij betreft is de strijd gestreden en is er nu plaats gekomen voor liefde zoals die er behoort te zijn.
Ik ben lief gaan hebben door los te laten, te vergeven, aanvaarden en accepteren en als ik het soms eventjes niet meer weet staat mij eigenlijk maar een ding te doen.
Ik zet mijn voeten op de aarde, geef eerst een vette knipoog naar boven, adem in en uit, laat de energie naar binnen stromen en weet dat het nu goed is…..
De reis gaat wat mij betreft gewoon door, iedere dag opnieuw, stapje voor stapje.
Steeds maar verder.
Steeds maar verder.
Ton.
http://www.youtube.com/watch?v=Q0_EnwjW2AU&feature=related
