Op de grens tussen vroeger en later zit ik om een uur of 5
’s morgens voor mijn raam in mijn heden geparkeerd.
Kleine kunstwerkjes dwarrelen naar beneden om de wereld met
een wit tapijt te bedekken, de winter is met al haar schoonheid gearriveerd en
doet haar ding zoals ze dat gewend is om te doen.
In alle stilte hoopt de sneeuw zich steeds verder op, de
meeste mensen slapen hun dromen nog in onwetendheid van al dit moois.
Ieder sneeuwvlokje is een wonderlijke wereld van kristalletjes die
schitteren in het licht van de lantaarn die voor mijn raam staat en in stilte
droom ik er helemaal in weg, de Natuur, zo groots en zo ongrijpbaar, hier voel
ik me maar nietig en nederig bij en eens te meer besef ik dat ik slechts een
deel van een groter geheel ben.
Ik hoor de klok van seconden naar minuten tikken en het huis
ademt stilte, de enkele voorbijganger die er op straat ronddoolt op dit uur
laat knisperend zijn voetafdrukken achter en die zijn na een half uurtje ook
weer vol gesneeuwd, een prachtig schouwspel wat zich in alle rust voltrekt, de
Natuur kent geen tijd.
Ik ben opmerkelijk rustig de laatste tijd en het schijnt me
toe dat allerlei puzzelstukjes als vanzelf op hun plaats beginnen te vallen,
niets moet meer, alles mag en wat “is” dat is er gewoon.
Ik hoef momenteel alleen maar voor mezelf te zorgen en ik
doe dat in alle tevredenheid en naar mijn beste kunnen, de winter zorgt voor
rust en evenwicht in mijzelf, zo gaat dat ieder jaar opnieuw.
Jammer genoeg heb ik van mijn eigen kinderen al een hele
poos niets meer gehoord en als ik eerlijk ben dan mis ik ze wel, zo rond de
jaarwisseling begint er toch altijd van alles te knagen op dat gebied, loslaten moet ik het, ieder jaar opnieuw loslaten.
Door het jaar heen druk met de seizoenen en verwezenlijken
van creatieve uitwassen en misschien vergeet ik daarin het contact te zoeken,
van de andere kant ben ik niet echt een mensen-mens, nooit geweest eigenlijk.
De harmonie die ik zoek zal er wel ergens zijn maar ik ben
haar tot nu toe nog niet tegen gekomen, ik vraag me soms werkelijk af of ik de
enige ben die er zo over denkt.
Ooit zei iemand tegen me dat ik het licht dat ik ben moet
uitdragen, “licht zijn” en daar doe ik mijn best wel voor, ik benader mensen
positief en probeer om niet te oordelen en ten alle tijde de rust te bewaren,
een vriendelijk woord van begrip doet meer dan een oordeel of een vertelsel van
een soortgelijke ervaring als ik met iemand in gesprek ben, tenminste, ikzelf
ben die mening wel toegedaan.
Verder werk ik noest en nijver door de week omdat ik vind dat zulks goed voor me is, een mens zoals ik moet bezigheid hebben.
Zoals het zich betaamt heb ik mijn kamertje gezellig gemaakt
voor de op handen zijnde dagen, wat geur olie en kaarsjes, mijn steentjes
netjes gereinigd en gerangschikt en tegenwoordig doe ik zelfs de afwas weer een
paar maal per week om het een beetje leefbaar te houden hier.
Over twee weekjes is de zonnewende en zullen de dagen weer
gaan lengen, vanaf dat moment kan ik weer rustig naar de lente toe gaan leven
en me gaan voorbereiden op het werk wat daarbij hoort.
2013 wordt voor mij een jaar van veranderingen en
beslissingen, alles voelt zo dus dan zal dat wel zo zijn, mijn intuïtie laat me
maar zelden in de steek wat dat aangaat.
Vanavond doe ik alle lichten in mijn kamer uit op één na en
ga door het raam naar de heldere sterrenhemel zitten kijken.
Voor ieder die me lief is doe ik dan een wens en hoop dat ze
allemaal goed terecht zullen komen.
.jpg)
Dag mensen……dag mannetje in de maan…….dag muisje.
Namastè
Naschrift:
De foto's voor deze blog heb ik ditmaal (geleend) van het internet.
